The Man From Athabaska

Συμπληρωματικά με προηγούμενο άρθρο μου με τον τίτλο Μέρες Ραδιοφώνου, θα πρέπει να κάνω ειδική μνεία σε ένα τραγούδι που είχα ακούσει τυχαία εκείνο τον καιρό στο ραδιόφωνο, και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση γιατί ήταν τελείως διαφορετικό απ' όλα τα υπόλοιπα. Όπως είχα αναφέρει στο παραπάνω άρθρο, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '80 οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν βασίζονταν τόσο πολύ στα playlists, κι επιπλέον υπήρχαν και πολλοί που ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα "ανεξάρτητοι", με την έννοια ότι αν ένας μουσικός παραγωγός ήθελε να παίξει ένα κομμάτι που δεν ήταν mainstream, μπορούσε να το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη, και χωρίς να είναι αναγκασμένος να ακολουθήσει συγκεκριμένες επιλογές. 

Το κομμάτι στο οποίο αναφέρομαι ήταν ακουστικό, αρκετά μεγάλο σε διάρκεια και ήταν αφηγηματικό. Ο dj είχε αναφέρει, αν θυμάμαι καλά, το όνομα του ερμηνευτή, αλλά είχε παραλείψει να πει τον τίτλο του τραγουδιού. Ο τραγουδιστής - και συνθέτης του κομματιού - ήταν ο Joe McDonald, στρατευμένος μουσικός και κιθαρίστας που ήταν ιδιαίτερα δραστήριος στον καλλιτεχνικό χώρο τις δεκαετίες '60 και '70. Το συγκεκριμένο τραγούδι μιλούσε για έναν άνθρωπο που πήγε στον πόλεμο, αλλά πραγματευόταν και άλλα τόσα πολλά και διαφορετικά θέματα στους στίχους του, που χωρίς άλλα στοιχεία ήταν αδύνατο να μπορέσει κανείς να το ταυτοποιήσει. Παρ' όλα αυτά, με τα πενιχρά μέσα της εποχής, κατάφερα να κάνω μια υποτυπώδη έρευνα, αλλά και πάλι δεν βρήκα κάτι πολύ διαφωτιστικό.

Ευτυχώς πέρασαν τα χρόνια και ο θεός της τεχνολογίας έφερε στη ζωή μας τις μηχανές αναζήτησης, χάρις στις οποίες μπόρεσα επιτέλους να βρω το τραγούδι, το οποίο ήταν το "The Man From Athabaska".

Μόλις πρόσφατα, ωστόσο, ψάχνοντας λίγο περισσότερο, ανακάλυψα πως οι στίχοι του τραγουδιού είναι ουσιαστικά ένα μακροσκελές ποίημα που μιλάει για τον πόλεμο αλλά και τους χρυσοθήρες, γραμμένο από τον Robert W. Service, Βρετανο-Καναδό ποιητή ο οποίος είχε και ο ίδιος πάρει μέρος σε αποστολές για αναζήτηση χρυσού στον Αμερικανικό Βορρά. Το ποίημα αναφέρεται σε έναν πρώην χρυσοθήρα που πηγαίνει στον πόλεμο, όπου οι νεότεροι συστρατιώτες του τον βάζουν να τους αφηγηθεί τις εμπειρίες του από το περίφημο "Gold Rush". 

(Πηγή εικόνας: https://archive.macleans.ca/)

Το ποίημα γράφτηκε το 1916, και ο Joe McDonald το μελοποίησε - με ελάχιστες μικροαλλαγές στους στίχους - το 1971 και το συμπεριέλαβε στον δίσκο του "War War War". Σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο εμβληματικά αντιπολεμικά κομμάτια, αλλά έχει και ένα επιπλέον ενδιαφέρον σαν περίπτωση, γιατί σε αντίθεση με την ελληνική μουσική παραγωγή, στην δυτική πολύ σπάνια θα βρούμε τραγούδια που είναι στην ουσία μελοποιημένα ποιήματα. 

Πονηρό Πνεύμα

Οι δύτες έκαναν ένα διάλειμμα από την εξερεύνηση του βυθού της λίμνης και κάθισαν να καπνίσουν στη σκιά της μεγάλης βελανιδιάς. Δεν ήξεραν βέβαια ότι αυτό ήταν μεγάλη κακοσημαδιά: οι ντόπιοι απέφευγαν να κάνουν ο,τιδήποτε κάτω από το δέντρο από τότε που, κατά τη διάρκεια μιας πλημμύρας, ξεθάφτηκε στη ρίζα του ένα αλλόκοτο οκτάπλευρο κιβώτιο που δεν φαινόταν να έχει άνοιγμα πουθενά. Κανείς δεν τολμούσε να το πλησιάσει και μόνο ο οινοπνευματοποιός της περιοχής, που είχε να το λέει πως δε φοβόταν τίποτα, πήγε και το πήρε με σκοπό να το εξετάσει.

Όταν βέβαια λίγο καιρό αργότερα τον μνημόνευαν στο σαρανταλείτουργο, όλοι συμφωνούσαν ότι η τόλμη του αυτή δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα. Και φυσικά δεν είχε καν προλάβει να εξετάσει το κουτί, το οποίο έμεινε εκεί που το είχε αφήσει, έξω από την πόρτα του. Περνούσε ο παπάς κάθε μέρα με τη μηχανή του και θυμιάτιζε όλη την περιοχή με λιβάνι για να φύγουν τα κακά δαιμόνια. 

Όλα αυτά τα αγνοούσαν οι δύτες, που είχαν έρθει με μια αποστολή από την Κοπεγχάγη, καθώς ένας πολύ πλούσιος Δανός είχε αγοράσει την έκταση που ξεκινούσε δίπλα από τη βελανιδιά και εκτεινόταν πέρα από τη λίμνη, αλλά ελάχιστοι ήξεραν το μυστικό του. Έλεγε ότι δήθεν είχε σκοπό να εξευγενίσει το άγριο τοπίο της περιοχής για να την εκμεταλλευτεί τουριστικά, και με τους κατάλληλους τροφοδότες να τον κάνει θέρετρο πολυτελείας. Οι ντόπιοι, που είχαν παραλείψει να τον ενημερώσουν για την κατάρα της βελανιδιάς, είχαν χάσει τον ύπνο τους και περίμεναν με αγωνία να δουν τι θα γίνει με τους ανυποψίαστους δύτες.

Το κείμενο αυτό προέκυψε από αυτοσχέδιο παιχνίδι άσκησης ύφους, με χρήση των λέξεων: ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ, ΚΑΠΝΙΖΩ, ΔΥΤΗΣ, ΜΗΧΑΝΗ, ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ, ΕΞΕΥΓΕΝΙΖΩ, ΟΚΤΑΠΛΕΥΡΟΣ, ΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣ, ΛΙΒΑΝΙ, ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό).

