Αγαπημένα του καλοκαιριού 2020

Όπως είναι αναμενόμενο, μέσα σε ένα καλοκαίρι εντελώς εντός των τειχών λόγω των γνωστών δυσμενών συνθηκών και τρελών ημερών, είχα αρκετά αγαπημένα, ευτυχώς, γιατί έτσι διατηρούσα το μυαλό μου απασχολημένο και την ψυχική και πνευματική μου ισορροπία σε ανεκτά επίπεδα. Χωρίς άλλη εισαγωγή, θα περάσω κατευθείαν στη λίστα. Και πάλι η σειρά δεν είναι αξιολογική.

Final Fantasy XV (video game)

Ήξερα τη σειρά Final Fantasy σχεδόν από τότε που ξεκίνησα να παίζω βιντεοπαιχνίδια, αλλά δεν είχε τύχει να παίξω κανένα παιχνίδι της σειράς, κυρίως επειδή το είδος του gameplay τους δεν είναι και τόσο πολύ του γούστου μου. Ωστόσο η τελευταία κυκλοφορία της σειράς μου τράβηξε την προσοχή όταν έπεσε στην αντίληψή μου η ύπαρξη demo. Τα demos ήταν μια πολύ συνηθισμένη συνθήκη τον παλιό καλό καιρό, η οποία έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια - κακώς, κατά τη γνώμη μου, γιατί χάρις στα demos μπορούσες να δεις αν σου άρεσε ένα παιχνίδι, αν ταίριαζε στο γούστο σου, αλλά και αν ήταν κατάλληλο για τον υπολογιστή σου. Το Final Fantasy XV ήταν αρκετά γενναιόδωρο και πρόσφερε ένα χορταστικό demo με το οποίο σε έβαζε για τα καλά στο κλίμα του παιχνιδιού. Τελικά το παιχνίδι αυτό καθεαυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου, από όλες τις απόψεις. Είναι μια πανδαισία χρωμάτων, ήχων και αισθητικής ομορφιάς, με υπέροχη μουσική και επίκεντρο μια βαθιά συγκινητική ιστορία αδελφικής φιλίας ανάμεσα στον Noctis, τον κεντρικό ήρωα, και τους τρεις αγαπημένους του φίλους. Παράλληλα είναι ένα επικό ταξίδι συναισθηματικής και κυριολεκτικής ενηλικίωσης, που στρέφεται γύρω από την πάλη του καλού ενάντια στο κακό, το οποίο στο συγκεκριμένο παιχνίδι εκπροσωπείται από έναν ιδιαίτερα γοητευτικό κακούργο, του οποίου ωστόσο το τραγικό παρελθόν έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σε ένα από τα έξτρα επεισόδια που διαθέτει το παιχνίδι.

Resident Evil 3 Remake (video game)

Δεν το είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση το remake του Resident Evil 3, γιατί και σύντομο ήταν και υπερβολικά ακριβό για τη διάρκειά του και δεν είχε συμπεριλάβει μερικές από τις εμβληματικές περιοχές του original. Ωστόσο στην πορεία ανακάλυψα τον καλτ χαρακτήρα του, και παρά τις όποιες ελλείψεις ή ατέλειες, του έχω πλέον ιδιαίτερη αδυναμία. Η βασική ιστορία δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει ωστόσο ο Κάρλος, ο οποίος απέκτησε μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο και, μαζί μ' αυτόν, ένα ολοένα αυξανόμενο φαν κλαμπ, και - το βασικότερο - έχει αλλάξει και το Nemesis, του οποίου οι μεταλλάξεις φτάνουν τώρα σε άλλο επίπεδο. Αν έχω κάτι να προσάψω, αυτό είναι τα υπερβολικά πολλά και συνεχόμενα boss fights, δεδομένου ότι το παιχνίδι είναι σχετικά μικρό. Από ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικό, όπως ήταν και το remake του Resident Evil 2, και το gameplay του, αν και κάπως ζόρικο αρχικά, είναι μάλλον διασκεδαστικό όταν το συνηθίσεις.

