Εκείνες τις εποχές, πολλοί ραδιοφωνικοί παραγωγοί είχαν την κακή συνήθεια να μιλάνε "πάνω" στα τραγούδια, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να συναρμολογήσεις έναν ολοκληρωμένο στίχο ώστε να βασίσεις κάπου την ανασκαφή σου, και σπάνια έως ποτέ ανέφεραν τίτλο και ερμηνευτή, ενώ αν το επίπεδο γνώσης των αγγλικών σου δεν ήταν και τόσο επαρκές, κατέληγες να αναζητάς ψύλλους στ' άχυρα έχοντας σαν οδηγό ένα ωραιότατο, περιποιημένο ραμόνι. Ο θεός της τεχνολογίας ας έχει καλά το internet, χάρις στο οποίο χρόνια αργότερα πολλοί από εμάς καταφέραμε (κάλλιο αργά παρά ποτέ) να ανακαλύψουμε επιτέλους ποιο ήταν εκείνο το τραγούδι που τόσο πολύ μας είχε αρέσει αιώνες πριν αλλά ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να το βρούμε με τα πενιχρά μέσα της εποχής. Δεν ήταν βέβαια πάντα τόσο άκαρπο το κυνήγι του θησαυρού. Πολλές φορές το MTV μας έκανε τη χάρη και έπαιζε το τραγούδι που ψάχναμε, ή κάποιος φιλεύσπλαχνος ραδιοφωνικός παραγωγός εισέπραττε τα κύματα από τις παρακλήσεις των ακροατών και, μέσα σε μία αύρα βουντού, αποφάσιζε ξαφνικά από το πουθενά να ονοματίσει τον καλλιτέχνη και τον τίτλο του κομματιού.
Το Golden Brown των Stranglers δεν ήταν, ευτυχώς, καμία τέτοια περίπτωση, καθώς και το ραδιόφωνο αλλά και το MTV το έπαιζαν πολύ συχνά, παρ' όλο που είχε κυκλοφορήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα. Ένα τραγούδι με ελαφρώς διφορούμενο νόημα, αλλά σχιζοφρενικά εκπληκτικό σαν μελωδική σύλληψη και με ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά και χαμένα στον χρόνο video clips.
Tο Golden Brown ήταν ένα κομμάτι που "λογικά" δεν θα πρόσεχα, δεδομένου ότι εκείνη την εποχή μου άρεσαν περισσότερο συγκροτήματα στο ύφος των Smiths, αλλά λόγω του ότι στο σπίτι έπαιζε γενικώς πάρα πολλή κλασική μουσική, είχα ήδη αποκτήσει, ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία, μεγάλη ευελιξία στα μουσικά μου ενδιαφέροντα χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει. Το Golden Brown ξέφευγε εντελώς από τα ακούσματα όλης της δεκαετίας του '80, είχε αναφορές στη folk, είχε ανατολίτικα στοιχεία (τα οποία αναδείχθηκαν και μέσω της εικόνας στο video clip), γενικώς ήταν ένα πράγμα αλλούτερο, πέραν του κόσμου τούτου, που λένε.
Αλλούτερο ήταν και το Riddle του Nick Kershaw, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Το Riddle ανήκει, φυσικά, στην κατηγορία των κομματιών που έπρεπε να είσαι ο Indiana Jones, η Lara Croft και ο Nathan Drake τρία σε ένα για να μπορέσεις να βρεις ποιο ήταν σκάβοντας στα άδυτα εκπομπών που έπαιζαν απίθανες ώρες, αφού τα πιο εναλλακτικά κομμάτια προφανώς είχαν ιδιαίτερη πέραση στα βαμπίρ.
Το συγκεκριμένο τραγούδι, ωστόσο, σίγουρα θα άρεσε στα βαμπίρ αφού ήταν ο ορισμός του σουρεάλ και η οπτικοποίησή του έμοιαζε με μια διεστραμμένη εκδοχή της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Επίσης πέρα από τα ακούσματά μου εκείνης της εποχής, αλλά με είχε εντυπωσιάσει πάρα πολύ, και νομίζω ότι εξακολουθεί να διατηρεί την ιδιαιτερότητά του ακόμα και σήμερα.
Μια μικρή ιδέα του πώς θα διαμορφώνονταν αργότερα οι μουσικές μου συμπάθειες (την αδυναμία που απέκτησα στο μελωδικό hard rock και heavy metal) πήρα χωρίς να το καταλάβω όταν το Ballad of Bodmin Pill των New Model Army μού έκανε "κλικ" ύστερα από μια φευγαλέα ακρόαση στο ραδιόφωνο.
