Ανακάλυψα πως όταν το θερμόμετρο ανεβαίνει επικίνδυνα, η καλύτερη λύση, για μένα τουλάχιστον, είναι οι ταινίες με ζόμπι. Τις τελευταίες (πολύ ζεστές) μέρες, έκανα έναν μαραθώνιο με ταινίες αυτού του είδους, και σκέφτηκα να τους αφιερώσω μια σύντομη παρουσίαση, γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο. Η σειρά παρουσίασης δεν είναι αξιολογική, είναι (περίπου) η σειρά με την οποία είδα τις ταινίες σ' αυτόν τον μαραθώνιο.
World War Z (2013, Mark Forster)
Έχω δει αυτή την ταινία άλλες δύο φορές, και ομολογώ την αμαρτία μου, μού άρεσε πάρα πολύ από την αρχή, και εξακολουθεί να μου αρέσει αν και έχω διαβάσει και το βιβλίο του Μαξ Μπρουκς, στο οποίο (υποτίθεται ότι) βασίζεται. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με το βιβλίο, το οποίο προσφέρει εκπληκτικό υλικό έτσι κι αλλιώς, ωστόσο σαν αυτόνομη ταινία, το
World War Z είναι ένα έργο εξαιρετικό, ίσως από τα καλύτερα του είδους. Έπεσε πολύ hate γενικώς για την ταινία, ακριβώς επειδή δεν είχε συγκεκριμένες αναφορές στο βιβλίο, γι' αυτό και πιστεύω (και όχι μόνο εγώ) ότι αν είχε έναν άλλο τίτλο, η αντιμετώπισή της θα ήταν πολύ διαφορετική.
Στην ταινία, βλέπουμε τον Μπραντ Πιτ στο ρόλο ενός ειδικού ερευνητή των Ηνωμένων Εθνών που καλείται να ανακαλύψει την αιτία πίσω από μια καταστροφική επιδημία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζόμπι. Ενδιαφέρουσες ιδέες, τέλεια οργανωμένες σκηνές, μερικές από τις οποίες είναι πραγματικά αξέχαστες, με ζόμπι ιδιαίτερα αιμοβόρα και πειστικά, είναι μερικά από τα ατού του
World War Z, το οποίο νομίζω δεν θα βαρεθώ ποτέ να (ξανα)βλέπω.
Highlight: η εμφάνιση του Πίτερ Καπάλντι στο τελευταίο μέρος, στο ρόλο ενός γιατρού σε ένα κέντρο ιατρικών μελετών στο Κάρντιφ. Την ίδια χρονιά που βγήκε το
World War Z, λίγους μήνες αργότερα ο Καπάλντι εμφανίστηκε στη σειρά
Doctor Who στο ρόλο του 12ου Doctor. Το ερευνητικό κέντρο όπου βρίσκεται ο γιατρός στο
World War Z ανήκει στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, και η ονομασία του είναι W.H.O. Research Facility. Στο Κάρντιφ βρίσκεται και το ρήγμα το οποίο, στο σύμπαν του
Torchwood, της spin-off σειράς του
Doctor Who, προκαλεί τις ανωμαλίες στον χώρο και τον χρόνο. Ένα πολύ σατανικό easter egg που, νομίζω, θέτει αυτόματα το
World War Z στη σφαίρα του καλτ.
Dawn of the Dead (2004, Zack Snyder)
Πρόκειται για ένα γενικά ελεύθερο ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του Τζορτζ Α. Ρομέρο, με ήρωες μια ομάδα από ετερόκλητα άτομα που αναγκάζονται να συνεργαστούν προκειμένου να επιβιώσουν ενώ γύρω τους οι πάντες μετατρέπονται σε ζόμπι από έναν μυστηριώδη ιό. Οι πέντε, αρχικά, ήρωες βρίσκουν καταφύγιο σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο όπου είναι ήδη κλεισμένοι τρεις σεκιουριτάδες του καταστήματος. Η αναγκαστική συνύπαρξη των ανθρώπων αυτών μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες δεν είναι εύκολη, ενώ δε λείπουν η επίδειξη δύναμης και η εκδήλωση αρχηγικών τάσεων. Λίγο αργότερα έρχονται κι άλλοι επιζώντες αναζητώντας καταφύγιο στο εμπορικό κέντρο, αλλά εξαιτίας τους εισχωρεί εκεί και ο ιός. Κάποια στιγμή οι εναπομείναντες ήρωες αναγκάζονται να βρουν τρόπο για να εγκαταλείψουν το μέρος αυτό, και εννοείται ότι μια τέτοια επιχείρηση δε μπορεί παρά να έχει τεράστιες απώλειες και αβέβαιη έκβαση.
