Πολύ πριν η σειρά Stranger Things συλληφθεί καν σαν ιδέα και γίνει στη συνέχεια τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα, υπήρχε μια άλλη, σχετικά παρόμοια σειρά που ωστόσο δεν είχε δυστυχώς την ίδια ανταπόκριση. Αναφέρομαι στο The Troop, παραγωγής 2008, το οποίο, παρά την πρωτοτυπία του, έπαιξε μόλις δύο σεζόν και στη συνέχεια διακόπηκε γιατί είχε την ατυχία να πρόκειται για παραγωγή του καναλιού Nickelodeon. Και μιλάω για ατυχία όχι φυσικά επειδή το Nickelodeon είναι αμελητέα ποσότητα, αλλά γιατί το κοινό του καναλιού αυτού, αν και μεγάλο, είναι περιορισμένο ηλικιακά, με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειονότητα των σειρών που γράφονται και γυρίζονται για λογαριασμό του να ακολουθούν πολύ συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές που αρκετές φορές αδικούν σε βαθμό κακουργήματος το πρωτότυπο υλικό. Υπήρχαν βέβαια πάντα - κι εξακολουθούν, ευτυχώς, να υπάρχουν - φωτεινές εξαιρέσεις, που προσπαθούν, και καταφέρνουν ως ένα σημείο, να διατηρήσουν κάπως την ταυτότητά τους, και μια από αυτές ήταν και το The Troop.
Ήδη μιλάμε για το 2008, που με τα δεδομένα και τις ταχύτητες της εποχής μας, είναι σαν να έχουν περάσει έτη φωτός από τότε, ιδίως όσον αφορά τις εξελίξεις στην τεχνολογία. Επομένως μπορούμε κάλλιστα να πούμε ότι το The Troop θεωρείται πλέον vintage και cult material. Το μεγαλύτερο μέρος του τηλεοπτικού κοινού δεν θα σκεφτεί αυτόματα το Stranger Things βλέποντάς το, γιατί οπτικά ίσως παραπέμπει περισσότερο στο Men In Black ή το Ghostbusters, κυρίως λόγω θεματολογίας, ενώ έντονες είναι και οι επιρροές αλλά και οι αναφορές του στο ιστορικό Doctor Who. Ωστόσο η ιδέα των παιδιών με ξεχωριστά ταλέντα που μπορούν να εντοπίζουν και να εξολοθρεύουν εξωγήινες οντότητες υπήρξε πολύ πριν από το Stranger Things στη συγκεκριμένη σειρά, έστω κι αν ήταν ακόμα στα σπάργανα, και τα γενικότερα θέματά της έπαιρναν διαφορετικές κατευθύνσεις.
Το The Troop απευθυνόταν τυπικά σε θεατές της μέσης και μεγαλύτερης εφηβείας, αλλά μπορούσε πολύ άνετα να παρακολουθηθεί και από (πολύ) μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό. Οι ιστορίες της σειράς διαδραματίζονταν σε ένα Γυμνάσιο και την πόλη όπου αυτό βρισκόταν, όπου ο σχολικός σύμβουλος ήταν, κρυφά από όλους, επικεφαλής της ομάδας "The Troop" (κυριολεκτικά, το "Στράτευμα" ή η "Ομάδα"), η οποία ειδικευόταν στην αναζήτηση και εξολόθρευση επικίνδυνων εξωγήινων πλασμάτων. Το κλειδί της υπόθεσης ήταν ότι κατά καιρούς η ομάδα άλλαζε σύνθεση, καθώς τα μέλη της που αναλάμβαν κάθε φορά δράση έπρεπε οπωσδήποτε και αποκλειστικά να διανύουν τα μεσαία προς τελευταία εφηβικά τους χρόνια. Αν ήταν μικρότερα, δεν μπορούσαν να έχουν επαρκή συναίσθηση του κινδύνου, ενώ αν ήταν μεγαλύτερα και πήγαιναν προς την ενηλικίωση, η σκέψη τους μπορεί να γινόταν υπερβολικά ορθολογική με αποτέλεσμα να αρχίσουν να αμφισβητούν την ύπαρξη των εξωκόσμιων πλασμάτων. Έτσι κατά διαστήματα ο σύμβουλος αναλάμαβανε να ανακαλύπτει στο περιβάλλον του σχολείου παιδιά με ικανότητες πάνω από το μέτριο - είτε επρόκειτο για κάποια δεξιότητα ή ταλέντο είτε για περιπτώσεις ανεπτυγμένης ευφυίας - τα οποία επιστράτευε στη συνέχεια και εκπαίδευε αναλόγως προτού ξεκινήσει η ανάθεση των αποστολών.
Όπως όλες σχεδόν οι μυθοπλασίες αυτού του είδους, έτσι και στο The Troop ήταν δεδομένο ότι τα εξωγήινα πλάσματα υπάρχουν κάπου εκεί έξω, σε ένα παράλληλο σύμπαν, και ενίοτε παρεισφρύουν και στον δικό μας κόσμο, συχνά με όχι και τόσο καλές προθέσεις. Δεν ήταν όμως τα τυπικά πράσινα ανθρωπάκια με τις κεραίες και τα τέσσερα μάτια. Μπορεί να είχαν τη μορφή ζώων ή εντόμων, ακόμα και ανθρώπων. Μπορεί να ήταν τερατόμορφα ή αόρατα, μπορεί να ήταν έννοιες ή σμήνη από αδιευκρίνιστες ουσίες.