Εκείνη η φευγαλέα ακρόαση ήταν και η μοναδική, αφού όσο κι αν έπαιρνα σβάρνα τις ραδιοφωνικές εκπομπές, δεν το ξαναπέτυχα ποτέ. Και καθώς ήταν ένα τραγούδι που δεν είχε κυκλοφορήσει σαν single ούτε είχε την τύχη να οπτικοποιηθεί, δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί ποτέ στο MTV. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για την ταυτότητά του για χρόνια, και ήταν από τα κομμάτια τα οποία έπρεπε να περιμένω την εμφάνιση του internet για να βρω επιτέλους πώς το έλεγαν και ποιος το τραγουδούσε. Περιττό δε να πω ότι ύστερα από τόσους αιώνες, οι δυόμισι στίχοι που είχα καταφέρει (τραγικά) να συγκρατήσω είχαν αλλοιωθεί τόσο πολύ στη μνήμη μου που ένας θεός ξέρει πόσες ανασκαφές χρειάστηκε να κάνω στο Google (is your friend) μέχρι να μπορέσω να το ταυτίσω με κάτι που έβγαζε νόημα. Εννοείται πως άξιζε τον κόπο, γιατί είναι ένα διαμαντάκι.
Ακόμα μεγαλύτερη ανασκαφή χρειάστηκε να κάνω με την έλευση του internet για να βρω και το Stand των Alarm. Γενικά το Stand το είχα πετύχει κάποιες φορές στο ραδιόφωνο, αλλά λίγο η φασαριόζικη διάθεσή του, λίγο η προφορά του τραγουδιστή (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, μοιάζει και ακούγεται σαν τον οργισμένο αδερφό του Bono), λίγο τα λόγια του παπά, είχα καταλάβει άλλα αντί άλλων από τους στίχους, και τρόμαξα να το εντοπίσω. Αν θυμάμαι καλά, αρχικά το Google δεν τους αναγνώριζε καν σαν στίχους από τραγούδι.
Το Stand είναι εντελώς ξεσηκωτικό, βουτάει την παντιέρα και ρίχνεται στη επανάσταση από τις πρώτες κιόλας νότες. Ακόμα και τώρα που το ακούω, μου δίνει ακριβώς την ίδια αίσθηση όπως τόσα χρόνια πριν, κάτι που σημαίνει ότι, αν μη τι άλλο, είναι διαχρονικό. Έμαθα τυχαία ότι έπαιξε στα credits ενός επεισοδίου της σειράς 13 Reasons Why (δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται, αλλά είναι από τις πιο πρόσφατες). Μακάρι χάρις σ' αυτή την προβολή να κερδίσει, έστω και ετεροχρονισμένα, την αναγνώριση που του αξίζει.
Άλλο ένα τραγούδι - φάντασμα που περίμενε υπομονετικά την έκρηξη του διαδικτύου για να ταυτοποιηθεί ήταν το Just Drifting (for Caresse) των Psychic TV. Ένα απίστευτα τρυφερό κομμάτι, γραμμένο από μία αβανγκάρντ (και εξτραβαγκάντ) προσωπικότητα για την μικρή του κόρη, την Caresse του τίτλου.
Αν και γενικά οι Psychic TV θεωρούνται πολύ επιδραστικοί στη μεταγενέστερη μουσική σκηνή της Μεγάλης Βρετανίας, ήταν ένα underground σχήμα, και το γεγονός ότι αυτό το τόσο ιδιαίτερο τραγούδι τους ακούστηκε στο ελληνικό ραδιόφωνο λέει πολλά για τις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντα των σταθμών και των παραγωγών που, όπως ξέρουμε από πρώτο χέρι όσοι είχαμε την τύχη να ακούμε ραδιόφωνο εκείνες τις εξωφρενικές εποχές, κάποτε δεν έπαιζαν μόνο ότι ήταν της μόδας. Αν κρίνω από αυτή την αναδρομή σε λίγα μόνο αντιπροσωπευτικά κομμάτια από όλα εκείνα που είχα πρωτοακούσει στο ραδιόφωνο, υπήρχε γενικώς μία εντυπωσιακή ευρύτητα πνεύματος σε σχέση με το τι θα επέλεγαν οι παραγωγοί να ακουστεί στις εκπομπές τους, κάτι που δυστυχώς σπανίζει στις μέρες μας.
Playlist:
» Golden Brown (1981)
» The Riddle (1984)
» Ballad of Bodmin Pill (1989)
» The Stand (1984)
» Just Drifting (For Caresse) (1982)