Tell Me Why (video game)

Το Tell Me Why είναι το πιο πρόσφατο video game της Dontnod, της δημιουργικής ομάδας που έχει φτιάξει και τα δύο Life Is Strange. Σύντομο, τρυφερό, συναισθηματικά φορτισμένο, το παιχνίδι αυτό πραγματεύεται τις ευαίσθητες οικογενειακές σχέσεις και το πόσο αυτές μπορούν να καταστραφούν ή όχι από μυστικά του παρελθόντος. Πανέμορφο αισθητικά, με έμφαση στους χαρακτήρες, δεν φτάνει ωστόσο το αξεπέραστο Life Is Strange 2. Απεχθάνομαι τις συγκρίσεις γενικά, αλλά σ' αυτή την περίπτωση είναι αναπόφευκτες, γιατί υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία που δημιουργούν συνειρμούς θες δεν θες. Ωστόσο είναι μια όμορφη εμπειρία, κάτι διαφορετικό, με επιμέρους στοιχεία που δύσκολα ξεχνάς, και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Shutter Island (ταινία)

Ανατριχιαστικό θρίλερ γεμάτο ανατροπές, που διαδραματίζεται σε ένα μυστηριώδες, απομονωμένο νησί όπου καταφτάνουν δύο ντετέκτιβς για να ερευνήσουν την υπόθεση εξαφάνισης μιας ασθενούς από το τοπικό ψυχιατρικό άσυλο. Το άσυλο, που είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ένα "φρούριο" τύπου Hotel California (you can check out any time, but you can never leave) είναι το μοναδικό κατοικημένο μέρος του νησιού, όπου φαίνεται να συμβαίνουν σημεία και τέρατα στην κυριολεξία. Εννοείται φυσικά πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Το Shutter Island του βιρτουόζου Σκορτσέζε είναι από εκείνες τις ταινίες που ενδείκνυται να δεις και δεύτερη, αλλά και τρίτη φορά, καθώς από την αρχή σου πετάει δήθεν στο άσχετο διάφορα στοιχεία που σε καθοδηγούν προς τη λύση του μυστηρίου. Και δεν εννοώ φυσικά το μυστήριο της εξαφάνισης της ασθενούς. Αν και, τελειώνοντας η ταινία, μπορεί να έχουν γεννηθεί ακόμα περισσότερα μυστήρια.

The Revenant (ταινία)

Εντελώς συμπτωματικά και στις δύο ταινίες αυτής της λίστας πρωταγωνιστεί ο Ντι Κάπριο, ο οποίος σα φάτσα δε μου αρέσει καθόλου παρ' όλο που θεωρείται γόης, αλλά είναι απίστευτος ηθοποιός όταν θέλει και όταν οι ρόλοι τον βοηθάνε. Στο Revenant, είναι εντελώς αγνώριστος στον ρόλο ενός βετεράνου κυνηγού που αγωνίζεται να επιβιώσει στα εχθρικά, παγωμένα δάση του Αμερικανικού βορρά, βαριά τραυματισμένος από μια επίθεση αρκούδας και ενώ η ομάδα του τον έχει εγκαταλείψει, πιστεύοντας ότι θα πεθάνει. Έχοντας γίνει, στο παρελθόν, μάρτυρας της δολοφονίας της Ινδιάνας γυναίκας του, βιώνει άλλη μια τραγωδία όταν ο γιος του δολοφονείται μπροστά στα μάτια του κι ενώ εκείνος, λόγω της βεβαρημένης κατάστασής του, είναι ανίκανος να αντιδράσει. Αφού περνάει του Χριστού τα πάθη μέσα στα χιόνια, κάποια στιγμή φτάνει στον "πολιτισμό" και αναζητά τον δολοφόνο του γιου του, έναν μισότρελο συνάδελφό του και μέλος της ομάδας του (εξίσου αγνώριστος ο υπέροχος Τομ Χάρντι), τον οποίο καταδιώκει ανελέητα μέχρι να πάρει το αίμα του πίσω. Εκπληκτική ταινία, από τις πιο δυνατές του είδους, με μια πολύ ιδιαίτερη οπτική στο θέμα της επιβίωσης στην άγρια φύση, που εξερευνά παράλληλα και την άγρια πλευρά των ανθρώπων. 

