Άνω Κάτω

Κανείς δεν περίμενε, μετά τις ανθενωτικές δηλώσεις του δημάρχου της Άνω Τσίκνας, ότι η Κάτω Τσίκνα θα έδειχνε τόσο ομαδικό πνεύμα και θα επεδίωκε να γίνει μια κοινή γιορτή για τα διακόσια χρόνια από την ίδρυση της τοπικής κοινότητας. Στην πραγματικότητα οι κάτοικοι πάντα ήθελαν να ενωθούν τα χωριά, αλλά όταν, πριν από χρόνια, έγινε η οροθέτηση ανάμεσά τους, προέκυψε ταυτόχρονα και ένα πρόβλημα που ήταν δύσκολο να επιλυθεί: και τα δύο χωριά διεκδικούσαν το εθνικό πάρκο, που, για κακή του τύχη, ήταν ακριβώς πάνω στο σύνορο.

Μετά τον ορισμό των συνόρων, το μισό ανήκε στην Άνω Τσίκνα και το άλλο μισό στην Κάτω Τσίκνα. Αυτή η διευθέτηση, αν και θεωρητικά ήταν δίκαιη, στην πράξη συνάντησε μεγάλη δυσαρέσκεια με την πάροδο του χρόνου, καθώς το κάθε ένα από τα χωριά θεωρούσε ότι το καλύτερο κομμάτι του πάρκου το είχε πάρει το άλλο. Παρ᾽όλα αυτά, οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν διατεθειμένοι να βάλουν στην άκρη τις διαφορές τους, γιατί μια πιθανή ένωση συνέφερε και τα δύο χωριά. Συμφώνησαν λοιπόν, παρά τις αντιδράσεις κάποιων, να στήσουν μια κοινή γιορτή στο πιο επίμαχο σημείο της περιοχής: στο εθνικό πάρκο, ακριβώς πάνω στο σύνορο ανάμεσα στα δυο χωριά.

Την καθορισμένη μέρα, ξεκίνησαν οι εορτασμοί από νωρίς το πρωί, με την καπνιά από τις σούβλες να γεμίζει τον αέρα, δικαιώνοντας για μια ακόμη φορά τα ονόματα των χωριών. Από τη μια τα κοψίδια και τα ψητά, από την άλλη οι μυρωδιές από τα γιαχνιστά, προκαλούσαν αναπόφευκτα ανεξέλγκτη σιελόρροια στους περαστικούς, οι οποίοι δύσκολα αντιστέκονταν και δεν σταματούσαν για να πάρουν έναν μεζέ. Ο παλμός της γιορτής ήταν ξεσηκωτικός, και όλα έδειχναν ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία, τα δύο χωριά θα συμφιλιώνονταν επιτέλους. 

Ωστόσο ο δήμαρχος της Άνω Τσίκνας, που όλο αυτό το διάστημα υποκρινόταν πως είχε μεταστραφεί και ήταν υπέρ της ένωσης, δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Ήταν αποφασισμένος να επιστρατεύσει κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο για να κατατροπώσει τους αντιπάλους του. Όσο λοιπόν οι κάτοικοι και των δύο χωριών καλοπερνούσαν στο πάρκο, εκείνος έστειλε τα τσιράκια του να τρυπώσουν στο θησαυροφυλάκιο της Κάτω Τσίκνας και να το ληστέψουν. Γύρισαν με την μεγαλύτερη μπάζα όλων των εποχών, και ο δήμαρχος κάγχασε από τη χαρά του, στρογγυλοκάθισε στο γραφείο του και περίμενε εναγωνίως να γίνει η αποκάλυψη της ληστείας, σίγουρος ότι αυτή η ολιγόωρη εκεχειρία θα κατέληγε, αργά η γρήγορα και με μαθηματική ακρίβεια, σε σύρραξη.