Αυτή η ποικιλία και η πρωτοτυπία στην εμφάνιση και, κυρίως, στη συμπεριφορά των εξωγήινων έδινε στους σεναριογράφους τη δυνατότητα να σκαρφίζονται ευφάνταστες ιστορίες οι οποίες, αν η σειρά είχε διαφορετική λογική και focus, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν και να δώσουν πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα. Μια υπόθεση, για παράδειγμα, είχε να κάνει με μια εξωγήινη οντότητα που κρυβόταν μέσα στους καθρέφτες και τα τζάμια και άρπαζε όποιον τύχαινε να κοιταχτεί σε μια τέτοια επιφάνεια. Μία άλλη αφορούσε μια νεράιδα που, επειδή είχε αποχωριστεί από τον αγαπημένο της, χώριζε με οργή όποιο ζευγάρι συναντούσε στον δρόμο της.
Αν και η σειρά δεν ξέφευγε από αρκετά στερεότυπα που συναντάει κανείς ακόμα σε παραγωγές του Nickelodeon, ένα από τα βασικά της ατού ήταν ότι δεν είχε το χαρακτηριστικό γέλιο-κονσέρβα, κάτι που αυτόματα της έδινε πολλούς πόντους και την έκανε να φαινεται, αλλά και να είναι, πολύ πιο συσταζούμενη από τις περισσότερες. Οι σειρές του συγκεκριμένου καναλιού που δεν έχουν γέλιο-κονσέρβα ήταν και είναι ελάχιστες, έτσι κι αλλιώς - βέβαια το The Troop, αν και επίσημα χαρακτηριζόταν κωμική σειρά, δεν ήταν στην πραγματικότητα "αστείο" με αυτή την έννοια, οπότε κάπου τα εκνευριστικά κονσερβαρισμένα γέλια δεν θα κολλούσαν σχεδόν πουθενά. Οι ήρωες δεν έλεγαν συνεχώς χοντράδες, ούτε γίνονταν ρεζίλι κάνοντας χαζές γκάφες διαρκώς. Επομένως τα γέλια-κονσέρβες θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου κυριολεκτικά. Κυρίως ήταν ευχάριστη περιπέτεια με κωμικά στοιχεία τα οποία είχαν να κάνουν κατά βάση με συγκεκριμένους - δευτερεύοντες κυρίως - χαρακτήρες που εξυπηρετούσαν αυτόν τον σκοπό ακριβώς. Οι βασικοί χαρακτήρες, πάλι, ήταν γραμμένοι, αναπόφευκτα, πάνω σε ορισμένα κλισέ, ωστόσο επειδή ακριβώς η σειρά ξέφευγε από την πεπατημένη σε μεγάλο βαθμό, λειτουργούσαν κι αυτοί κάπως διαφορετικά και κάπου τα στερεοτυπικά τους στοιχεία περνούσαν σε δεύτερη μοίρα, με την έμφαση να γέρνει προς τις ιστορίες αλλά και τους τόσο ενδιαφέροντες εξωγήινους εχθρούς.
Το γεγονός φυσικά ότι η σειρά απευθυνόταν πρωτίστως στο κοινό του συγκεκριμένου καναλιού επηρέαζε σημαντικά το κατά πόσο και αν οι ιστορίες αυτές κατάφερναν τελικά να εμβαθύνουν περισσότερο στα θέματα και τους χαρακτήρες. Αναγκαστικά οι περισσότερες παρέμεναν σε ένα σχετικά επιφανειακό στάδιο, και πάλι όμως απείχαν παρασάγγας από το σύνολο των παραγωγών του καναλιού. Από τη μια όλοι αυτοί οι περιορισμοί, από την άλλη η υπερβολικά σύντομη διάρκεια των επεισοδίων, δεν επέτρεπαν και πολλές περιπλοκότητες στο σενάριο, αν και η αλήθεια είναι ότι σ' αυτές τις περιπτώσεις, οι δημιουργοί αρκετά συχνά καταφέρνουν να εντάξουν διακριτικά τις δικές τους "παρασπονδίες" που ουσιαστικά απευθύνονται μόνο στους πάρα πολύ παρατηρητικούς.
Το The Troop βέβαια, από μόνο του, ήδη ήταν πολύ προχωρημένο για τα δεδομένα του Nickelodeon, το οποίο στοχεύει κυρίως σε οικογενειακές σειρές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στις περισσότερες σειρές του χρησιμοποιούνται παρόμοιοι χαρακτήρες, για παράδειγμα, με άλλο κάθε φορά "περιτύλιγμα". Τις περισσότερες φορές ακόμα και οι συνδυασμοί χαρακτήρων είναι παρεμφερείς, είτε έχει να κάνει με παρέες, είτε με ζευγάρια είτε με σχέσεις καλών - κακών. Χωρίς το The Troop να ξεστρατίζει από αυτή τη λογική, κατάφερνε με έναν δικό του τρόπο να λειτουργεί σχετικά αυτόνομα και να ξεχωρίζει σε αρκετά μεγάλο βαθμό, επειδή η οπτική του ήταν διαφορετική αλλά εξίσου διαφορετικός ήταν και ο τρόπος με τον οποίο το σενάριο χειριζόταν και εξέλισσε κάθε φορά τους χαρακτήρες.
Δεν ξέρω αν το The Troop θα είχε την ίδια τύχη με το Stranger Things αν παιζόταν τώρα, αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να το ανακαλύψει κανείς, αν μη τι άλλο για να δει ακριβώς το πόσο πολύ φαίνονται σχεδόν σε κάθε επεισόδιο οι προοπτικές που θα μπορούσε να έχει η συγκεκριμένη σειρά αν είχε τύχει μιας πιο εξειδικευμένης και πιο τολμηρής παραγωγής.