The Living And The Dead (σειρά)

Μίνι σειρά θρίλερ του BBC, 6 επεισοδίων, από τα οποία τα 5 είναι εξαιρετικά και το έκτο οριακά πηδάει τον καρχαρία. Κατά βάση σειρά εποχής, διαδραματίζεται στην βρετανική επαρχία των τελών του 19ου αιώνα, και συγκεκριμένα σε ένα απομακρυσμένο χωριό, όπου ένα νέο ζευγάρι, ο Νέιθαν και η Σάρλοτ, έχουν μια σειρά από μεταφυσικές εμπειρίες που κλιμακώνονται όσο περνάει ο καιρός. Αρχικά ο Νέιθαν βλέπει νεκρούς και φαντάσματα, στην πορεία διαπιστώνει ότι αυτό συμβαίνει και σε άλλους κατοίκους του χωριού, ενώ από ένα σημείο και πέρα γίνεται μάρτυρας ανάλογων συμβάντων και η Σάρλοτ, η οποία μέχρι τότε ήταν απολύτως ρεαλίστρια και λειτουργούσε με τη λογική. Παράλληλα ο Νέιθαν βασανίζεται από ύπουλα οράματα του Γκάμπριελ, του παιδιού από τον πρώτο του γάμο που πνίγηκε στη λίμνη κοντά στο πατρικό του σπίτι, ενώ οι προσπάθειες της Σάρλοτ για εκσυγχρονισμό των αγροτικών συστημάτων στο χωράφι τους βρίσκουν συνεχώς ανεξήγητα εμπόδια. Πέρα από την βασική ραχοκοκαλιά της ιστορίας που διατρέχει όλη τη σειρά, το κάθε επεισόδιο φιλοξενεί και μια διαφορετική τρομακτική ιστορία με ήρωα έναν ή περισσότερους από τους κατοίκους του χωριού. Οι ιστορίες αυτές είναι πολύ ωραίες και ατμοσφαιρικές, ο πρωταγωνιστής Κόλιν Μόργκαν είναι χάρμα οθφαλμών, το θέμα του νεκρού παιδιού του παρεμβάλλεται πολύ ταιριαστά σε κάθε επεισόδιο - και κάπου εδώ έρχεται το αναπόφευκτο "αλλά". Μικροδείγματα του ψιλομπάχαλου που αποδεικνύεται το τελευταίο επεισόδιο έχει σε κάθε ιστορία, αλλά λες, δεν πειράζει, μπορεί να "δέσουν" καλά όλα στο τέλος. Αμ δε! Το πρόβλημα δεν είναι ότι ξαφνικά προσγειωνόμαστε ανώμαλα στη σύγχρονη εποχή, ούτε ότι το κακό πνεύμα πίσω από όλα αυτά είναι κάποιος που υποτίθεται πως θεωρείται υπεράνω πάσης υποψίας. Το πρόβλημα είναι ότι μία από τις μεγαλύτερες - και καλά - ανατροπές αφορά ένα άτομο που κάνει φευγαλέα περάσματα σε όλη τη σειρά και δεν μας ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο (για να το πω κόσμια). Επίσης το πρόβλημα είναι ότι τελευταία οι σεναριογράφοι, στο όνομα της πρωτοτυπίας, δεν διστάζουν τα ρίξουν στα Τάρταρα τις πιο ωραίες ιδέες καπελώνοντάς τις με σαχλές καταλήξεις. Και όχι, ΔΕΝ αναφέρομαι στην τελευταία σκηνή, η οποία κατά τη γνώμη μου ήταν μια χαρά, παρά το γενικό consensus που τη θάβει, αλλά σε εκείνες που αφορούν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο την ταυτότητα του οποίου μαθαίνουμε μόλις στο τελευταίο επεισόδιο, με ένα τέχνασμα που γκρεμοτσακίζει στο χάος όλη τη μαγεία και την ατμόσφαιρα των προηγούμενων επεισοδίων.