Αγαπημένα του καλοκαιριού 2020

Όπως είναι αναμενόμενο, μέσα σε ένα καλοκαίρι εντελώς εντός των τειχών λόγω των γνωστών δυσμενών συνθηκών και τρελών ημερών, είχα αρκετά αγαπημένα, ευτυχώς, γιατί έτσι διατηρούσα το μυαλό μου απασχολημένο και την ψυχική και πνευματική μου ισορροπία σε ανεκτά επίπεδα. Χωρίς άλλη εισαγωγή, θα περάσω κατευθείαν στη λίστα. Και πάλι η σειρά δεν είναι αξιολογική.

Final Fantasy XV (video game)

Ήξερα τη σειρά Final Fantasy σχεδόν από τότε που ξεκίνησα να παίζω βιντεοπαιχνίδια, αλλά δεν είχε τύχει να παίξω κανένα παιχνίδι της σειράς, κυρίως επειδή το είδος του gameplay τους δεν είναι και τόσο πολύ του γούστου μου. Ωστόσο η τελευταία κυκλοφορία της σειράς μου τράβηξε την προσοχή όταν έπεσε στην αντίληψή μου η ύπαρξη demo. Τα demos ήταν μια πολύ συνηθισμένη συνθήκη τον παλιό καλό καιρό, η οποία έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια - κακώς, κατά τη γνώμη μου, γιατί χάρις στα demos μπορούσες να δεις αν σου άρεσε ένα παιχνίδι, αν ταίριαζε στο γούστο σου, αλλά και αν ήταν κατάλληλο για τον υπολογιστή σου. Το Final Fantasy XV ήταν αρκετά γενναιόδωρο και πρόσφερε ένα χορταστικό demo με το οποίο σε έβαζε για τα καλά στο κλίμα του παιχνιδιού. Τελικά το παιχνίδι αυτό καθεαυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου, από όλες τις απόψεις. Είναι μια πανδαισία χρωμάτων, ήχων και αισθητικής ομορφιάς, με υπέροχη μουσική και επίκεντρο μια βαθιά συγκινητική ιστορία αδελφικής φιλίας ανάμεσα στον Noctis, τον κεντρικό ήρωα, και τους τρεις αγαπημένους του φίλους. Παράλληλα είναι ένα επικό ταξίδι συναισθηματικής και κυριολεκτικής ενηλικίωσης, που στρέφεται γύρω από την πάλη του καλού ενάντια στο κακό, το οποίο στο συγκεκριμένο παιχνίδι εκπροσωπείται από έναν ιδιαίτερα γοητευτικό κακούργο, του οποίου ωστόσο το τραγικό παρελθόν έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σε ένα από τα έξτρα επεισόδια που διαθέτει το παιχνίδι.

Resident Evil 3 Remake (video game)

Δεν το είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση το remake του Resident Evil 3, γιατί και σύντομο ήταν και υπερβολικά ακριβό για τη διάρκειά του και δεν είχε συμπεριλάβει μερικές από τις εμβληματικές περιοχές του original. Ωστόσο στην πορεία ανακάλυψα τον καλτ χαρακτήρα του, και παρά τις όποιες ελλείψεις ή ατέλειες, του έχω πλέον ιδιαίτερη αδυναμία. Η βασική ιστορία δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει ωστόσο ο Κάρλος, ο οποίος απέκτησε μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο και, μαζί μ' αυτόν, ένα ολοένα αυξανόμενο φαν κλαμπ, και - το βασικότερο - έχει αλλάξει και το Nemesis, του οποίου οι μεταλλάξεις φτάνουν τώρα σε άλλο επίπεδο. Αν έχω κάτι να προσάψω, αυτό είναι τα υπερβολικά πολλά και συνεχόμενα boss fights, δεδομένου ότι το παιχνίδι είναι σχετικά μικρό. Από ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικό, όπως ήταν και το remake του Resident Evil 2, και το gameplay του, αν και κάπως ζόρικο αρχικά, είναι μάλλον διασκεδαστικό όταν το συνηθίσεις.

Tell Me Why (video game)

Το Tell Me Why είναι το πιο πρόσφατο video game της Dontnod, της δημιουργικής ομάδας που έχει φτιάξει και τα δύο Life Is Strange. Σύντομο, τρυφερό, συναισθηματικά φορτισμένο, το παιχνίδι αυτό πραγματεύεται τις ευαίσθητες οικογενειακές σχέσεις και το πόσο αυτές μπορούν να καταστραφούν ή όχι από μυστικά του παρελθόντος. Πανέμορφο αισθητικά, με έμφαση στους χαρακτήρες, δεν φτάνει ωστόσο το αξεπέραστο Life Is Strange 2. Απεχθάνομαι τις συγκρίσεις γενικά, αλλά σ' αυτή την περίπτωση είναι αναπόφευκτες, γιατί υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία που δημιουργούν συνειρμούς θες δεν θες. Ωστόσο είναι μια όμορφη εμπειρία, κάτι διαφορετικό, με επιμέρους στοιχεία που δύσκολα ξεχνάς, και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Shutter Island (ταινία)

Ανατριχιαστικό θρίλερ γεμάτο ανατροπές, που διαδραματίζεται σε ένα μυστηριώδες, απομονωμένο νησί όπου καταφτάνουν δύο ντετέκτιβς για να ερευνήσουν την υπόθεση εξαφάνισης μιας ασθενούς από το τοπικό ψυχιατρικό άσυλο. Το άσυλο, που είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ένα "φρούριο" τύπου Hotel California (you can check out any time, but you can never leave) είναι το μοναδικό κατοικημένο μέρος του νησιού, όπου φαίνεται να συμβαίνουν σημεία και τέρατα στην κυριολεξία. Εννοείται φυσικά πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Το Shutter Island του βιρτουόζου Σκορτσέζε είναι από εκείνες τις ταινίες που ενδείκνυται να δεις και δεύτερη, αλλά και τρίτη φορά, καθώς από την αρχή σου πετάει δήθεν στο άσχετο διάφορα στοιχεία που σε καθοδηγούν προς τη λύση του μυστηρίου. Και δεν εννοώ φυσικά το μυστήριο της εξαφάνισης της ασθενούς. Αν και, τελειώνοντας η ταινία, μπορεί να έχουν γεννηθεί ακόμα περισσότερα μυστήρια.