Το κείμενο αυτό προέκυψε από αυτοσχέδιο παιχνίδι άσκησης ύφους, με χρήση των λέξεων: ΟΜΑΔΙΚΟΣ, ΟΡΟΘΕΤΗΣΗ, ΠΑΛΜΟΣ, ΜΠΑΖΑ, ΘΕΜΙΤΟΣ, ΓΙΑΧΝΙΣΤΟΣ, ΣΙΕΛΟΡΡΟΙΑ, ΑΝΘΕΝΩΤΙΚΟΣ, ΤΣΙΚΝΑ, ΚΑΠΝΙΑ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

On the grapevine

Από τότε που άνοιξε το σκυλάδικο δίπλα στον αμπελώνα, άρχισαν και τα παρατράγουδα εκατέρωθεν. Όλη μέρα κι όλη νύχτα τσακώνονταν οι εργάτες του αμπελώνα με τους μπράβους του σκυλάδικου, γιατί πάντα κάτι θα υπήρχε που θα ενοχλούσε τη μια ή την άλλη πλευρά. Πότε η ευωδιά του μούστου ήταν υπερβολική και μπούχτιζε τους μπράβους, πότε οι πρόβες κατά τη δάρκεια της ημέρας στο σκυλάδικο εκνεύριζαν τους εργάτες, που ήθελαν πιο εκλεπτυσμένες μουσικές για να συγκεντρώνονται στη δουλειά τους, όλο και κάποια αφορμή θα έβρισκαν όλοι για καυγά. Τα αφεντικά είχαν απαυδήσει, ό, τι κόλπο και να σκαρφίζονταν δεν έφερνε κανένα αποτέλεσμα. 

Μια μέρα, σε μια ύστατη προσπάθεια να ηρεμήσουν τα πνεύματα, το αφεντικό του αμπελώνα προθυμοποιήθηκε να κεράσει τους μπράβους κρασί. Εννοείται φυσικά ότι οι εργάτες έκαναν σαμποτάζ, και αντί για κρασί οι μπράβοι παρέλαβαν μια νταμιτζάνα με σκέτο νερομπούλι, την οποία και έστειλαν πίσω με κολλημένο πάνω της ένα χαρτί διακοσμημένο με το σκίτσο μιας άσεμνης χειρονομίας, φιλοτεχνημένης ωστόσο με ιδιαίτερη τέχνη, είναι η αλήθεια. Οι εργάτες δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια: γέμισαν τα ραντιστήρια με ξινισμένο κρασί που βρωμούσε από δέκα μέτρα, και ψέκασαν όλους τους θάμνους στην αυλή του σκυλάδικου. 

Τα αφεντικά έφτασαν στο αμήν, τέτοιο σκάσιμο δεν είχαν ξανανιώσει στη ζωή τους. Αποφάσισαν λοιπόν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Συναντήθηκαν νύχτα για να μην τους δει κανείς, κάθισαν και εξέτασαν όλα τα δεδομένα, και πάνω που αποφάσιζαν ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν ήταν ένας διαφορετικός καταμερισμός της εργασίας, έτυχε και κοιτάχτηκαν στα μάτια φευγαλέα. Θαύμασε ο ένας την κατατομή του άλλου, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν ήδη παρατήσει αμπελώνα και σκυλάδικο, και χάνονταν στο ηλιοβασίλεμα μέσα σε μια κάμπριο λιμουζίνα.

Το κείμενο αυτό προέκυψε από αυτοσχέδιο παιχνίδι άσκησης ύφους, με χρήση των λέξεων: ΕΥΩΔΙΑ, ΝΕΡΟΜΠΟΥΛΙ, ΜΟΥΣΤΟΣ, ΣΚΑΣΙΜΟ, ΣΚΥΛΑΔΙΚΟ, ΕΞΕΤΑΖΩ, ΕΝΩΝΩ, ΡΑΝΤΙΣΤΗΡΙ, ΚΑΤΑΤΟΜΗ, ΚΑΤΑΜΕΡΙΖΩ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό).