Αποικία

Περπατούσε για μέρες, ίσως και εβδομάδες. Ο χρόνος χάνεται όταν δεν έχεις αφετηρία και προορισμό. Μετά από τόση περιπλάνηση στην έρημο, είχε ξεχάσει πώς βρέθηκε εκεί, και όσο πια για το πού κατευθυνόταν, αυτό κι αν είχε χαθεί μέσα σε έναν στρόβιλο από πρόσωπα και σκόρπια λόγια που αιωρούνταν μέσα στο μυαλό του καθώς η μέρα διαδεχόταν τη νύχτα και πάλι από την αρχή μέσα σε ένα τοπίο που παρέμενε απαράλλαχτο με μια επιμονή που σου προκαλούσε από εκνευρισμό μέχρι απελπισία.

Εκείνος ωστόσο ήταν ακόμα στο στάδιο του εκνευρισμού – πάντα περηφανευόταν για την υπομονή και την ψυχραιμία του. Δεν ήξερε βέβαια για πόσο ακόμα θα μπορούσε να διατηρήσει και τις δύο – αυτή η απέραντη έκταση της άμμου που απλωνόταν μπροστά του, και άλλη τόση που άφηνε πίσω του καθώς προχωρούσε, προϊδέαζαν για κάτι τουλάχιστον δυσοίωνο.

Μια αναπάντεχη ριπή αέρα σήκωσε ένα σύννεφο άμμου, σφυρίζοντας ανατριχιαστικά για μερικά λεπτά. Όταν η έρημος επανήλθε στην οικεία ακινησία της, βρέθηκε να έχει απέναντί του ένα μισοδιαλυμένο αυτοκίνητο χωρίς οροφή και πόρτες, με τα καθίσματα ξεχαρβαλωμένα και χωρίς τιμόνι, πνιγμένο στη σκόνη και τους ιστούς αράχνης μαζί με υπολείμματα από τα αρθρόποδα που τους είχαν κάποτε υφάνει.

Ήταν όραμα; Φαντασία; Ένα κακόγουστο αστείο, στημένο από τους αόρατους κατοίκους της ερήμου;  Απομεινάρι ενός μετα-αποκαλυπτικού σκηνικού; Το τελευταίο ίχνος από κάποιον άλλον οδοιπόρο που είχε βρεθεί στη δική του θέση χρόνια πριν; Πλησίασε το αυτοκίνητο και πρόσεξε ότι ο εξωτερικός καθρέφτης του οδηγού ήταν μεν θαμπός και ελαφρώς σκονισμένος, αλλά άθικτος. Απομάκρυνε ένα μέρος της σκόνης με το χέρι του και, κοιτάζοντας στο τζάμι, είδε το πρόσωπό του καλυμμένο όλο σχεδόν με μικρούς, λευκούς σκόρους. Στη στιγμή, ο καθρέφτης ράγισε, αφήνοντας να ξεχυθεί από το εσωτερικό του μια ολόκληρη αποικία από σκόρους, το ίδιο μικρούς αλλά μαύρους, οι οποίοι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν καλύψει το πρόσωπό του. Όταν συνειδητοποίησε ότι οι σκόροι τον είχαν φυλακίσει μαζί τους μέσα στον καθρέφτη, ήταν πια πολύ αργά για να κάνει ο,τιδήποτε.

Παιχνίδι άσκησης ύφους με θέμα: Καθρέφτες και Αντικατοπτρισμοί

Οι Σκιές

Είμαστε παράξενη ράτσα. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο δημιουργός μας ούτε και έχουμε ενδιαφερθεί ποτέ να μάθουμε την προγονική μας ιστορία. Βρεθήκαμε στη μέση μιας πεδιάδας χωρίς αρχή και τέλος, κάποια στιγμή που ο χρόνος είχε σταματήσει και δεν ήταν ούτε μέρα ούτε νύχτα. Μοιάζουμε με εσάς τους ανθρώπους, αλλά δε νομίζω ότι είμαστε σαν κι εσάς. Μιλάμε όπως εσείς, αλλά εμείς έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τι έχετε στο μυαλό σας προτού καν η σκέψη σας βρει τον τρόπο για να αρθρωθεί σε κουβέντα.

Ακυρώνουμε κάθε είδους μαιευτική διαδικασία γιατί ερχόμαστε στον κόσμο μέσα από τη γη. Και όχι μόνο αυτό. Όταν πεθαίνουμε, ξαναγεννιόμαστε. Επιστρέφουμε στη ζωή ξανά και ξανά, και ζούμε τις ίδιες ακριβώς ζωές κάθε φορά. Μ' αυτόν τον τρόπο συγκομίζουμε αναμνήσεις από το κάθε μας ξαναζωντάνεμα, και τις κλειδώνουμε σε μια καλά κρυμμένη καταπακτή, σε ένα απομονωμένο σημείο της πεδιάδας, γιατί έχουν μαζευτεί τόσες πολλές που έχουν αρχίσει να υπερβαίνουν τα νέα, καθημερινά μας βιώματα.