The Revenant (ταινία)

Εντελώς συμπτωματικά και στις δύο ταινίες αυτής της λίστας πρωταγωνιστεί ο Ντι Κάπριο, ο οποίος σα φάτσα δε μου αρέσει καθόλου παρ' όλο που θεωρείται γόης, αλλά είναι απίστευτος ηθοποιός όταν θέλει και όταν οι ρόλοι τον βοηθάνε. Στο Revenant, είναι εντελώς αγνώριστος στον ρόλο ενός βετεράνου κυνηγού που αγωνίζεται να επιβιώσει στα εχθρικά, παγωμένα δάση του Αμερικανικού βορρά, βαριά τραυματισμένος από μια επίθεση αρκούδας και ενώ η ομάδα του τον έχει εγκαταλείψει, πιστεύοντας ότι θα πεθάνει. Έχοντας γίνει, στο παρελθόν, μάρτυρας της δολοφονίας της Ινδιάνας γυναίκας του, βιώνει άλλη μια τραγωδία όταν ο γιος του δολοφονείται μπροστά στα μάτια του κι ενώ εκείνος, λόγω της βεβαρημένης κατάστασής του, είναι ανίκανος να αντιδράσει. Αφού περνάει του Χριστού τα πάθη μέσα στα χιόνια, κάποια στιγμή φτάνει στον "πολιτισμό" και αναζητά τον δολοφόνο του γιου του, έναν μισότρελο συνάδελφό του και μέλος της ομάδας του (εξίσου αγνώριστος ο υπέροχος Τομ Χάρντι), τον οποίο καταδιώκει ανελέητα μέχρι να πάρει το αίμα του πίσω. Εκπληκτική ταινία, από τις πιο δυνατές του είδους, με μια πολύ ιδιαίτερη οπτική στο θέμα της επιβίωσης στην άγρια φύση, που εξερευνά παράλληλα και την άγρια πλευρά των ανθρώπων. 

The Living And The Dead (σειρά)

Μίνι σειρά θρίλερ του BBC, 6 επεισοδίων, από τα οποία τα 5 είναι εξαιρετικά και το έκτο οριακά πηδάει τον καρχαρία. Κατά βάση σειρά εποχής, διαδραματίζεται στην βρετανική επαρχία των τελών του 19ου αιώνα, και συγκεκριμένα σε ένα απομακρυσμένο χωριό, όπου ένα νέο ζευγάρι, ο Νέιθαν και η Σάρλοτ, έχουν μια σειρά από μεταφυσικές εμπειρίες που κλιμακώνονται όσο περνάει ο καιρός. Αρχικά ο Νέιθαν βλέπει νεκρούς και φαντάσματα, στην πορεία διαπιστώνει ότι αυτό συμβαίνει και σε άλλους κατοίκους του χωριού, ενώ από ένα σημείο και πέρα γίνεται μάρτυρας ανάλογων συμβάντων και η Σάρλοτ, η οποία μέχρι τότε ήταν απολύτως ρεαλίστρια και λειτουργούσε με τη λογική. Παράλληλα ο Νέιθαν βασανίζεται από ύπουλα οράματα του Γκάμπριελ, του παιδιού από τον πρώτο του γάμο που πνίγηκε στη λίμνη κοντά στο πατρικό του σπίτι, ενώ οι προσπάθειες της Σάρλοτ για εκσυγχρονισμό των αγροτικών συστημάτων στο χωράφι τους βρίσκουν συνεχώς ανεξήγητα εμπόδια. Πέρα από την βασική ραχοκοκαλιά της ιστορίας που διατρέχει όλη τη σειρά, το κάθε επεισόδιο φιλοξενεί και μια διαφορετική τρομακτική ιστορία με ήρωα έναν ή περισσότερους από τους κατοίκους του χωριού. Οι ιστορίες αυτές είναι πολύ ωραίες και ατμοσφαιρικές, ο πρωταγωνιστής Κόλιν Μόργκαν είναι χάρμα οθφαλμών, το θέμα του νεκρού παιδιού του παρεμβάλλεται πολύ ταιριαστά σε κάθε επεισόδιο - και κάπου εδώ έρχεται το αναπόφευκτο "αλλά". Μικροδείγματα του ψιλομπάχαλου που αποδεικνύεται το τελευταίο επεισόδιο έχει σε κάθε ιστορία, αλλά λες, δεν πειράζει, μπορεί να "δέσουν" καλά όλα στο τέλος. Αμ δε! Το πρόβλημα δεν είναι ότι ξαφνικά προσγειωνόμαστε ανώμαλα στη σύγχρονη εποχή, ούτε ότι το κακό πνεύμα πίσω από όλα αυτά είναι κάποιος που υποτίθεται πως θεωρείται υπεράνω πάσης υποψίας. Το πρόβλημα είναι ότι μία από τις μεγαλύτερες - και καλά - ανατροπές αφορά ένα άτομο που κάνει φευγαλέα περάσματα σε όλη τη σειρά και δεν μας ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο (για να το πω κόσμια). Επίσης το πρόβλημα είναι ότι τελευταία οι σεναριογράφοι, στο όνομα της πρωτοτυπίας, δεν διστάζουν τα ρίξουν στα Τάρταρα τις πιο ωραίες ιδέες καπελώνοντάς τις με σαχλές καταλήξεις. Και όχι, ΔΕΝ αναφέρομαι στην τελευταία σκηνή, η οποία κατά τη γνώμη μου ήταν μια χαρά, παρά το γενικό consensus που τη θάβει, αλλά σε εκείνες που αφορούν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο την ταυτότητα του οποίου μαθαίνουμε μόλις στο τελευταίο επεισόδιο, με ένα τέχνασμα που γκρεμοτσακίζει στο χάος όλη τη μαγεία και την ατμόσφαιρα των προηγούμενων επεισοδίων.

Κακή Συγκομιδή

Οι απανωτές συμφορές που βρήκανε εκείνη τη χρονιά το χωριό δεν είχαν προηγούμενο. Πρώτα πλημμύρισε το ποτάμι κι έπνιξε τον λιβαδότοπο που τροφοδοτούσε την περιοχή με κάθε λογής φρούτα και ζαρζαβατικά. Μετά έπεσε η επιδημία που χτύπησε πρώτα τα γουρούνια, μετά τις αγελάδες και μετά τις κότες. Δεν έμεινε τετράποδο για τετράποδο ζωντανό στο χωριό. Έγινε βέβαια κι ένα γερό ξεσκαρτάρισμα γιατί μέχρι πριν από λίγο καιρό τα γουρούνια ήταν τόσα πολλά που δεν άφηναν κανέναν να ησυχάσει με τα γρυλλίσματά τους. Αλλά αυτό δε σήμαινε απαραίτητα ότι έπρεπε ντε και σώνει να ξεκληριστεί όλη η χοιρογενιά λες και επρόκειτο για καμιά αιμοβόρα συμμορία που ήταν ανάγκη να εξαρθρωθεί. 