Νομίζω πως είναι ένα αρκετά καλό ριμέικ σε γενικές γραμμές, με γρήγορες σκηνές δράσης και ωραία ζόμπι. Δεν πιστεύω ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να είναι τόσοι πολλοί οι χαρακτήρες, αλλά τελικά δεν πειράζει και τόσο γιατί έτσι έχουμε περισσότερο τζερτζελέ στην οθόνη.
Highlight: η εξομολόγηση του ηλικιωμένου Γκλεν για τον πρώτο του έρωτα στους έγκλειστους σεκιουριτάδες, πραγματικό βασανιστήριο.
Dawn of the Dead (1978, George A. Romero)
'Εχοντας ήδη δει στο παρελθόν το θεϊκό
Night of the Living Dead, θα ήταν βλασφημία να μην τιμήσω σ' αυτόν τον μαραθώνιο τις υπόλοιπες ταινίας της σειράς των
Νεκρών του Ρομέρο. Το
Dawn of the Dead είναι η αυθεντική ταινία πάνω στην οποία βασίστηκε η προηγούμενη αυτής της λίστας, στην οποία ο Ρομέρο έγραψε το σενάριο σε συνεργασία με τον Ντάριο Αρτζέντο. Σε αντίθεση με το ριμέικ, το πρωτότυπο έργο έχει μόνο τέσσερις πρωταγωνιστές, κάτι που φυσικά ευνοεί πολύ περισσότερο την εμβάθυνση των χαρακτήρων και ενισχύει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της ταινίας.
Ένα ζευγάρι δημοσιογράφων και δύο αστυνομικοί βρίσκουν καταφύγιο σε ένα εμπορικό κέντρο της Εθνικής Οδού, καταδιωκόμενοι από παντού από εκατοντάδες ζόμπι. Μέρα με τη μέρα, δημιουργούν ανθρωπινές συνθήκες διαβίωσης μέσα στο χαώδες κατάστημα και φαίνονται να ζουν ερήμην του έξω κόσμου για ένα διάστημα (όσο φυσικά αυτό είναι δυνατόν) μέχρι τη στιγμή που μια ομάδα αγριεμένων μηχανόβιων απειλεί το ιδιωτικό τους καταφύγιο. Τελικά είναι τα ζόμπι ο πραγματικός κίνδυνος ή το ίδιο το ανθρώπινο είδος;
Από τις ωραιότερες ταινίες της σειράς των
Νεκρών, το
Dawn of the Dead αντιστρέφει το μοτίβο του
Night of the Living Dead όσον αφορά τον χώρο δράσης και τους ήρωες: στο
Night of the Living Dead είχαμε πολλούς χαρακτήρες σε ένα μικρό αγροτικό σπίτι, εδώ έχουμε τέσσερις χαρακτήρες σε ένα αχανές, πολυεπίπεδο κτίριο το οποίο, επιπλέον, είναι γεμάτο με είδη πολυτελείας που είναι μεν όλα στη διάθεσή τους αλλά παντελώς άχρηστα πια. Άπειρα ζόμπι, καταιγιστική δράση, αλλά και πολύ συναίσθημα, κοινωνικά σχόλια, λεπτό χιούμορ και αρκετό gore, σε μια ταινία που όλοι οι fans του είδους πρέπει να δουν (και όχι μόνο, αλλά όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι, ίσως και να ταραχτούν λιγάκι από το gore).
Highlight: ο... τουρτοπόλεμος που ξεκινούν οι άξεστοι μηχανόβιοι που εισβάλλουν στο εμπορικό κέντρο με στόχο τα ζόμπι.
Day of the Dead (1985, George A. Romero)
Τι έλεγα παραπάνω για το
Dawn of the Dead ότι έχει gore; Ξεχάστε το. To
Day of the Dead πηγαίνει το gore σε ένα άλλο επίπεδο και επιπλέον διαθέτει μια από τις πιο διεστραμμένες ιστορίες που έχω δει ποτέ σε ταινία.