Κακή Συγκομιδή

Οι απανωτές συμφορές που βρήκανε εκείνη τη χρονιά το χωριό δεν είχαν προηγούμενο. Πρώτα πλημμύρισε το ποτάμι κι έπνιξε τον λιβαδότοπο που τροφοδοτούσε την περιοχή με κάθε λογής φρούτα και ζαρζαβατικά. Μετά έπεσε η επιδημία που χτύπησε πρώτα τα γουρούνια, μετά τις αγελάδες και μετά τις κότες. Δεν έμεινε τετράποδο για τετράποδο ζωντανό στο χωριό. Έγινε βέβαια κι ένα γερό ξεσκαρτάρισμα γιατί μέχρι πριν από λίγο καιρό τα γουρούνια ήταν τόσα πολλά που δεν άφηναν κανέναν να ησυχάσει με τα γρυλλίσματά τους. Αλλά αυτό δε σήμαινε απαραίτητα ότι έπρεπε ντε και σώνει να ξεκληριστεί όλη η χοιρογενιά λες και επρόκειτο για καμιά αιμοβόρα συμμορία που ήταν ανάγκη να εξαρθρωθεί. 

Η κορωνίδα όλης αυτής της κακοτυχίας ήταν που κάποιος έκλεψε τη μοναδική νεκροφόρα του χωριού κι όλοι άρχισαν να κρατάνε με νύχια και με δόντια τους γέρους να μην πεθάνουν γιατί μετά δεν θα είχαν πώς να τους κουβαλήσουν. Δεν ήταν δυνατό να είναι όλα αυτά συμπτώσεις - σίγουρα κάποια κατάρα είχε πέσει στο χωριό. Η τοπική πολίτσια έτρεχε και δεν έφτανε και φυσικά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα μπροστά σ' όλες αυτές τις απανωτές καταστροφές. 

Μέχρι που μια μέρα ο ήλιος ανέτειλε από τη Δύση κι έσπασε η κατάρα. Ξεπετάχτηκαν τότε τα πιο ζουμερά φρούτα στον λιβαδότοπο και γεννήθηκαν κάτι γουρουνάκια και κάτι μοσχαράκια αφράτα και τρυφερά. Τόσο πολύ πήρε τα πάνω του το χωριό που οι κάτοικοι άρχισαν να μεγαλαυχούν χωρίς καμιά ταπεινότητα, σε βαθμό που κάποιοι φοβούνταν ότι και πάλι θα έπεφτε στην περιοχή τους μια νέα κατάρα για να τους τιμωρήσει για την αλαζονεία τους.

Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΝΕΚΡΟΦΟΡΑ, ΞΕΣΚΑΡΤΑΡΙΣΜΑ, ΜΕΓΑΛΑΥΧΩ, ΓΡΥΛΛΙΖΩ, ΞΕΠΕΤΑΓΜΑ, ΚΟΡΩΝΙΔΑ, ΕΞΑΡΘΡΩΣΗ, ΛΙΒΑΔΟΤΟΠΟΣ, ΣΥΜΠΤΩΣΗ, ΠΟΛΙΤΣΙΑ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

Διαχείριση πολυκατοικίας, αυτή η περιπέτεια (Εικονογραφημένο εγχειρίδιο)