Η κορωνίδα όλης αυτής της κακοτυχίας ήταν που κάποιος έκλεψε τη μοναδική νεκροφόρα του χωριού κι όλοι άρχισαν να κρατάνε με νύχια και με δόντια τους γέρους να μην πεθάνουν γιατί μετά δεν θα είχαν πώς να τους κουβαλήσουν. Δεν ήταν δυνατό να είναι όλα αυτά συμπτώσεις - σίγουρα κάποια κατάρα είχε πέσει στο χωριό. Η τοπική πολίτσια έτρεχε και δεν έφτανε και φυσικά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μπροστά σ' όλες αυτές τις απανωτές καταστροφές. 

Μέχρι που μια μέρα ο ήλιος ανέτειλε από τη Δύση κι έσπασε η κατάρα. Ξεπετάχτηκαν τότε τα πιο ζουμερά φρούτα στον λιβαδότοπο και γεννήθηκαν κάτι γουρουνάκια και κάτι μοσχαράκια αφράτα και τρυφερά. Τόσο πολύ πήρε τα πάνω του το χωριό που οι κάτοικοι άρχισαν να μεγαλαυχούν χωρίς καμιά ταπεινότητα, σε βαθμό που κάποιοι φοβούνταν ότι και πάλι θα έπεφτε στην περιοχή τους μια νέα κατάρα για να τους τιμωρήσει για την αλαζονεία τους.

Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΝΕΚΡΟΦΟΡΑ, ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ, ΜΕΓΑΛΑΥΧΩ, ΓΡΥΛΛΙΖΩ, ΞΕΠΕΤΑΓΜΑ, ΚΟΡΩΝΙΔΑ, ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ, ΛΙΒΑΔΟΤΟΠΟΣ, ΣΥΜΠΤΩΣΗ, ΠΟΛΙΤΣΙΑ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

Διαχείριση πολυκατοικίας, αυτή η περιπέτεια (Εικονογραφημένο εγχειρίδιο)

Δεν ξέρω ποιο διεστραμμένο μυαλό - και πότε ακριβώς - σοφίστηκε τον ανεπίσημο αλλά σταθερά καθιερωμένο θεσμό του διαχειριστή πολυκατοικίας, αλλά πάω στοίχημα ότι ήταν ένα άτομο με ανεξάντλητα αποθέματα σαδισμού μέσα του. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ασύλληπτης ευφυίας ιδέα του να αναλαμβάνουν, εκ περιτροπής και εξ' ολοκλήρου, την οικονομική και πρακτική συντήρηση ενός, κατά κανόνα, μεγάλου κτιρίου, άτομα που στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο δεν έχουν σχέση με οικονομικά θέματα, αλλά και τα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Για να λέμε την αλήθεια, βέβαια, η διαδικασία αυτή καθεαυτή έχει αρκετό ενδιαφέρον, και μέσα από τις δραστηριότητες που επιβάλλει, μαθαίνεις πολλά πράγματα. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα συνέστηνα χωρίς δεύτερη σκέψη σε όλους τους τρομοκρατημένους κατοίκους πολυκατοικιών που τρέμουν την ώρα και τη στιγμή που θα έρθει η σειρά τους, να επιδιώξουν ν' αναλάβουν τη διαχείριση, γιατί ως έναν μεγάλο βαθμό θα βγουν κερδισμένοι. Το θέμα είναι πως ο κόσμος δεν είναι ιδανικός, και η ιστορία έχει δείξει ότι συγκάτοικοι που όλο τον υπόλοιπο καιρό είναι άγγελοι επί της γης, με το που θα αναλάβεις τη διαχείριση βάζοντάς τους, κατά κάποιον τρόπο, απέναντί σου, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να μεταμορφωθούν σε κυνηγόσκυλα της Κόλασης.

Αυτή η μεταμόρφωση έχει μια σειρά από εκφάνσεις διαφόρων βαθμίδων και εντάσεων, από τις πιο απλές, που μπορεί να είναι το να σου χτυπάνε κάθε τρεις και λίγο το κουδούνι για να σου πουν ότι τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς κάνουν τα κακάκια τους στον κήπο (υπονοοώντας ότι είναι χρέος σου είτε να πας να τα καθαρίσεις αυτοπροσώπως, είτε να κάνεις αυστηρή σύσταση στα αξιολάτρευτα τετράποδα να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους στον ιερό χώρο της πολυκατοικίας), τις ήπιας έντασης, όπως το να σου παραπονιούνται γιατί ο ένας ή ο άλλος συγκάτοικος κάνει θόρυβο τις νύχτες και δεν τους αφήνει να κοιμηθούν (απαιτώντας ουσιαστικά να αναλάβεις και χρέη χωροφύλακα και να μπουκάρεις με την ασπίδα και το γκλομπ στο διαμέρισμα του ενόχου, τιμωρώντας τον παραδειγματικά), μέχρι και τις πιο hardcore, που είναι να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη επίτηδες, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει λόγος, με πιο χαρακτηριστική την ιδιαίτερα μωρουδιακή αντίδραση του να κατεβάζουν όποια ανακοίνωση τολμήσεις να κολλήσεις στον πίνακα της εισόδου.

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά στάθηκε και η αφορμή για να τοποθετηθεί στην είσοδο της πολυκατοικίας μου πίνακας με τζαμάκι και κλειδί, κάτι που έκοψε μαχαίρι την άκομψη αυτή συνήθεια, ωστόσο δεν την απέτρεψε και εντελώς, καθώς πολλές φορές χρειάζεται να τοποθετεί ο διαχειριστής συμπληρωματικές ανακοινώσεις και σε αφύλακτα μέρη, όπως στο εσωτερικό του ασανσέρ ή την πόρτα της εισόδου, με τη γνωστή, προδιαγεγραμμένη κατάληξη της μυστηριώδους (;) εξαφάνισης των χαρτιών. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, οι υποψίες πέφτουν συνήθως σε συγκεκριμένα άτομα, κι αυτή η διαδικασία είναι εξαιρετικά εκνευριστική για τον διαχειριστή, δίνει ωστόσο την ευκαιρία στους υπόλοιπους - και ανέμελους από υποχρεώσεις - συγκατοίκους να επιδοθούν σε άτυπες έρευνες, ανταλλάσσοντας απόψεις σχετικά με το ποιος είναι ο αχαρακτήριστος που κατεβάζει τις ανακοινώσεις. Περιέργως, οι ένοχοι συγκάτοικοι παραμένουν φαντάσματα, σαν τους συνήθεις υπόπτους των Εξαρχείων που σαράντα χρόνια τώρα είναι, προφανώς, οι ίδιοι, και η ταυτότητά τους παραμένει μυστήριο, αν και στην πραγματικότητα όλοι ξέρουν ποιοι είναι.