Σε ένα υπόγειο εργαστήριο της Φλόριντα, τρεις επιστήμονες προσπαθούν να βρουν το αντίδοτο για τον ιό που έχει μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού σε ζόμπι, με τη βοήθεια μιας ομάδας στρατιωτών που έχει αναλάβει να αιχμαλωτίζει και να μεταφέρει στο εργαστήριο τα ζόμπι που κυκλοφορούν ελεύθερα στις υπόγειες στοές τριγύρω, με σκοπό την εξέτασή τους. Η συνύπαρξη των στρατιωτών με τους επιστήμονες μόνο αρμονική δεν είναι, και γίνεται ακόμα πιο δύσκολη όταν από τη μια αποκαλύπτεται ότι ο επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας, που πιστεύει ότι τα ζόμπι μπορούν να "εξημερωθούν", επιδίδεται σε φρικιαστικές πράξεις για να ενισχύσει την έρευνά του, ενώ από την άλλη ο αρχηγός των στρατιωτών αρχίζει και εκδηλώνει τις σχιζοφρενικές του τάσεις.
Και ορδές από ζόμπι, και ανελέητο gore μέχρι τελικής πτώσεως, και τρελοί επιστήμονες, και παρανοϊκοί στρατιωτικοί, και ένα καταδικασμένο ρομάντζο, συστατικά που δικαιωματικά δίνουν στο
Day of the Dead τον τίτλο της απόλυτης καλτίλας. Η ταινία ξεφεύγει αρκετά από τις κλασικές περιπέτειες με ζόμπι, αλλά όταν έχει να κάνει με σκηνές δράσης, πραγματικά τα δίνει όλα.
Highlight: η φάση στο ξεκίνημα της ταινίας όπου βλέπουμε τα ζόμπι να ξεμυτίζουν στους ερημωμένους δρόμους της πόλης παρέα με έναν τεράστιο κροκόδειλο.
Land of the Dead (2005, George A. Romero)
Μάλλον η πιο παράξενη ταινία της σειράς των
Νεκρών, με την ιστορία της να διαδραματίζεται αρκετό καιρό μετά από το ξέσπασμα μιας πανδημίας που έχει μετατρέψει μεγάλο μέρος των κατοίκων του πλανήτη σε ζόμπι και έχει αναγκάσει τους επιζήσαντες να ζουν ταμπουρωμένοι σε περιορισμένες, κλειστές κοινότητες. Στην Πενσιλβανία, η πλειοψηφία μετά βίας επιβιώνει σε παραγκουπόλεις, ενώ ένα μικρό, "εκλεκτό" μέρος του πληθυσμού ζει μέσα σε μια επίπλαστη πολυτέλεια σε ένα πανάκριβο οικοδομικό συγκρότημα, υπό την επιτήρηση ενός αδίστακτου κυβερνήτη, του Πολ Κάουφμαν. Ο Κάουφμαν έχει χρηματοδοτήσει την κατασκευή ενός φουτουριστικού, υπερ-ενισχυμένου οχήματος που μπορεί να διασχίζει με απόλυτη ασφάλεια περιοχές γεμάτες ζόμπι και το οποίο έχει σχεδιάσει και διοικεί ο Ράιλι Ντένμπο, που σε αντίθεση με τον Κάουφμαν, βοηθάει όσο μπορεί τον φτωχό κόσμο και έχει τη συμπάθεια και την υποστήριξη όλων των αδικημένων. Στο μεταξύ, τα ζόμπι έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν μια υποτυπώδη νοημοσύνη, κάτι που τα καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνα καθώς προσπαθούν να βρουν τρόπους να εισβάλλουν στις προστατευμένες περιοχές.
Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρα τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα της ταινίας - κάτι που χαρακτηρίζει όλες σχεδόν τις ταινίες του Ρομέρο με ανάλογη θεματολογία, αλλά εδώ οι στόχοι του γίνονται πιο συγκεκριμένοι. Εμένα πάντως μου θύμισε πάρα πολύ το
Deus Ex: Mankind Divided, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον διαχωρισμό των τάξεων και τη διαβίωση στις παραγκουπόλεις. Εννοείται, φυσικά, ότι είναι πάρα πολύ λογικό οι ταινίες του Ρομέρο να έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για video games που δεν περιλαμβάνουν ζόμπι.