Τα σπίτια μας είναι λιτά, χωρίς διακόσμηση. Τι να την κάνουμε; Δεν την χρειαζόμαστε. Δεν έχουμε καν λάμπες. Όταν πέφτει το σκοτάδι, κλεινόμαστε μέσα και μαζευόμαστε στα παράθυρα. Κρυμμένοι πίσω από τις κουρτίνες, παρακολουθούμε τις σκιές του παρελθόντος να τριγυρίζουν στα χωμάτινα μονοπάτια και να αιωρούνται πάνω από τα ρυάκια.

Κάποιοι από μας πιστεύουμε ότι είναι οι παλιοί μας εαυτοί που ξαναγυρίζουν κάθε βράδυ, αναζητώντας τις αναμνήσεις τους. Μερικές φορές στέκονται για ώρες στις σκεπές, στα κράσπεδα, πάνω από τα πηγάδια, έξω από το κοιμητήριο, αλλά καμία δεν πλησιάζει την καταπακτή. Ίσως να μην την έχουν εντοπίσει ακόμα. Ίσως πάλι να ξέρουν ότι οι αναμνήσεις τους είναι εκεί, και να επιστρέφουν για να βεβαιωθούν ότι είναι ασφαλείς και δεν κινδυνεύουν να τις κλέψει κανείς.

Ποιος ξέρει αν θα το μάθουμε ποτέ. Η παπαδοκρατία που μαστίζει την κοινότητά μας εδώ και χρόνια έχει φροντίσει να κρατάει συνεχώς τον κόσμο μέσα σε καθεστώς τρομοκρατίας, φροντίζοντας να επισημαίνει σε καθημερινή βάση ότι οι σκιές αυτές είναι δημιουργήματα του διαβόλου και δεν πρέπει ούτε να γυρίζουμε τα μάτια μας προς το μέρος τους. Εμείς όμως τις κοιτάζουμε - και μας κοιτάζουν κι αυτές. Η αλήθεια είναι ότι δεν φαίνονται φιλικές ή ευχαριστημένες, ωστόσο ποτέ δεν έχουν κάνει καμία εχθρική κίνηση προς τα σπίτια μας. Κι έχω την εντύπωση ότι κάθε βράδυ έρχονται όλο και περισσότερες. Αν όντως σχετίζονται με τις κρυμμένες αναμνήσεις, όπως υποψιάζομαι, δεν χωράει αμφιβολία ότι κάποια στιγμή οι σκιές του παρελθόντος θα είναι πολύ περισσότερες και από εμάς.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΜΑΙ, ΡΑΤΣΑ, ΣΥΓΚΟΜΙΖΩ, ΣΠΙΤΙΑ, ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΟΓΟΝΙΚΟΣ, ΜΑΙΕΥΤΙΚΗ, ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΜΑ, ΚΡΑΣΠΕΔΑ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

Υπάρχουν Φουρόγατοι Εδώ;

Φουρόγατος ακριβώς δεν είναι, αλλά αγριόγατος είναι σίγουρα και, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, μέσα στην τσαντίλα. Μια ομορφιά, παρ' όλα αυτά, όπως άλλωστε όλα τα αξιολάτρευτα μικρά αιλουροειδή που μας έκαναν τη χάρη να μας συντροφεύουν στις πόλεις. Δεν πήγα πολύ κοντά για να μην τον τρομάξω, παρ' όλα αυτά μου έκανε τη χάρη και πήρε πόζα όταν κατέβηκε από τον κάδο.

Fairy Tail

Ήταν ένας μικρός, λαίμαργος τυραννίσκος που καταδυνάστευε τους πάντες σε όλη την περιοχή του καντονιού από τον εγκαταλελειμμένο σταθμό μέχρι το παλιό ξαντήριο. Περιπολούσε μέρα - νύχτα τους γύρω δρόμους με το άγρυπνο μάτι του σε επιφυλακή και επιστατούσε κανονικά κάθε τετράγωνο, κάθε αλέα, κάθε γωνία και στροφή, κι έτσι και έβλεπε κανένα ζευγαράκι να γλυκοφιλιέται, ορμούσε με οργή κάνοντας του κόσμου τον σαματά, απαιτώντας με δαιμόνια επιμονή να λήξουν εδώ και τώρα οι σχετικές περιπτύξεις.

Και ούτε συζήτηση, φυσικά, να λογοφέρει κανείς μαζί του - την είχε βαμμένη κανονικά, κι έτσι και τολμούσες να μην του ξαναδείξεις την αρμόζουσα - κατά τη γνώμη του - προσοχή, κατέβαζε κάτι μούτρα μέχρι κάτω.

Αν πάλι του έκανες τη χάρη και καθόσουν να ασχοληθείς μαζί του, σε κάρφωνε με ένα βλέμμα γλυκό σαν πετιμέζι, κουνούσε τη φουντωτή ουρά του για να σου δείξει ότι σε θεωρούσε φίλο του και δεν ησύχαζε αν δεν του χάιδευες τα μουστάκια μέχρι να αποκοιμηθεί στην αγκαλιά σου.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΞΑΝΤΗΡΙΟ, ΤΥΡΑΝΝΙΣΚΟΣ, ΣΤΑΘΜΟΣ, ΚΑΝΤΟΝΙ, ΕΠΙΣΤΑΤΩ, ΓΛΥΚΟΦΙΛΩ, ΛΑΙΜΑΡΓΟΣ, ΠΕΤΙΜΕΖΙ, ΞΑΝΑΔΕΙΧΝΩ, ΛΟΓΟΦΕΡΝΩ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

*Fairy Tail: ηθελημένο λογοπαίγνιο με τις λέξεις fairy tale (παραμύθι) και tail (ουρά)

Blackwater

Το μπάζωμα του ποταμού κράτησε αρκετές μέρες γιατί ο δήμαρχος δεν είχε τη συναίνεση των κατοίκων και κάθε τρις και λίγο εμφανιζόταν στις όχθες και μια νέα ομάδα διαμαρτυρίας που απαιτούσε να σταματήσει αυτή η αδιανόητη οικολογική καταστροφή. Όχι πως ίδρωνε το αυτί του - τού έφτανε να κάθεται στην αναπαυτική του πολυθρόνα και να βλέπει τη σημαία του δήμου να καμαρώνει κυματιστή έξω από το παράθυρο του γραφείου του, με την ψευδαίσθηση του μεγαλείου να φουσκώνει όλο και περισσότερο το εγώ του. Ήξερε ότι κάποιοι - όνομα και μη χωριό - τού ροκάνιζαν την καρέκλα αλλά μόλις κατάφερνε να έχει στα χέρια του αποδείξεις, θα έστελνε τους μπράβους του να τους ρίξουν ένα βρομόξυλο που θα το θυμούνταν για όλη τους τη ζωή.

Είχε πολλούς εχθρούς στην περιοχή, γι' αυτό και αμέσως πήγε το μυαλό του στην δολιοφθορά όταν ήρθε στο φως ένα μακάβριο εύρημα από τον βυθό του ποταμού. Βέβαια η περιοχή είχε υψηλή εγκληματικότητα από παλιά, αλλά κι αυτό δεν δικαιολογούσε τα πέντε πτώματα που ανακάλυψαν μια μέρα οι εργάτες, στοιβαγμένα σε έναν υγρό, ομαδικό τάφο στον πάτο.

Ακούγοντας το φρικτό νέο, ο δήμαρχος έγινε θηρίο. Δεν τον ενδιέφερε φυσικά να μάθει την ταυτότητα των θυμάτων, ούτε και σοκαρίστηκε από την είδηση. Διέταξε αμέσως να γίνει καύση των νεκρών με άκρα μυστικότητα και συνοπτικές διαδικασίες, απείλησε τους εργάτες να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, διαφορετικά θα φρόντιζε να είχαν την ίδια τύχη, και ορκίστηκε να εκδικηθεί αυτοπροσώπως αυτούς που θέλησαν να τον βλάψουν τόσο απροκάλυπτα. Έτσι και άνοιγε το βρομόστομά του, δεν τους ξέπλενε ούτε ο Ιορδάνης ποταμός.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΚΥΜΑΤΙΣΤΟΣ, ΜΠΑΖΩΜΑ, ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ, ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΡΟΚΑΝΙΖΩ, ΠΑΛΙΑ, ΒΡΟΜΟΣΤΟΜΑ, ΚΑΥΣΗ, ΒΡΟΜΟΞΥΛΟ, ΜΕΓΑΛΕΙΟ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

Cannibal Ad Portas

Στην προηγούμενη ζωή μου, ήμουν δικηγόρος. Ή, τουλάχιστον, έτσι θυμόμουν, καθώς μέσα στις υπώρειες του μυαλού μου ήταν στοιβαγμένες ένα σωρό πληροφορίες άσχετες μεταξύ τους και όσο και να προσπαθούσα, δεν μπορούσα να βγάλω και πολλά συμπεράσματα.