Το highlight μιας διαχειριστικής θητείας είναι, αναμφισβήτητα, τα κοινόχρηστα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: την συγκέντρωση αποδείξεων, τους λογαριασμούς, το μοίρασμα των ειδοποιήσεων και, φυσικά, την είσπραξη, που γίνεται σε καθορισμένες μέρες και ώρες και είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος βραχνάς αλλά και το πιο διασκεδαστικό νούμερο του τσίρκου. Κάποτε οι διαχειριστές πήγαιναν από διαμέρισμα σε διαμέρισμα για να εισπράξουν τα κοινόχρηστα, μέχρι που κάποιος σκέφτηκε ότι ήταν προτιμότερο να ορίζονται σταθερές μέρες και ώρες ώστε οι συγκάτοικοι να πηγαίνουν εκείνοι στο διαμέρισμα του διαχειριστή για την εξόφληση. Αυτό ήταν αναμφίβολα ένα σημαντικό βήμα προόδου, ωστόσο δημιούργησε άλλα προβλήματα πρακτικής φύσης, καθώς οι μέρες και οι ώρες που ορίζονται από τον διαχειριστή δεν βολεύουν πάντα όλους. Είμαι σίγουρη ότι όλοι όσοι έχουν περάσει από αυτή τη θέση, έχουν ακούσει τις πιο απίθανες δικαιολογίες σχετικά με το γιατί δεν μπορούν οι Μαρίες Αντουανέτες να διαθέσουν δύο λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους για να περάσουν από το διαμέρισμα του διαχειριστή και να πληρώσουν ένα ρημαδοκοινόχρηστο, όποια μέρα και ώρα εκείνες μπορούν. Προφανώς έχουν την εντύπωση ότι ο διαχειριστής είναι υποχρεωμένος να λιώσει ό,τι γόβα έχει και δεν έχει προκειμένου να μαζέψει λεφτά για τα τρέχοντα έξοδα που, τον χειμώνα ειδικά, είναι ιδιαίτερα αυξημένα.

Άλλοτε πάλι ο διαχειριστής αναγκάζεται να εφαρμόζει τις τακτικές του παρελθόντος και να πηγαίνει αυτοπροσώπως να εισπράττει τα κοινόχρηστα από πόρτα σε πόρτα, καθώς οι συγκάτοικοι είτε βαριούνται, είτε έχουν μνήμη χρυσόψαρου, είτε έχουν μια μύτη μέχρι το ταβάνι του Λευκού Οίκου, είτε αρνούνται πεισματικά να πληρώσουν τα δικά τους κοινόχρηστα επειδή υπάρχουν άλλοι συγκάτοικοι που χρωστάνε. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο διαχειριστής καλό είναι να εξοπλιστεί κατάλληλα, και όχι μόνο με ψυχραιμία και υπομονή.

Είναι ωστόσο απορίας άξιο πώς λειτουργεί το μυαλό (;) των ανθρώπων όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις υποχρεώσεις τους τις οποίες εσύ, ως διαχειριστής, απλά τους υπενθυμίζεις. Το γεγονός ότι μοιράζονται ένα κτίριο με δεκάδες άλλα άτομα και επομένως έχουν έστω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για τη συντήρηση και την ομαλή λειτουργία του, μάλλον ακούγεται στ' αυτιά τους σαν θεωρία κβαντομηχανικής. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, είναι πεπεισμένοι ότι δεν τους αφορά. Κι επιπλέον το θεωρούν μεγάλη προσβολή να κάνεις έστω και μία εντελώς υπαινικτική νύξη για το θέμα αυτό. Είναι σαν να πατάς το κόκκινο κουμπί του συναγερμού ή να ακουμπάς την αόρατη ακτίνα λέιζερ που ενεργοποιεί το επιθετικό τους σύστημα, το οποίο άπαξ και μπει σε εφαρμογή, δύσκολα αντιμετωπίζεται.

Αυτό που κάνει τη διαδικασία είσπραξης των κοινοχρήστων χρονοβόρα και ψυχοφθόρα είναι η επαναληψιμότητα, καθώς μπορεί να συμβεί ακόμα και δώδεκα φορές τον χρόνο (μία φορά τον μήνα, αφού η διαχειριστική θητεία κρατάει συνήθως έναν χρόνο). Επιπλέον είναι μια διαδικασία που, ανάλογα με την καλή (ή όχι) διάθεση του εκάστοτε διαχειριστή αλλά και των συγκατοίκων, μπορεί να φέρει κοντά ή να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ρήξη ανάμεσα στους ενοίκους μιας πολυκατοικίας. Όπως και να έχει, πέρα από τα υποκριτικά, τις περισσότερες φορές, χαμόγελα και καλημερίσματα, το πώς διαμορφώνονται πραγματικά οι σχέσεις των συγκατοίκων με το πέρασμα του χρόνου αποτυπώνεται σε όλο του το ωμό μεγαλείο στις συνελεύσεις, γι' αυτό και ο διαχειριστής καλό είναι να τις περιορίζει στις απολύτως απαραίτητες γιατί το τι μπορεί να διαμειφθεί σ' αυτές είναι μάλλον δυσοίωνο στο 99% των περιπτώσεων.

Είναι ιστορικώς παρατηρημένο ότι τους τελευταίους δύο ή τρεις μήνες κάθε διαχειριστικής θητείας θα συμβούν τα πιο απίθανα περιστατικά και θα προκύψουν οι πιο άκυρες ζημιές, κατά προτίμηση σε εποχές που όλοι οι τεχνίτες και τα συνεργεία είναι σε άδεια. Αυτό από μόνο του δεν είναι και τόσο πρόβλημα, ωστόσο διογκώνεται δυσανάλογα από τις αναπόφευκτες, καθημερινές παρεμβάσεις συγκατοίκων που είτε έρχονται να παραπονεθούν ακατάλληλες, πάντα, ώρες, είτε αναλαμβάνουν πρωτοβουλία από μόνοι τους για κάποια απόπειρα επισκευής, φέρνοντάς σε προ τετελεσμένων γεγονότων. Μερικές φορές αυτές οι παρεμβάσεις προκαλούν κι άλλες ζημιές, αλλά εννοείται ότι οι υπεύθυνοι συγκάτοικοι θ' αφήσουν τον διαχειριστή να βγάλει μόνος του το φίδι απ' την τρύπα.

Φυσικά όλοι αυτοί που θα βρεθούν να σου κάνουν τον έξυπνο όσο έχεις τη διαχείριση, είτε δεν θα κάνουν ούτε το ένα δέκατο από όσα σου ζητάνε όταν έρθει η δική τους σειρά, είτε θα αποφύγουν εντέχνως να αναλάβουν, προβάλλοντας άλλο ένα αξιοθαύμαστο πάνθεον από απίθανες δικαιολογίες, με πιο δημοφιλή την έλλειψη χρόνου, λες κι εσένα, αλλά και του επόμενου που θα πάρει τη θέση σου, σας τρέχει ο ελεύθερος χρόνος από τα μπατζάκια. Το καλό είναι ότι η θητεία του διαχειριστή διαρκεί συγκεκριμένο χρόνο, κι όσο κι αν φαίνεται βουνό στην αρχή, από ένα σημείο κυλάει σαν το νερό και αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο τέλος της.

Όταν επιτέλους αναλαμβάνει ο επόμενος, έχει φύγει από πάνω σου ένα μεγάλο βάρος το οποίο θα αργήσεις πολύ να επωμιστείς ξανά. Και μην ξεχνάς ότι έχεις αποκτήσει ένα σπάνιο παράσημο ανδρείας, που σε καθιστά βετεράνο σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής. 

Οι φωτογραφίες που εικονογραφούν το άρθρο είναι από τις σειρές Good Omens και The Walking Dead, από τις ταινίες Cruising και Stand By Me, και από το video game Resident Evil 3 Remake. Τα video memes από τη σειρά The Walking Dead είναι έμπνευση και δημιουργίες της υπογράφουσας.

Απωθημένα Εξουσίας

Αυτός ο αγώνας δε θα μπορούσε ποτέ να καταλήξει ισόπαλος. Μετά από έναν οκταετή πόλεμο ανάμεσα στις δύο πλευρές, και συνεχόμενες καθημερινές ανταλλαγές πυρών, κυριολεκτικών και μεταφορικών, είχε έρθει πλέον η στιγμή να μπει ένα τέλος. Τα δύο χωριά επιδίδονταν σε αψιμαχίες που είχαν ξεκινήσει στο όνομα ενός ιερού σκοπού, αλλά από ένα σημείο και πέρα ο σκοπός αυτός ξεχάστηκε και οι χωριανοί τσακώνονταν πια για ασήμαντες αιτίες, ακόμα και γελοίες, που έφταναν ή και ξεπερνούσαν τα όρια της κωμωδίας. 

Όμως αυτά συμβαίνουν στα πολυαρχικά καθεστώτα. Με άλλα λόγια, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει. Ο καθένας έλεγε το κοντό του και το μακρύ του στα συμβούλια και δεν κατέληγαν ποτέ σε συμφωνία για τίποτα. Οι πιο προνοητικοί φύλαγαν τα νώτα τους και απέφευγαν να εκφράζονται πολύ ανοιχτά. Έλεγαν ό,τι είχαν να πουν σε ιδιωτικά πηγαδάκια, ανεπίσημα, φροντίζοντας να μην φτάνουν ποτέ οι απόψεις τους στο ευρύτερο σώμα του συμβουλίου. Γιατί από την αρχή είχαν δει ότι η συνεργασία ανάμεσα στα δύο χωριά δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί ομαλά. 

Όλοι όσοι ήταν στα υψηλά αξιώματα είχαν απωθημένα εξουσίας και ποτέ δεν είδαν τους συνεργάτες τους σαν ισότιμες μονάδες. Ο καθένας θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο και τους άλλους υποτακτικούς του. Το χειρότερο ήταν ότι δεν το έδειχναν ποτέ καθαρά, αλλά από μια χρονική στιγμή και πέρα δεν έχαναν ευκαιρία για να υποτιμήσουν και να υπονομεύσουν ο ένας τον άλλον. Θεωρούσαν ότι μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν με τη δημόσια διοίκηση, λες και είχαν στα χέρια τους πλαστελίνη που είχαν το ελεύθερο να την πλάσουν όπως έκριναν σωστό. Αλλά φυσικά στην προκειμένη περίπτωση το "σωστό" σήμαινε ό,τι συνέφερε τον καθένα από αυτούς τους άρχοντες. 

Ωστόσο η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και οδήγησε στην κοινωνική έκρηξη ήταν ένα χρησιμοποιημένο μυξομάντιλο που βρήκε μέσα στο συρτάρι του ένας από τους άρχοντες. Σίγουρος ότι δεν ήταν δικό του, υποψιάστηκε ότι το είχε βάλει εκεί ένας από τους υποτιθέμενους συνεργάτες του για να τον εξευτελίσει. Σε μια κρίση υστερίας και υποχονδρίας, έβαλε φωτιά στο κτίριο για να το απολυμάνει ολοσχερώς, αφού πρώτα φρόντισε να του κάνει πυρασφάλεια για να έχει και κανένα κέρδος από όλη αυτή την ιστορία. Ο άσπονδος συνεργάτης του ανταπάντησε με μια εκκωφαντική σιωπή και απλώς συνέχισε να καταστρώνει υπόγεια σχέδια για να τον κατατροπώσει. Μέχρι και τα τροφεία για το παιδί του βρήκε τον τρόπο να του φορτώσει, τυλίγοντάς τον κυριολεκτικά σε μια κόλλα χαρτί.

Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΜΥΞΟΜΑΝΤΙΛΟ, ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ, ΙΕΡΟΣ, ΣΩΜΑ, ΟΚΤΑΕΤΗΣ, ΝΩΤΑ, ΙΣΟΠΑΛΟΣ, ΠΟΛΥΑΡΧΙΚΟΣ, ΠΥΡΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΤΡΟΦΕΙΑ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

Αγαπημένα της καραντίνας 2020

Ζούμε ιστορικές στιγμές - το λένε όλοι, ας το καταγράψω κι εγώ για την ιστορία. Η περίοδος της καραντίνας που ζούμε τόσον καιρό, που υποτίθεται ότι τελειώνει αλλά μάλλον θα συνεχιστεί για ένα διάστημα με λιγότερο προφανείς τρόπους, είναι σίγουρα κάτι αλλούτερο, που ο καθένας το εισπράττει και το βιώνει διαφορετικά. Δεν είναι τόσο η επίγνωση ότι απαγορεύεται να κάνεις άσκοπες μετακινήσεις, όσο η αίσθηση του εγκλεισμού που πλανάται παντού, ακόμα κι όταν πηγαίνεις αναγκαστικά στην αγορά μια φορά την εβδομάδα και βλέπεις κόσμο. Ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες ωστόσο, κάτι καλό μπορεί να προκύψει. Τα αγαπημένα μου της εξωφρενικής αυτής περιόδου είναι λίγα, αλλά σίγουρα πολύ ξεχωριστά, το καθένα με τον τρόπο του.