O Ντένις Χόπερ έχει τον ρόλο του αδίστακτου κυβερνήτη, που καταφέρνει μέσα σ' αυτό το χάος να έχει τον προσωπικό του μπάτλερ και τη λιμουζίνα του, ενώ ο Σάιμον Μπέικερ στο ρόλο του Ράιλι είναι πραγματικά ένα μπουμπουκάκι ανάμεσα στα ζόμπι και τις εικόνες καταστροφής.
Highlight: όταν ο Ράιλι είπε κάποια στιγμή ότι θέλει να πάει να βρει ένα μέρος χωρίς ανθρώπους, μου θύμισε την Μπέτι, την ηρωίδα του Ντάριο Αρτζέντο από την
Opera, που λέει στο φινάλε ότι δεν ήθελε να βλέπει κανέναν πια. Νομίζω ότι είναι λίγο κλείσιμο του ματιού, γιατί ο Ράιλι με την αγγελική του ομορφιά είναι σαν να έρχεται από άλλο κόσμο, όπως από έναν άλλο κόσμο έμοιαζε να έρχεται και η Μπέτι λόγω ιδιοσυγκρασίας, και επιπλέον στο
Land of the Dead παίζει και η Άζια, η κόρη του Αρτζέντο.
Diary of the Dead (2007, George A. Romero)
Μέσα από την κάμερα του Τζέισον, ενός φοιτητή κινηματογράφου, παρακολουθούμε τις περιπέτειες του ίδιου και των συμφοιτητών του οι οποίοι, ενώ βρίσκονται σε γύρισμα στο δάσος μαζί με τον καθηγητή τους, αναγκάζονται να φύγουν εσπευσμένα από κει καθώς μαθαίνουν ότι έχουν ξεσπάσει αιματηρές ταραχές στην περιοχή. Στην πορεία, τους συμβαίνουν πολλά και διάφορα, κάποιοι από την παρέα εννοείται ότι γίνονται ζόμπι και οι άλλοι αναγκάζονται να τους σκοτώσουν, συναντάνε ομάδες ανθρώπων που δεν είναι πάντα φιλικοί, ενώ ο Τζέισον τραβάει συνεχώς τα πάντα με την κάμερά του, αρνούμενος κάποιες φορές να προσφέρει βοήθεια, μην τυχόν και χάσει ακόμα και το παραμικρό μοναδικό πλάνο.
Το
Diary of the Dead είναι ένα ιδιότυπο δημοσιογραφικό χρονικό, ανατριχιαστικά προφητικό - φτάνει να αντικαταστήσουμε στο μυαλό μας τις κάμερες με τα κινητά για να καταλάβουμε πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν ο Ρομέρο. Αν και τα ζόμπι έχουν φυσικά την τιμητική τους, ο στόχος εδώ είναι ξεκάθαρα τα media και ο βρώμικος ρόλος που παίζουν στην παρουσίαση των γεγονότων. Ξεκινώντας από την επιθυμία του να ξεμπροστιάσει τις κατασκευασμένες ειδήσεις, ο Τζέισον τραβάει με την κάμερά του ό,τι συμβαίνει γύρω του, με σκοπό να παρουσιάσει αυθεντικό, αμοντάριστο υλικό. Στην πορεία όμως, και καθώς αντιλαμβάνεται τη δύναμη που του δίνει η κάμερα - είναι το δικό του ισχυρό όπλο, όταν οι άλλοι δίπλα του δεινοπαθούν με πιστόλια και μαχαίρια να ξεφύγουν από τα ζόμπι - αρχίζει κι εκείνος να σκηνοθετεί τις σκηνές.
Highlight: η σκηνή όπου ο Τζέισον λογομαχεί με την Ντέμπρα, την κοπέλα του, η οποία τον τσάκωσε να μοντάρει το υλικό που είχε τραβήξει, όπου γίνεται ένα ιδιότυπο σπάσιμο του τέταρτου τοίχου καθώς διαπιστώνουμε ότι ακόμα και σ' αυτόν τον διάλογο έχει γίνει μοντάζ έτσι ώστε να φαίνεται ότι τελικά η Ντέμπρα συμφωνεί με τον Τζέισον, ενώ εμείς ξέρουμε ότι έχει αντίθετη άποψη.