Δεν ξέρω ποιο διεστραμμένο μυαλό - και πότε ακριβώς - σοφίστηκε τον ανεπίσημο αλλά σταθερά καθιερωμένο θεσμό του διαχειριστή πολυκατοικίας, αλλά πάω στοίχημα ότι ήταν ένα άτομο με ανεξάντλητα αποθέματα σαδισμού μέσα του. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ασύλληπτης ευφυίας ιδέα του να αναλαμβάνουν, εκ περιτροπής και εξ' ολοκλήρου, την οικονομική και πρακτική συντήρηση ενός, κατά κανόνα, μεγάλου κτιρίου, άτομα που στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο δεν έχουν σχέση με οικονομικά θέματα, αλλά και τα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Για να λέμε την αλήθεια, βέβαια, η διαδικασία αυτή καθεαυτή έχει αρκετό ενδιαφέρον, και μέσα από τις δραστηριότητες που επιβάλλει, μαθαίνεις πολλά πράγματα. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα συνέστηνα χωρίς δεύτερη σκέψη σε όλους τους τρομοκρατημένους κατοίκους πολυκατοικιών που τρέμουν την ώρα και τη στιγμή που θα έρθει η σειρά τους, να επιδιώξουν ν' αναλάβουν τη διαχείριση, γιατί ως έναν μεγάλο βαθμό θα βγουν κερδισμένοι. Το θέμα είναι πως ο κόσμος δεν είναι ιδανικός, και η ιστορία έχει δείξει ότι συγκάτοικοι που όλο τον υπόλοιπο καιρό είναι άγγελοι επί της γης, με το που θα αναλάβεις τη διαχείριση βάζοντάς τους, κατά κάποιον τρόπο, απέναντί σου, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να μεταμορφωθούν σε κυνηγόσκυλα της Κόλασης.

Αυτή η μεταμόρφωση έχει μια σειρά από εκφάνσεις διαφόρων βαθμίδων και εντάσεων, από τις πιο απλές, που μπορεί να είναι το να σου χτυπάνε κάθε τρεις και λίγο το κουδούνι για να σου πουν ότι τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς κάνουν τα κακάκια τους στον κήπο (υπονοοώντας ότι είναι χρέος σου είτε να πας να τα καθαρίσεις αυτοπροσώπως, είτε να κάνεις αυστηρή σύσταση στα αξιολάτρευτα τετράποδα να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους στον ιερό χώρο της πολυκατοικίας), τις ήπιας έντασης, όπως το να σου παραπονιούνται γιατί ο ένας ή ο άλλος συγκάτοικος κάνει θόρυβο τις νύχτες και δεν τους αφήνει να κοιμηθούν (απαιτώντας ουσιαστικά να αναλάβεις και χρέη χωροφύλακα και να μπουκάρεις με την ασπίδα και το γκλομπ στο διαμέρισμα του ενόχου, τιμωρώντας τον παραδειγματικά), μέχρι και τις πιο hardcore, που είναι να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη επίτηδες, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει λόγος, με πιο χαρακτηριστική την ιδιαίτερα μωρουδιακή αντίδραση του να κατεβάζουν όποια ανακοίνωση τολμήσεις να κολλήσεις στον πίνακα της εισόδου.

Η συγκεκριμένη συμπεριφορά στάθηκε και η αφορμή για να τοποθετηθεί στην είσοδο της πολυκατοικίας μου πίνακας με τζαμάκι και κλειδί, κάτι που έκοψε μαχαίρι την άκομψη αυτή συνήθεια, ωστόσο δεν την απέτρεψε και εντελώς, καθώς πολλές φορές χρειάζεται να τοποθετεί ο διαχειριστής συμπληρωματικές ανακοινώσεις και σε αφύλακτα μέρη, όπως στο εσωτερικό του ασανσέρ ή την πόρτα της εισόδου, με τη γνωστή, προδιαγεγραμμένη κατάληξη της μυστηριώδους (;) εξαφάνισης των χαρτιών. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, οι υποψίες πέφτουν συνήθως σε συγκεκριμένα άτομα, κι αυτή η διαδικασία είναι εξαιρετικά εκνευριστική για τον διαχειριστή, δίνει ωστόσο την ευκαιρία στους υπόλοιπους - και ανέμελους από υποχρεώσεις - συγκατοίκους να επιδοθούν σε άτυπες έρευνες, ανταλλάσσοντας απόψεις σχετικά με το ποιος είναι ο αχαρακτήριστος που κατεβάζει τις ανακοινώσεις. Περιέργως, οι ένοχοι συγκάτοικοι παραμένουν φαντάσματα, σαν τους συνήθεις υπόπτους των Εξαρχείων που σαράντα χρόνια τώρα είναι, προφανώς, οι ίδιοι, και η ταυτότητά τους παραμένει μυστήριο, αν και στην πραγματικότητα όλοι ξέρουν ποιοι είναι.

Το highlight μιας διαχειριστικής θητείας είναι, αναμφισβήτητα, τα κοινόχρηστα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: την συγκέντρωση αποδείξεων, τους λογαριασμούς, το μοίρασμα των ειδοποιήσεων και, φυσικά, την είσπραξη, που γίνεται σε καθορισμένες μέρες και ώρες και είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος βραχνάς αλλά και το πιο διασκεδαστικό νούμερο του τσίρκου. Κάποτε οι διαχειριστές πήγαιναν από διαμέρισμα σε διαμέρισμα για να εισπράξουν τα κοινόχρηστα, μέχρι που κάποιος σκέφτηκε ότι ήταν προτιμότερο να ορίζονται σταθερές μέρες και ώρες ώστε οι συγκάτοικοι να πηγαίνουν εκείνοι στο διαμέρισμα του διαχειριστή για την εξόφληση. Αυτό ήταν αναμφίβολα ένα σημαντικό βήμα προόδου, ωστόσο δημιούργησε άλλα προβλήματα πρακτικής φύσης, καθώς οι μέρες και οι ώρες που ορίζονται από τον διαχειριστή δεν βολεύουν πάντα όλους. Είμαι σίγουρη ότι όλοι όσοι έχουν περάσει από αυτή τη θέση, έχουν ακούσει τις πιο απίθανες δικαιολογίες σχετικά με το γιατί δεν μπορούν οι Μαρίες Αντουανέτες να διαθέσουν δύο λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους για να περάσουν από το διαμέρισμα του διαχειριστή και να πληρώσουν ένα ρημαδοκοινόχρηστο, όποια μέρα και ώρα εκείνες μπορούν. Προφανώς έχουν την εντύπωση ότι ο διαχειριστής είναι υποχρεωμένος να λιώσει ό,τι γόβα έχει και δεν έχει προκειμένου να μαζέψει λεφτά για τα τρέχοντα έξοδα που, τον χειμώνα ειδικά, είναι ιδιαίτερα αυξημένα.

Άλλοτε πάλι ο διαχειριστής αναγκάζεται να εφαρμόζει τις τακτικές του παρελθόντος και να πηγαίνει αυτοπροσώπως να εισπράττει τα κοινόχρηστα από πόρτα σε πόρτα, καθώς οι συγκάτοικοι είτε βαριούνται, είτε έχουν μνήμη χρυσόψαρου, είτε έχουν μια μύτη μέχρι το ταβάνι του Λευκού Οίκου, είτε αρνούνται πεισματικά να πληρώσουν τα δικά τους κοινόχρηστα επειδή υπάρχουν άλλοι συγκάτοικοι που χρωστάνε. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο διαχειριστής καλό είναι να εξοπλιστεί κατάλληλα, και όχι μόνο με ψυχραιμία και υπομονή.

Είναι ωστόσο απορίας άξιο πώς λειτουργεί το μυαλό (;) των ανθρώπων όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις υποχρεώσεις τους τις οποίες εσύ, ως διαχειριστής, απλά τους υπενθυμίζεις. Το γεγονός ότι μοιράζονται ένα κτίριο με δεκάδες άλλα άτομα και επομένως έχουν έστω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για τη συντήρηση και την ομαλή λειτουργία του, μάλλον ακούγεται στ' αυτιά τους σαν θεωρία κβαντομηχανικής. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, είναι πεπεισμένοι ότι δεν τους αφορά. Κι επιπλέον το θεωρούν μεγάλη προσβολή να κάνεις έστω και μία εντελώς υπαινικτική νύξη για το θέμα αυτό. Είναι σαν να πατάς το κόκκινο κουμπί του συναγερμού ή να ακουμπάς την αόρατη ακτίνα λέιζερ που ενεργοποιεί το επιθετικό τους σύστημα, το οποίο άπαξ και μπει σε εφαρμογή, δύσκολα αντιμετωπίζεται.