Assassin's Creed Odyssey (video game)

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο όταν αναγκάζεσαι να μείνεις σπίτι για καιρό, από ένα επικό video game που δεν τελειώνει ποτέ. Αυτό είναι το Assassin's Creed Odyssey, που μπήκε στη ζωή μου λίγο μετά την έναρξη της καραντίνας και από τότε έχω κολλήσει μαζί του. Το είχα βέβαια βάλει στο μάτι από καιρό, καθώς διαδραματίζεται στην Αρχαία Ελλάδα και είχα δει κάτι απίστευτες εικόνες, αλλά βρήκα ευκαιρία και το πήρα μόλις το εντόπισα με μια γενναία έκπτωση στο Steam. Είναι ένα υπέροχο video game, πολύχρωμο, χαβαλετζίδικο, εξαιρετικά προχωρημένο, συγκινητικό, αστείο, με απόλυτο σεβασμό στην Ιστορία και τα ιστορικά πρόσωπα και συναρπαστικές αναφορές στην ελληνική μυθολογία, και επιπλέον σε βοηθάει να φρεσκάρεις της γνώσεις σου στην Ιστορία και τη Μυθολογία, ακόμα και να μάθεις πράγματα που δεν ήξερες.

Καφές

Πάντα είχα ιδιαίτερη αδυναμία στον καφέ, αλλά τώρα τον εκτίμησα ακόμα περισσότερο. Νόστιμος, υγιεινός, χαλαρωτικός, είναι ό,τι πρέπει για να πάνε κάτω τα φαρμάκια (στην κυριολεξία). Σου κρατάει συντροφιά όταν δουλεύεις, όταν χαζεύεις, μόλις ξυπνήσεις, πριν κοιμηθείς. Ο ελληνικός χωρίς ζάχαρη είναι το καλύτερο φάρμακο, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Ζωγραφική

Ήταν μια ευκαιρία να ασχοληθώ εκ νέου με τη ζωγραφική που πάντα μου άρεσε, και αποφάσισα να κρατήσω ένα καλλιτεχνικό ημερολόγιο καραντίνας, φτιάχνοντας ένα σχέδιο την ημέρα, ξεκινώντας από τις 15 Μαρτίου. Εννοείται ότι έως τώρα το μπλοκάκι μου έχει γεμίσει μέχρι πάνω από τα μισά, και συνεχίζουμε. Θέματα παίρνω από οπουδήποτε: από το Google, από video games, από αντικείμενα γύρω μου, κλπ. Για παράδειγμα, στο σχέδιο αριστερά έχω αντιγράψει μια εικόνα από τα αρχεία της Βρετανικής Βιβλιοθήκης (που διατίθενται ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς σε ψηφιακή μορφή εδώ και λίγο καιρό), ενώ στο σχέδιο δεξιά είναι ο Περσέας, με έμπνευση από την εμφάνισή του στο Assassin's Creed Odyssey, αλλά σε δική μου παραλλαγή.

Blender (πρόγραμμα (;) γραφικών)

Το Blender υποτίθεται ότι είναι ένα πρόγραμμα δημιουργίας και επεξεργασίας γραφικών, όμως στην πραγματικότητα είναι μια κατάρα για την ανθρωπότητα. Είναι αυτό που λέμε "ούτε στον εχθρό μου". Δεν έχω συναντήσει πιο πίζουλο, λαβυρινθώδες και ακαταλαβίστικο πρόγραμμα στη ζωή μου. Οι εντολές δεν είναι ποτέ εκεί που περιμένεις. Αν είναι εκεί που περιμένεις, η ονομασία τους είναι άσχετη απ' αυτό που κάνουν. Το γραφικό περιβάλλον του προγράμματος είναι ό,τι πρέπει για να στραβωθείς, καθώς τόσο οι γραμματοσειρές όσο και τα εικονίδια είναι λίγο μεγαλύτερα από ψείρες. Στην (σπάνια) περίπτωση που καταφέρεις να το κάνεις να συνεργαστεί, υπάρχει το μεγάλο ρίσκο να σου βγάλει τα πιο άσχετα error reports επειδή, π.χ., το όνομα του αρχείου σου περιέχει έναν χαρακτήρα που δεν αναγνωρίζει. Το πλαίσιο που σου παραχωρεί για να επεξεργαστείς τις παραμέτρους ενός αντικείμενο 3D είναι χαμένο στον πάτο της οθόνης και χρειάζεσαι εξοπλισμό μεταλλωρύχου για να το ανακαλύψεις. Θα μπορούσα να απαριθμώ για ώρες τις χάρες του Blender, κάτι που εύλογα γεννά την απορία γιατί το έχω συμπεριλάβει σε λίστα με αγαπημένα. Γιατί πολύ απλά λόγω του εγκλεισμού ασχολήθηκα λίγο περισσότερο με το καταραμένο πρόγραμμα και κατάφερα επιτέλους να προχωρήσω μισό τεταρτημόριο του βήματος σε σχέση με τέσσερα-πέντε χρόνια πριν, όταν ξαναείχα επιχειρήσει να το μάθω και κατέληξα να το απεγκαταστήσω από τον υπολογιστή μου σε έξαλλη κατάσταση. Έχω μείνει βέβαια σ' αυτό το τεταρτημόριο, αλλά αυτή τη φορά τουλάχιστον δεν ακολούθησε οργισμένη απεγκατάσταση.

Ο Λαβύρινθος του Πάνα

Αυτές τις μέρες που, εξαιτίας του κορονοϊού, μένουμε σπίτι κι έχουμε περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μας, είναι ευκαιρία, όσο αντιφατικό κι αν ακουστεί αυτό, να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας και να αναλογιστούμε τις παγκόσμιες συνέπειες των γεγονότων που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περιορίζουν την ελευθερία μας. Ο «Λαβύρινθος του Πάνα» των Γκιγιέρμο ντελ Τόρο και Κορνίλια Φούνκε, μυθιστορηματική μεταφορά της ομώνυμης συγκλονιστικής ταινίας του ντελ Τόρο, είναι μια οδυνηρή αλληγορία, μέσα από ένα παραμύθι τοποθετημένο σε ιστορικό πλαίσιο, όπου εναλλάσσονται η μαγεία και ο εφιάλτης, για τα επακόλουθα του Ισπανικού εμφυλίου και τη δικτατορία του Φράνκο. Η μικρή Οφέλια συμβολίζει την πληγωμένη Ισπανία που δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τον εχθρό πρόσωπο με πρόσωπο, όσο κι αν της κοστίσει αυτό τελικά, ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιαστεί η ίδια. Μια βαθιά δραματική ιστορία που όμως έχει να μας μάθει πολλά και να μας δώσει ακόμα περισσότερα.