Survival of the Dead (2009, George A. Romero)
Αν και φαίνεται κάπως ανολοκλήρωτο, το
Survival of the Dead, που είναι και το τελευταίο της σειράς των
Νεκρών του Ρομέρο, είναι καλτ για τους δικούς του λόγους, καθώς συνδυάζει τη μυθολογία των ζόμπι με το γουέστερν και το θέμα της βεντέτας.
Δύο οικογένειες Ιρλανδών διαφωνούν δραματικά για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται τα ζόμπι, καθώς η μία πιστεύει ότι πρέπει να θανατώνονται, και η άλλη επιμένει να τα συντηρεί αλυσοδεμένα στα σπίτια, ελπίζοντας ότι κάποτε θα βρεθεί το αντίδοτο που θα τα "γιατρέψει". Μετά από μια δραματική διαμάχη, η δεύτερη οικογένεια υπερισχύει και υποχρεώνει τον αρχηγό της πρώτης να αυτοεξοριστεί. Στο μεταξύ ένας σκληροτράχηλος λοχίας της Εθνοφρουράς, που έχει λιποτακτήσει μαζί με την ολιγομελή ομάδα του, περιμαζεύει έναν νεαρό που βρέθηκε να τριγυρίζει στο δάσος. Οι δρόμοι όλων αυτών των ανθρώπων θα διασταυρωθούν επεισοδιακά με τα ζόμπι να καραδοκούν στα λιβάδια.
Το
Survival of the Dead μπορεί να μην είναι από τις πιο δυνατές ταινίες της σειράς των
Νεκρών, είναι όμως πρωτότυπο και διασκεδαστικό, με ικανοποιητικές δόσεις gore και ένα υπαινικτικό bromance ανάμεσα στον λοχία και τον νεαρό, το οποίο είχε μεγάλες προοπτικές αλλά δυστυχώς δεν του αφιερώθηκε αρκετός χρόνος. Ακόμα κι έτσι, τα vibes είναι εκεί, είναι πολύ ισχυρά, και γι' αυτό άλλωστε υπάρχει και το fandom.
Highlight: η τελευταία σκηνή, όπου οι δύο αρχηγοί των αντίπαλων οικογενειών έχουν γίνει ζόμπι, και ακόμα και τότε ετοιμάζονται να αλληλοσκοτωθούν.
28 Days Later (2002, Danny Boyle)
Μια ευρωπαϊκή ταινία με ζόμπι έχει πάντα ενδιαφέρον, πόσο μάλλον όταν είναι έργο ενός ψαγμένου σκηνοθέτη. Το
28 Days Later ανήκει σε μια δική του κατηγορία, καθώς δίνει περισσότερη έμφαση στο φιλοσοφικό κομμάτι και παίζει πολύ με τους συμβολισμούς των εικόνων.
Ο νεαρός Τζιμ ξυπνάει από κώμα σε ένα νοσοκομείο και ανακαλύπτει ότι βρίσκεται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό Λονδίνο όπου οι πάντες σχεδόν έχουν γίνει ζόμπι από μια πανδημία. Στον αγώνα του για επιβίωση, συναντάει ανθρώπους που θα γίνουν φίλοι και συνοδοιπόροι του, καθώς κοινός τους προορισμός είναι ένα στρατιωτικό φρούριο στο Μάντσεστερ που υποτίθεται ότι περιμαζεύει και περιθάλπει τους επιζήσαντες της πανδημίας. Όπως είναι αναμενόμενο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται και για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι είναι τελικά πιο τέρατα από τα ίδια τα τέρατα.
