Όταν πήγαινα στο δημοτικό, συγκεκριμένα στο ιστορικό 94ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στην οδό Λαγουμιτζή, υπήρχε ένα τραγουδάκι που κυκλοφορούσε στην αυλή και τους διαδρόμους για χρόνια, το είχαμε μάθει όλοι και ήταν, τώρα που το σκέφτομαι, το σήμα κατατεθέν του σχολείου. Ήταν ένα περίεργο, ασυνάρτητο και αρκετά gory τραγουδάκι, οι στίχοι του οποίου συνοδεύονταν και από επεξηγηματικές κινήσεις από όποιον το τραγουδούσε, σαν παιχνίδι παντομίμας. Άρα ήταν και πρωτοποριακή η εκτέλεση, καθώς αυτά συνέβαιναν χρόνια πριν η γνωστή παντομίμα εμφανιστεί ή, τουλάχιστον, καθιερωθεί επίσημα σαν δραστηριότητα διασκέδασης στις παρέες. Και αν σκεφτούμε ότι συνδύαζε τραγούδι και παντομίμα, μιλάμε για πολύ προχωρημένη πρωτοπορία. Ο ρυθμός και η μελωδία του δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο - έμοιαζε με όλα εκείνα τα παιδικά τραγουδάκια τύπου 'τσιγκολελέτα', με τη διαφορά ότι το δικό μας, θεματολογικά, ήταν πολύ μπροστά, περιγράφοντας μια φουτουριστική, ίσως και μετα-αποκαλυπτική αλληλουχία σκηνών που ελάχιστη σχέση είχαν η μία με την άλλη, και με μια κατάληξη άκρως ανατρεπτική και άσχετη με όλα όσα είχαν προηγηθεί. Οι στίχοι του, τους οποίους θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια κι ας έχουν περάσει αιώνες (περίπου) από τότε, ήταν οι εξής:
"Ένα περιστέρι μονό - μονό
Πήγε να περάσει τον ποταμό
Πέφτει και τσακίζει το ένα του
Και κατρακυλάει το αίμα του
Ήρθαν οι παπάδες διαβάζοντας
Κι οι παπαδοπούλες κλαίγοντας
Κι οι χωριατοπούλες χορεύοντας
Νο - νο - νο
Σο - σο - σο
Νοσοκόμα θα γινώ
Και το σήμα θα φορώ
Και τον Άγιο Κωνσταντίνο έτσι θα τον χαιρετώ
Και την Άγια την Ελένη έτσι θα την προσκυνώ
Και τον άντρα που θα πάρω έτσι θα τον χαιρετώ"
Να σημειωθεί ότι στα τρία 'έτσι' των τελευταίων στίχων αντιστοιχούσε και η ανάλογη κίνηση: στο πρώτο κάναμε τον στρατιωτικό χαιρετισμό, στο δεύτερο την υπόκλιση της προσευχής και στο τρίτο, όπου γινόταν και η μεγάλη ανατροπή, τοποθετούσαμε τα δάχτυλά μας σαν κερατάκια πάνω στο κεφάλι... μια λεπτομέρεια που αυτόματα μετέφερε το τραγουδάκι, που μέχρι τον τελευταίο στίχο θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει οριακά παιδικό παρά το κάπως μακάβριο ξεκίνημά του, σε μία άλλη κατηγορία. Το μυστήριο μ' αυτό το τραγουδάκι είναι ότι δεν μάθαμε ποτέ την προέλευσή του. Εννοείται ότι εκείνα τα χρόνια της δόξας του, δε μας είχε καν απασχολήσει αυτό το θέμα. Όταν, πολύ αργότερα, η τεχνολογία μάς πρόσφερε όλα τα μέσα για να κάνουμε όλες τις απαραίτητες έρευνες, οι αναζητήσεις στο διαδίκτυο δεν έφεραν κανένα απολύτως, έστω και λίγο σχετικό, αποτέλεσμα. Αναρωτιέμαι αν το έχει και κανένας άλλος υπ' όψιν του, μαζί ίσως με τη λύση του μυστηρίου.
*Η εικόνα είναι λεπτομέρεια από τον πίνακα "Saying Grace" του Norman Rockwell.