Το κείμενο γράφτηκε για λογαριασμό του διαδικτυακού περιοδικού diastixo.gr, στα πλαίσια της καμπάνιας #Μένουμε_σπίτι, και δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2020

GPS

Είναι λίγο ασαφής η οδηγία, αλλά σε συνδυασμό με το αντικείμενο πάνω στο οποίο βρίσκεται, έχει νομίζω σημειολογικό ενδιαφέρον.

Φωτογραφία: Nerin Bloom

Η επιστροφή του φουρόγατου

Ακριβοθώρητος σαν τους original φουρόγατους, αλλά μάλλον με συμπάθησε γιατί δεν πήρε δρόμο μόλις πήγα να τον φωτογραφίσω. Μιλάμε για σταρ πρώτου μεγέθους.

Φωτογραφίες: Nerin Bloom

Τα μάτια του δρόμου

Μερικές φυσικές παραμορφώσεις του οδοστρώματος απλά σε προκαλούν να επέμβεις, έστω και ψηφιακά.

Αρχική φωτογραφία και σύνθεση: Nerin Bloom

Θέμα Εμπιστοσύνης

Κάθε φορά που αναφερόταν στην ιστορία με τον Γερμανό κατάσκοπο, η αρχηγός δάκρυζε κρυφά και ένας κόμπος ανέβαινε στον λαιμό της. Όλοι πίστευαν ότι τον είχε ερωτευτεί και ότι ίσως να είχε συμβεί κάτι μεταξύ τους, όμως εκείνη ορκιζόταν στην τιμή και την υπόληψή της ότι το μόνο που ένιωθε ήταν απλώς συμπόνια για έναν άνθρωπο που είχε πέσει θύμα των περιστάσεων: είχε μεγαλώσει σε ένα αυταρχικό περιβάλλον, με έναν πατέρα που απαιτούσε στο σπίτι την στρατιωτική πειθαρχία που επέβαλλε στους κατώτερούς του αξιωματικούς και εφάρμοζε μεθόδους τιμωρίας παντελώς ακατάλληλες για ένα οικογενειακό περιβάλλον.

Η εξέλιξη του παιδιού, λοιπόν, ήταν προδιαγεγραμμένη από τη μοίρα. Και ήταν θαύμα που δεν ασπαζόταν και τον φασισμό, μόνο δήλωνε λάτρης της πατρίδας του και των παραδόσεών της. Θα ήταν ανόητο να τον κατηγορήσει κανείς γι' αυτό, εφόσον ό,τι έκανε, το έκανε στο όνομα του πατριωτισμού.

Μέχρι εκεί όμως. Η αρχηγός ήξερε καλά ότι αργά ή γρήγορα θα έπρεπε να λογοδοτήσει για την εμπιστοσύνη που τόσο αφελώς του είχε δείξει.

Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ, ΕΞΕΛΙΞΗ, ΠΑΤΕΡΑΣ, ΓΕΡΜΑΝΟΣ, ΣΥΜΠΟΝΙΑ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΔΗΛΩΝΩ, ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ, ΑΝΟΗΤΟ, ΜΕΧΡΙ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από διάφορα άρθρα)

Quis Custodiet Ipsos Custodes?

Οι σπεκουλάτσιες έδιναν κι έπαιρναν στα καλντερίμια του νησιού. Από τους πάντα ενοχλητικούς ρεπόρτερς με τις ανούσιες δημοσκοπήσεις που κυνηγούσαν τους περαστικούς για μια συνέντευξη - παρωδία, μέχρι τις κυράτσες που βολτάριζαν με τα τσόκαρα στις αυλές αναπαράγοντας κάθε λογής απίθανο κουτσομπολιό - όλοι είχαν ένα λογάκι να πουν γι' αυτή την περίεργη υπόθεση που ταλάνιζε εδώ και μέρες την αστυνομία, την ιατροδικαστική έρευνα αλλά και την τοπική εξουσία. 

Κυρίως, μάλιστα, αυτή, καθώς το παράξενο έγκλημα είχε εκτελεστεί στον καθ' όλα αξιοσέβαστο χώρο της αίθουσας πολιτιστικών εκδηλώσεων του δημαρχείου, την αποφράδα εκείνη μέρα όπου οι ορκισμένοι ψυχαριστές ποιητές είχαν συγκεντρωθεί εν μέσω θριαμβευτικών επευφημιών για να κατατροπώσουν τους αντίπαλούς τους καθαρευουσιάνους.

Αν και είχαν οξυνθεί τα πνεύματα και είχαν ανάψει τα αίματα, όλα έβαιναν καλώς σε γενικές γραμμές, ώσπου άρχισε να ψιθυρίζεται ανάμεσα στο κοινό ότι ο καπετάνιος είχε δολοφονηθεί. Τον είχε εντοπίσει στο πίσω μέρος της σκηνής ένας από τους μαγκουροφόρους που φύλαγαν την αίθουσα. 

Καθόταν χαμογελαστός μπροστά από ένα τραπέζι με τη μεγαλοπρεπή στολή του και κρατούσε στο χέρι ένα ποτήρι με κρασί απ' όπου έλειπε το μισό. Μπροστά του ήταν ένα χαρτί όπου ήταν γραμμένη η φράση: "Quis Custodiet Ipsos Custodes?", κάτι που έκανε πολλούς να υποψιαστούν ότι ένοχος γι' αυτό το έγκλημα ίσως ήταν κάποιος από τους μαγκουροφόρους φύλακες.

Όσοι ήξεραν λατινικά, δηλαδή - γιατί ο διοικητής της αστυνομίας που έσπευσε στη σκηνή αρκέστηκε να βαρέσει την καραμούζα του, να εκκενώσει το κτίριο και να θυροκολλήσει στην είσοδο τη σχετική απαγορευτική προειδοποίηση. Ωστόσο δεν σκέφτηκε ότι ο ένοχος μπορεί να ήταν ακόμη κάπου κρυμμένος στους κοχλιοειδείς διαδρόμους του δημαρχείου και να προετοίμαζε το επόμενο έγκλημά του.

Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΚΟΧΛΙΟΕΙΔΗΣ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ, ΣΠΕΚΟΥΛΑΤΣΙΑ, ΜΑΓΚΟΥΡΟΦΟΡΟΣ, ΚΑΡΑΜΟΥΖΑ, ΤΣΟΚΑΡΟ, ΘΥΡΟΚΟΛΛΩ, ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ, ΨΥΧΑΡΙΣΤΗΣ, ΙΑΤΡΟΔΙΚΑΣΤΙΚΗ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)