Είναι πολύ σαφείς οι προβληματισμοί του Ντάνι Μπόιλ, και αισθητικά η ταινία του είναι άρτια, με καλοστημένες σκηνές και υποδειγματική κινηματογράφιση. Αυτό που με χάλασε λίγο είναι ότι από τη μέση και πέρα το κλίμα άλλαξε εντελώς: από τη στιγμή που οι ήρωες έφτασαν στο Μάντσεστερ και μπήκαν στο φρούριο, ήταν σαν να άρχισε μια άλλη ταινία. Καταλαβαίνω ότι ο σκηνοθέτης ήθελε με αυτό το δεύτερο μέρος να καταγγείλει το πώς σε ακραίες συνθήκες ο άνθρωπος γυρίζει στο πρωτόγονο στάδιο, χάνει την ανθρωπιά του και γίνεται τέρας, αλλά θα μπορούσε να έχει φτάσει εκεί ξεκινώντας από αλλού, και όχι απαραίτητα από τις σκηνές του ερημωμένου μετα-αποκαλυπτικού Λονδίνου. Είναι τόσο υποβλητικές και υποσχόμενες αυτές οι σκηνές και τόσο πολύ σε προετοιμάζουν για κάτι διαφορετικό, που φτάνοντας στο δεύτερο μέρος μπορεί και να απογοητευτείς με την τροπή που παίρνει η ιστορία, κάτι που την αδικεί φυσικά γιατί από μόνο του το κομμάτι αυτό είναι εξίσου ενδιαφέρον.
Highlight: το εφέ που κάνουν τα κόκκινα φορέματα των κοριτσιών μέσα στο φρούριο. Είναι λίγο (ή, μάλλον πολύ) κλισέ το συμβολικό κομμάτι σ' αυτό το θέμα, αλλά είναι τόσο ωραία αισθητικά η εικόνα, που του δίνω χάρη.
Shaun of the Dead (2004, Edgar Wright)
Κλασική παρωδία των ταινιών με ζόμπι, η ιστορία του Σον και του Εντ είναι παράλληλα και ο ορισμός του bromance. Ενώ τα ζόμπι αρχίζουν να περιφέρονται στους δρόμους του Λονδίνου, ο Σον, υπάλληλος πολυκαταστήματος, μαζί με τον Εντ, τον αργόσχολο κολλητό του στον οποίο έχει υπερβολική αδυναμία, παίρνουν τους φίλους τους και τρέχουν να κρυφτούν στην παμπ της περιοχής που, για αδιευκρίνιστο λόγο, θεωρούν ότι είναι ασφαλής. Αυτό φυσικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι και τόσο καλή ιδέα, καθώς τα ζόμπι αποκτούν πολύ εύκολα πρόσβαση στο καταφύγιό τους. Στο μεταξύ η παρέα δέχεται απανωτά πλήγματα, καθώς μέσα στην παμπ γίνεται ξεκαθάρισμα λογαριασμών, βγαίνουν στη φόρα μυστικά, χαλάνε φιλίες και σχέσεις, ενώ ένα - ένα τα μέλη της ομάδας γίνονται μεζέδες στα νύχια και τα δόντια των ζόμπι.
Αν και ουσιαστικά πρόκειται για κωμωδία, με συνεχείς αναφορές σε κλασικές ταινίες του είδους, το
Shaun of the Dead έχει μερικές σκηνές ιδιαίτερα δραματικές, ενώ και από gore πάει αρκετά καλά. Το χιούμορ της ταινίας είναι μαύρο και σουρεαλιστικό, ενώ τα ζόμπι της όσο τρομακτικά είναι, άλλο τόσο είναι αστεία.
Highlight: το απροσδόκητο φινάλε, που αποδεικνύει ότι η αληθινή φιλία δεν πεθαίνει ποτέ (κυριολεκτικά).
28 Weeks Later (2007, Juan Carlos Fresnadillo)
Τυπικά είναι το σίκουελ του
28 Days Later, αλλά με δική του αυτόνομη ιστορία και μόνο κοινό στοιχείο τον ίδιο ιό που είχε προκαλέσει την πανδημία στην πρώτη ταινία.