Θυμάμαι όταν άρχισε η περικύκλωση της παράγκας, όπου είχαμε καταφύγει μετά από ώρες κυνηγητού και κρυφτού, κάποιος από την ομάδα μας - νομίζω μάλιστα όταν ήταν και τρίτος ξάδερφός μου - είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει ένα παράθυρο που βρισκόταν πολύ ψηλά, κοντά στο ταβάνι, και να το αφήσει ανοιχτό, με την αιτιολογία ότι μ' αυτόν τον τρόπο τα αιμοβόρα πλάσματα που προσπαθούσαν να μπουν μέσα, θα το έβλεπαν και θα μαζεύονταν από κάτω, μένοντας εκεί απασχολημένα κοιτάζοντάς το, χωρίς να μπορούν να το φτάσουν, κι έτσι εμείς θα καταφέρναμε να φύγουμε από την πόρτα.

Στην αρχή, το σχέδιο πήγε όπως ακριβώς το είχε στο μυαλό του. Τα πλάσματα άρχισαν να πλησιάζουν προς το ανοιχτό παράθυρο - τα ακούγαμε να φεύγουν από την πόρτα και να κατευθύνονται προς την πλευρά της παράγκας όπου ήταν το παράθυρο. Σύντομα όμως, οι σταλαγμοί που έπεφταν από το εσωτερικό της σαθρής σκεπής σχημάτιζαν μικρές λίμνες στο πάτωμα, κάνοντας τις κινήσεις μας μέσα στην παράγκα ιδιαίτερα επικίνδυνες καθώς, αναπόφευκτα, κάναμε θόρυβο πατώντας μέσα στα νερά. Ποιος να το περίμενε ποτέ ότι από μια τέτοια αιτία, θα ερχόταν το τέλος μας. Αυτοί ακριβώς οι ήχοι τράβηξαν τα πλάσματα και πάλι προς την πόρτα, για κάποιον λόγο αυτή τη φορά με πολύ μεγαλύτερη μανία. Άρχισαν να τη χτυπάνε όλα μαζί με τόση δύναμη που η μικρή παράγκα τρανταζόταν ολόκληρη από πάνω ως κάτω.

Μαζευτήκαμε όλοι μαζί σε μια σκοτεινή γωνία, αν και ξέραμε ότι αυτή η υποτυπώδης κρυψώνα δεν θα μας εξυπηρετούσε για πολύ ακόμα. Λίγα λεπτά αργότερα, είδαμε την πόρτα να υποχωρεί, να σπάει σε κομμάτια, και καμιά δεκαπενταριά από τα πλάσματα να ορμάνε μέσα. Όσοι από μας είμασταν πιο ευλύγιστοι, καταφέραμε να ξεγλιστρήσουμε από το πλάι, αλλά σύντομα διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε πού να πάμε. Τα πλάσματα είχαν γεμίσει τον έτσι κι αλλιώς περιορισμένο χώρο του δωματίου, και μερικά από αυτά, λες και ήταν τρισυπόστατα, τα βλέπαμε ταυτόχρονα σε τρία σημεία. Αν και νομίζω ότι απλώς έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους που μέσα στην σύγχυσή μας μάς φαίνονταν ίδια.

Όταν επιτέλους κάποια στιγμή κατάφερα να φτάσω προς την πόρτα, αναζητώντας την περιπόθητη σωτηρία μου, ένα πλάσμα από εκείνα που δεν είχαν μπει μέσα πετάχτηκε μπροστά μου. Ξάμωσα ένα δοκάρι που ήταν πεσμένο κάτω και χτύπησα το πλάσμα όσο πιο δυνατά μπορούσα, αλλά ενώ φάνηκε, στιγμιαία, πως είχε κατατροπωθεί, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το είδα να ορμάει προς το μέρος μου βγάζοντας μια τρομακτική βραχνή κραυγή, και το τελευταίο που θυμάμαι ήταν τα κοφτερά δόντια του που μπήχτηκαν στον λαιμό μου.

Θυμάμαι ότι κάποια ώρα αργότερα, έφυγα από την παράγκα μαζί με τα άλλα πλάσματα. Ωστόσο δεν ξέρω αν τότε είχα ακόμα συναίσθηση ότι είχα γίνει ένα από αυτά.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΞΑΜΩΝΩ, ΣΤΑΛΑΓΜΟΣ, ΤΡΙΤΟΣ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ, ΑΦΗΝΩ, ΥΠΩΡΕΙΑ, ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΣ, ΕΥΛΥΓΙΣΤΟΣ, ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ, ΠΕΡΙΠΟΘΗΤΟΣ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

*Ο τίτλος είναι εσκεμμένη παραφθορά του λατινικού ρητού

Rift

Έτσι όπως έβλεπα την πυκνοκατοίκητη πόλη από την κορυφή του πύργου, αναρωτιόμουν αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί κάτω που κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου είχαν συναίσθηση της ματαιότητας της ύπαρξής τους και αν θα έπαυαν τελικά ποτέ να ασχολούνται μόνο με τον εαυτό τους με τόσο εγωιστική μανία. Δεν είχα ποτέ συναντήσει ούτε έναν απ' αυτούς που να είναι έστω και λίγο περίεργος να μάθει τι κρυβόταν πίσω από την πόρτα του πύργου - είχαν απλά αποδεχτεί την ύπαρξή του και παρ' όλο που παραδέχονταν στις μεταξύ τους συζητήσεις ότι ήταν μια αρχιτεκτονική παραφωνία, δεν είχαν καν σκεφτεί να ερευνήσουν το πώς βρέθηκε ξαφνικά να δεσπόζει πάνω από την πόλη τους, λες και μια υπερφυσική δύναμη τον φύτεψε εκεί από τον ουρανό - ή πάλι, μπορεί και να είχε ξεφυτρώσει από το χώμα.

Δεν έκοβα κανέναν τους για τόσο έξυπνο ώστε να πάει το μυαλό του λίγο παραπέρα, αλλά προφανώς και όλα όσα είχαν κουτσά - στραβά διδαχτεί στο σχολείο είχαν σβηστεί  από το μυαλό τους και τίποτα δεν ήταν ικανό να ταράξει τον πνευματικό τους λήθαργο. Είχαν συμβιβαστεί με την ύπαρξη του πύργου ανάμεσα στα σπίτια τους, είχε γίνει μέρος της πόλης, ένα έγκλεισμα που συνυπήρχε με τους κατοίκους της πόλης και την καθημερινότητά τους. Από την άλλη, πάλι, είχαν ταραχτεί τόσο πολύ με την επιδημία του πνευμονιόκοκκου που θέριζε την περιοχή, που ο,τιδήποτε άλλο τους φαινόταν ανάξιο συζήτησης.

Κάθε φορά που δοκίμαζα να τους επιστήσω την προσοχή στην ύπαρξη του πύργου, με αντιμετώπιζαν με τόση οργή, που ένιωθα σαν τον δύτη που κάποιος απειλεί να τον αποσυνδέσει από το μηχανοκάικο που τον κρατάει ζωντανό. Μόνο εγώ είχα τολμήσει να μπω μέσα στον πύργο, και αυτά που είχα δει εκεί ήταν ανάγκη να τα πω και στους άλλους, ακόμα κι αν εκείνοι δεν είχαν καμία απολύτως διάθεση να με ακούσουν.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ, ΕΓΩΙΣΤΙΚΟΣ, ΠΑΥΩ, ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ, ΕΓΚΛΕΙΣΜΑ, ΠΥΚΝΟΚΑΤΟΙΚΗΤΟΣ, ΔΙΔΑΣΚΩ, ΚΟΒΩ, ΠΝΕΥΜΟΝΙΟΚΟΚΚΟΣ, ΜΗΧΑΝΟΚΑΪΚΟ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

*Rift=ρωγμή

Aftermath

Άνοιξα τα μάτια μου χωρίς να μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πού βρισκόμουν και τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδι. Γύρω μου έβλεπα στρωμένα τραπέζια γεμάτα με ανακατωμένα κουζινικά - πιάτα με μισοφαγωμένο περιεχόμενο που είχε αρχίσει να ταγκίζει - το καταλάβαινες από τη μυρωδιά. Έχω την εντύπωση ότι πήρε το μάτι μου και κάνα - δυο ποντίκια εδώ κι εκεί.

Το δωμάτο ήταν μεγάλο, μισοσκότεινο και σκονισμένο. Είχε μια πνικτική θολούρα η ατμόσφαιρα, και από τα ανοιχτά παράθυρα, μπροστά από τα οποία ανέμιζαν κουρελιασμένες κουρτίνες, έρχονταν ριπές αέρα τόσο παγωμένου που ήταν λες και το κτίριο στο οποίο βρισκόμουν ήταν στον κορυφή ενός βουνού. Κοίταξα διστακτικά έξω από το παράθυρο αλλά το μόνο που είδα ήταν πυκνή ομίχλη. Δεν υπήρχε τίποτα γύρω μου που να μου θυμίζει έστω και λίγο πώς βρέθηκα εκεί και τι ήταν αυτό το μέρος.

Ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο από την άλλη άκρη του δωματίου. Ασυναίσθητα, έσκυψα ελαφρά και έβγαλα το στιλέτο που είχα κρυμμένο στη μπότα μου και κατευθύνθηκα προς τα κει. Καθώς πλησίαζα, ο θόρυβος γινόταν πιο συγκεκριμένος. Ήταν κάτι σαν στριγγιά φωνή, σε χαμηλή ένταση, που όμως δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο η χροιά της. Εντόπισα την πηγή του ήχου πίσω από ένα τραπέζι με αναποδογυρισμένα κηροπήγια. Η φωνή ακουγόταν όλο και πιο καθαρά καθώς πλησίαζα, ωστόσο αυτό που αντίκρισα μ' έκανε ν' ανατριχιάσω πατόκορφα.

Ένα πλάσμα καθόταν γονατισμένο εκεί - ένα πλάσμα τόσο τρομακτικό που αν δεν το έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια, δεν θα πίστευα ότι μπορούσε να υπάρξει. Είχε φαλακρό κεφάλι γεμάτο αυλακιές, μυτερά αυτιά, βαθουλωτά κόκκινα μάτια και στόμα που έμοιαζε να είναι κολλημένο σ' ένα μόνιμο χαιρέκακο χαμόγελο που σου έκοβε το αίμα.

Προτού προλάβω να κάνω ο,τιδήποτε, όρμησε πάνω μου και ενστικτώδικα του κάρφωσα το στιλέτο στο δοξαπατρί προτού προλάβει να με χτυπήσει. Το πλάσμα έμεινε ακίνητο για μερικά δευτερόλεπτα, να με κοιτάζει με το ίδιο ανατριχιαστικό χαμόγελο, και μετά σωριάστηκε κάτω.

Αν και ακόμα δεν είχα συνέρθει από την τρομάρα, το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές και αναρωτήθηκα ποιος μπορεί να μου είχε σκαρώσει αυτήν την βρομοδουλειά για να με φρικάρει. Αμέσως θυμήθηκα ότι το μέρος αυτό το ήξερα. Εδώ είχε πραγματοποιηθεί η προεσπερίδα για την υποδοχή νέων μελών της λέσχης πριν από μερικές μέρες, κι εγώ ήμουν ένα από αυτά. Υπήρχαν αρκετοί που με έβλεπαν με μισό μάτι, γιατί δε συνηθιζόταν στην κοινότητα των μάγων και των ταχυδακτυλουργών να γίνονται μέλη άτομα χωρίς συστάσεις. Εγώ όμως ήμουν προστατευόμενος του Βαλέριαν και επιπλέον είχα αποδείξει ότι τα μαγικά μου κόλπα ήταν κλάσεις ανώτερα από πολλών εκεί μέσα. Ονειρέματα, οπτικές ψευδαισθήσεις, επικοινωνία με το υπερπέραν - δε με έφτανε κανείς σε τίποτα απ' αυτά.

Αυτοί βέβαια έκαναν ότι δεν έβλεπαν. Είχαν την κατηγορία στην τσέπη, ήταν ικανοί να σοφιστούν ο,τιδήποτε για να με βγάλουν σκάρτο. Γι' αυτό και σχεδόν δεν ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι το πλάσμα που μόλις είχα σκοτώσει με το στιλέτο μου είχε τώρα όψη κανονικού ανθρώπου.

Ήταν κάποιο από τα άθλια κόλπα τους, ήμουν πια σίγουρος γι' αυτό. Κανένας δε με γλίτωνε από τη σταύρωση - και δεν υπερβάλλω, ήταν ικανοί να με σταυρώσουν κυριολεκτικά. Αναρωτήθηκα αν η ιατροδικαστική εξέταση θα έδειχνε τη διττή υπόσταση του πλάσματος αυτού - την τερατλομορφη και την ανθρώπινη. Σκασίλα μου, δηλαδή, κι αν δεν την έδειχνε. Μου την είχαν στήσει για να με μπλέξουν, ήταν μια ακόμα συνωμοσία. Έκοβα το κεφάλι μου ότι αν δημοσκοπούσαν ανάμεσα στα μέλη της λέσχης, οι περισσότεροι θα ήταν εναντίον μου. Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, ούτε γι' αστείο δεν θα έπρεπε να βάζω τον αποκεφαλισμό και τα μέλη της λέσχης στην ίδια πρόταση. Δεν ήταν ώρα να τους βάζω ιδέες, τη στιγμή μάλιστα που πολλοί απ' αυτούς μπορούσαν να διαβάσουν τη σκέψη από χιλιόμετρα.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ, ΠΡΟΕΣΠΕΡΙΔΑ, ΣΚΑΣΙΛΑ, ΕΞΕΤΑΣΗ, ΔΗΜΟΣΚΟΠΩ, ΣΤΙΛΕΤΟ, ΤΑΓΚΙΖΩ, ΒΡΟΜΟΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΤΑΥΡΩΣΗ, ΟΝΕΙΡΕΜΑ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

*Aftermath=τα επακόλουθα μιας καταστροφής

Harbinger

Ήταν λες και είχε πέσει μια κατάρα στην περιοχή. Από εκείνο το βράδι που φύσηξε ο θρακιάς με τόση δύναμη ανεξέλεγκτη που μέχρι και δέντρα ξερίζωσε, ήταν λες και χάθηκε η μέρα. Ήλιος δεν ξαναβγήκε το πρωί, όλες οι μέρες ήταν μουντές και σκοτεινές, τα βράδια ακούγονταν ουρλιαχτά λύκων από το βουνό και, σα να μην έφτανε αυτό, όλες οι γάτες στο χωριό άρχισαν να γεννάνε ένα μόνο γατάκι τη φορά. Τέτοιες περιπτώσεις μονοτοκίας δεν είχε ξανασυναντήσει ο κύριος Σταματίου, ο κτηνίατρος της κοντινής πόλης - είχε μάλιστα να το λέει. Χώρια που, με τόσες λίγες γάτες πλέον στο χωριό, τα ποντίκια και οι αρουραίοι λυμαίνονταν τα υπόγεια, τα κελάρια αλλά και τα χωράφια, με την επόμενη σοδειά να προδιαγράφεται από πενιχρή έως ανύπαρκτη.

Τότε ήταν που άρχισαν και τα περίεργα όνειρα. Έβλεπα κάθε νύχτα στον ύπνο μου ότι κατέβαιναν καουμπόηδες από το βουνό και το πέρασμά τους μέσα από τα δρομάκια του χωριού θύμιζε προέλαση του βασιλικού ιππικού. Κρατούσαν δάδες με φόλγες τόσο μεγάλες και δυνατές που θύμιζε η εικόνα τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Ξυπνούσα μέσα στην ανησυχία και το άγχος κάθε φορά, αλλά ποτέ δεν συνέβαινε κάτι που να επιβεβαιώνει έστω και λίγο τα όνειρά μου.

Μέχρι που ήρθε εκείνο το βράδι του Μαΐου. Μόλις είχα πάρει τα αποτελέσματα από το τεστ και είχε επιβεβαιωθεί η υποψία μου για την πατρότητά μου. Ο πατέρας μου δεν ήταν πατέρας μου. Αναρωτιόμουν πώς θα τον αντίκριζα ξανά γνωρίζοντας αυτό το συνταρακτικό μυστικό το οποίο - ήμουν σίγουρος - εκείνος αγνοούσε. Γενικά η σχέση μας ήταν λίγο δύσκαμπτη με την πρώτη ματιά, αλλά στο βάθος ήταν εγκάρδια. Ήξερα ότι νοιαζόταν για μένα και δε χωρούσε αμφιβολία ότι θα συνέχιζε να το κάνει ακόμα και αν μάθαινε ότι δεν ήμουν γιος του. Ωστόσο δεν ήξερα αν ήταν τελικά σκόπιμο να του το πω.

Τέλος πάντων, εκείνο το βράδι του Μαΐου μόλις είχαμε πέσει να κοιμηθούμε. Είχε ζέστη και είχαμε αφήσει τα παράθυρα ανοιχτά. Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ γι' αυτό και αμέσως πετάχτηκα πάνω όταν άκουσα χλιμίντρισμα αλόγου από την αυλή.

Βγήκα στο παράθυρο και είδα έναν πανύψηλο άντρα πάνω σ' ένα άλογο. Μόλις με είδε, άρχισε να απαγγέλει τη 'Θλίψη' του Λαμαρτίνου, ενώ από κάπου μακριά, σαν από παλιό γραμμόφωνο, ακουγόταν ο 'Άσωτος Υιός', μια καντάτα του Ντεμπισί που είχα χρόνια ν' ακούσω.

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα ακόμα όνειρο, όμως τότε ο άντρας σταμάτησε την απαγγελία, σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε ίσια στα μάτια.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΜΟΝΟΤΟΚΙΑ, ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ, ΘΡΑΚΙΑΣ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ, ΕΓΚΑΡΔΙΟΣ, ΔΥΣΚΑΜΠΤΟΣ, ΝΥΧΤΑ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΚΑΝΤΑΤΑ, ΛΑΜΑΡΤΙΝΟΣ, ΚΑΟΥΜΠΟΗΣ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

*Harbinger=προάγγελος

Το στοιχειό

Ήταν μια επέτειος της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου εκείνο το χοντρό κλωνάρι από το δέντρο που κάποιος είχε κόψει άσκεφτα το προηγούμενο βράδι. Δεν ήταν σαν τα άλλα κλαδιά του δέντρου - αυτό ήταν άκαμπτο και βαρύ, σα να είχε στο εσωτερικό του μέταλλο. Όποιος το είχε κόψει - γιατί τότε ακόμα δεν ξέραμε ποιος ήταν - μάλλον δεν ήξερε για την κατάρα που συνόδευε το δέντρο και που έλεγε ότι αν κάποιος του έκοβε έστω και ένα κλαδί, θα γέμιζε το σώμα του με φύλλα και ρόζους. Ήταν μια κατάρα αναμφισβήτητη - οι πιο παλιοί κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν σχετικές μαρτυρίες - ωστόσο οπτικό υλικό δεν υπήρχε πουθενά που να αποδεικνύει ότι όντως η κατάρα έπιανε και δεν ήταν απλά αποκύημα κάποιος φαντασίας.

Στην αρχή μόνο εγώ είδα το κομμένο κλαδί. Το πήρα στα χέρια μου, το κοίταξσ - δεν είχα καταλάβει ότι ήταν από το καταραμένο δέντρο. Μετά όμως άκουσα ένα τρίξιμο και κοίταξα έξω από το παράθυρο - και τότε το είδα: το δέντρο έστεκε γέρνοντας από την πλευρά που είχε κοπεί το κλαδί του και έδινε την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα έπεφτε στο χώμα.

Όταν το είπα στη θεία μου, που με φιλοξενούσε εκείνο το καλοκαίρι και μου προσέφερε αφειδώς ό,τι τραβούσε η όρεξή μου, της ήρθε ταμπλάς.

-Τι είναι αυτό που ξεστόμισες τώρα! μου είπε πιάνοντας το κεφάλι της.

Και η Ανθούλα, η ξαδέρφη μου που καιροφυλακτούσε όλον αυτόν τον καιρό που έμενα στο σπίτι τους για να μου τη φέρει - δε με συμπαθούσε καθόλου γιατί με θεωρούσε παρείσακτο και εισβολέα - όρμησε τότε στην κουζίνα φωνάζοντας:

-ΑΥΤΟΣ έκοψε το κλαδί, κι έδειχνε εμένα.

Προφανώς η Ανθούλα δεν είχε υπ' όψιν της την κατάρα, γιατί τότε θα ήξερε ότι αν εγώ είχε κόψει το κλαδί, θα είχε ήδη γεμίσει το σώμα μου φύλλα και ρόζους.

-Μη λες χαζομάρες, της είπε η θεία αν και ακόμα δεν είχε ξεπεράσει την ταραχή της.

Η Ανθούλα εξακολουθούσε να με κοιτάζει με θυμό, δείχνοντάς μου ότι της ήμουν ανεπιθύμητος. Ήταν κι εκείνη η χαρτογραφική ομάδα που τριγύριζε στην περιοχή εδώ και μέρες, και της είχε σπάσει τα νεύρα γιατί τα μέλη της έκαναν του κόσμου τη φασαρία και η Ανθούλα ήταν πολύ ευαίσθητη στους θορύβους.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή διαπίστωσα με τρόμο ότι το κλωνάρι, που όλη αυτή την ώρα το κρατούσα στο χέρι μου, ήταν σαν να είχε κολλήσει στην παλάμη μου και δε μπορούσα να το αφήσω. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όπου ακουμπούσε το κλαδί, το δέρμα μου είχε αρχίσει να γδέρνεται και να ματώνει ελαφρά.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα και δυνατά, και ευχόμουν να φύγουν η θεία μου και η Ανθούλα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την κουζίνα για να δω τι θα μπορούσα να κάνω μ' αυτόν τον αναπάντεχο βραχνά που ήρθε να με βασανίσει.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΚΛΩΝΑΡΙ, ΑΦΕΙΔΗΣ, ΞΕΣΤΟΜΙΖΩ, ΤΑΜΠΛΑΣ, ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ, ΧΟΝΤΡΟΣ, ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΚΤΩ, ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟΣ, ΠΡΩΤΟΠΙΑΝΩ, ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

Self-Destruct

Αν βρήκατε αυτό το μήνυμα, σημαίνει πως ο κόσμος έφτασε στο τέλος του και όλα τα προϋπάρχοντα ίχνη ζωής έχουν εξαφανιστεί. Το μπουκάλι που το περιείχε ήταν το τελευταίο σινιάλο του κόσμου, λίγο πριν την καταστροφή. Όλοι εμείς οι πρώην κάτοικοι του πλανήτη θέλαμε ν’ αφήσουμε πίσω μας κάτι για σας, τις επόμενες μορφές ζωής, για να έχετε ένα ελάχιστο δείγμα της ύπαρξής μας πάνω στη γη. Είμαστε ωστόσο υποχρεωμένοι να σας ενημερώσουμε ότι το μπουκάλι αδυνατεί να φιλοξενήσει και πάλι το μήνυμα στο εσωτερικό του. Σε πέντε λεπτά, αυτό το μήνυμα θα αυτοκαταστραφεί.

Συμμετοχή στο Διαγωνισμό Μικρομυθοπλασίας της Ανοικτής Βιβλιοθήκης και της διαδικτυακής πύλης Fractal, με θέμα: Μήνυμα στο Μπουκάλι, που έλαβε χώρα στις 9 και 10 Δεκεμβρίου 2017.