Αυτό που κάνει τη διαδικασία είσπραξης των κοινοχρήστων χρονοβόρα και ψυχοφθόρα είναι η επαναληψιμότητα, καθώς μπορεί να συμβεί ακόμα και δώδεκα φορές τον χρόνο (μία φορά τον μήνα, αφού η διαχειριστική θητεία κρατάει συνήθως έναν χρόνο). Επιπλέον είναι μια διαδικασία που, ανάλογα με την καλή (ή όχι) διάθεση του εκάστοτε διαχειριστή αλλά και των συγκατοίκων, μπορεί να φέρει κοντά ή να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ρήξη ανάμεσα στους ενοίκους μιας πολυκατοικίας. Όπως και να έχει, πέρα από τα υποκριτικά, τις περισσότερες φορές, χαμόγελα και καλημερίσματα, το πώς διαμορφώνονται πραγματικά οι σχέσεις των συγκατοίκων με το πέρασμα του χρόνου αποτυπώνεται σε όλο του το ωμό μεγαλείο στις συνελεύσεις, γι' αυτό και ο διαχειριστής καλό είναι να τις περιορίζει στις απολύτως απαραίτητες γιατί το τι μπορεί να διαμειφθεί σ' αυτές είναι μάλλον δυσοίωνο στο 99% των περιπτώσεων.

Είναι ιστορικώς παρατηρημένο ότι τους τελευταίους δύο ή τρεις μήνες κάθε διαχειριστικής θητείας θα συμβούν τα πιο απίθανα περιστατικά και θα προκύψουν οι πιο άκυρες ζημιές, κατά προτίμηση σε εποχές που όλοι οι τεχνίτες και τα συνεργεία είναι σε άδεια. Αυτό από μόνο του δεν είναι και τόσο πρόβλημα, ωστόσο διογκώνεται δυσανάλογα από τις αναπόφευκτες, καθημερινές παρεμβάσεις συγκατοίκων που είτε έρχονται να παραπονεθούν ακατάλληλες, πάντα, ώρες, είτε αναλαμβάνουν πρωτοβουλία από μόνοι τους για κάποια απόπειρα επισκευής, φέρνοντάς σε προ τετελεσμένων γεγονότων. Μερικές φορές αυτές οι παρεμβάσεις προκαλούν κι άλλες ζημιές, αλλά εννοείται ότι οι υπεύθυνοι συγκάτοικοι θ' αφήσουν τον διαχειριστή να βγάλει μόνος του το φίδι απ' την τρύπα.

Φυσικά όλοι αυτοί που θα βρεθούν να σου κάνουν τον έξυπνο όσο έχεις τη διαχείριση, είτε δεν θα κάνουν ούτε το ένα δέκατο από όσα σου ζητάνε όταν έρθει η δική τους σειρά, είτε θα αποφύγουν εντέχνως να αναλάβουν, προβάλλοντας άλλο ένα αξιοθαύμαστο πάνθεον από απίθανες δικαιολογίες, με πιο δημοφιλή την έλλειψη χρόνου, λες κι εσένα, αλλά και του επόμενου που θα πάρει τη θέση σου, σας τρέχει ο ελεύθερος χρόνος από τα μπατζάκια. Το καλό είναι ότι η θητεία του διαχειριστή διαρκεί συγκεκριμένο χρόνο, κι όσο κι αν φαίνεται βουνό στην αρχή, από ένα σημείο κυλάει σαν το νερό και αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο τέλος της.

Όταν επιτέλους αναλαμβάνει ο επόμενος, έχει φύγει από πάνω σου ένα μεγάλο βάρος το οποίο θα αργήσεις πολύ να επωμιστείς ξανά. Και μην ξεχνάς ότι έχεις αποκτήσει ένα σπάνιο παράσημο ανδρείας, που σε καθιστά βετεράνο σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής. 

Οι φωτογραφίες που εικονογραφούν το άρθρο είναι από τις σειρές Good Omens και The Walking Dead, από τις ταινίες Cruising και Stand By Me, και από το video game Resident Evil 3 Remake. Τα video memes από τη σειρά The Walking Dead είναι έμπνευση και δημιουργίες της υπογράφουσας.