Στο
28 Weeks Later, έχει ήδη ξεσπάσει η πανδημία, το Λονδίνο έχει εκκενωθεί και οι επιζήσαντες μεταφέρονται σε οργανωμένες κατοικίες σε μια περιφραγμένη περιοχή που ελέγχεται από στρατιωτικές δυνάμεις. Ο Ντον βρίσκεται ήδη εκεί, έχοντας εγκαταλείψει τη γυναίκα του Άλις σε μια αγροικία, κατά τη διάρκεια μιας μοιραίας επίθεσης από ζόμπι, σίγουρος για το κακό της τέλος. Επανενώνεται με τα παιδιά του, τα οποία έλειπαν στο εξωτερικό όταν ξέσπασε η πανδημία, αλλά δεν τους λέει όλη την αλήθεια για τον θάνατο της μητέρας τους. Εξαιτίας μιας απερίσκεπτης ενέργειας των παιδιών, οι στρατιώτες εντοπίζουν την Άλις ζωντανή στο παλιό της σπίτι. Μετά από εξετάσεις, αποκαλύπτεται ότι η γυναίκα έχει όντως μολυνθεί από τον ιό, αλλά ταυτόχρονα έχει ανοσία σ' αυτόν. Ο Ντον επισκέπτεται την Άλις για να της ζητήσει συγνώμη, αλλά μόλις την φιλάει μολύνεται από τον ιό, γίνεται ζόμπι και την σκοτώνει. Εξαιτίας του, ο ιός γρήγορα μεταδίδεται σε όλη την προστατευμένη περιοχή, θέτοντας σε κίνδυνο και τη ζωή των ίδιων των παιδιών του, το ένα από τα οποία φαίνεται πως έχει κληρονομήσει την ανοσία της μητέρας του. Δύο στρατιωτικοί, η Σκάρλετ και ο Ντόιλ, προσπαθούν να τα φυγαδεύσουν, καθώς αποτελούν τη μοναδική ελπίδα για την αντιμετώπιση του ιού.
Το
28 Weeks Later έχει μια δεμένη ιστορία που ωστόσο, η αλήθεια είναι, μπάζει σε αρκετά σημεία, αλλά είναι μια ταινία ατμοσφαιρική και αρκετά ασυνήθιστη στο σύνολό της. Παρ' όλο που έχει επενδύσει αρκετά στις gory σκηνές δράσης, προβάλλει ιδιαίτερα το ψυχολογικό / συναισθηματικό κομμάτι, χωρίς όμως να εμβαθύνει αρκετά στους χαρακτήρες με αποτέλεσμα να χωλαίνει κάπως στο θέμα αυτό.
Highlight: η σεκάνς με το καρουζέλ στην εξοχή είναι σαν να έχει βγει μέσα από όνειρο (δικό μου όνειρο, για την ακρίβεια, γιατί είχα δει κάτι παρόμοιο στον ύπνο μου πολύ πριν δω την ταινία).
Wyrmwood: Road of the Dead (2014, Kiah Roache-Turner)
Ο
Mad Max συναντά το
Resident Evil σε ένα απολαυστικό και χαβαλετζίδικο tribute σε ταινίες και video games με ζόμπι, που μας έρχεται από την Αυστραλία.
Ο Μπάρι, μηχανικός αυτοκινήτων, φεύγει βιαστικά με τη γυναίκα του και την κόρη του μες στη νύχτα καθώς οι άνθρωποι γύρω τους μετατρέπονται σε ζόμπι. Σκοπός του είναι να βρει την Μπρουκ, την αδερφή του, η οποία πρόλαβε και τον προειδοποίησε για το περίεργο αυτό φαινόμενο προτού κοπεί η επικοινωνία μαζί της. Ενώ ταξιδεύουν, πρώτα η γυναίκα του και μετά η κόρη του γίνονται ζόμπι και ο Μπάρι αναγκάζεται να τις σκοτώσει. Έχοντας μείνει πλέον μόνος, συνεχίζει το ταξίδι για να βρει την Μπρουκ, ενώ στην πορεία συναντάει κι άλλους επιζήσαντες που γίνονται φίλοι του. Στο μεταξύ η Μπρουκ βρίσκεται χωρίς να ξέρει πώς στο εργαστήριο ενός τρελού επιστήμονα, ο οποίος κάνει περίεργα πειράματα που περιλαμβάνουν ανθρώπους και ζόμπι.
Ενώ ξεκινάει δραματικά, δίνοντας την εντύπωση ότι στο ίδιο μοτίβο θα συνεχίσει, το
Wyrmwood γρήγορα ξεδιπλώνει τον κάφρικο χαρακτήρα του σε όλο του το μεγαλείο, με έναν τρόπο όμως κάθε άλλο παρά χοντροκομμένο. Φτιαγμένο από ανθρώπους που προφανώς αγαπούν ιδιαίτερα τις μετα-αποκαλυπτικές ταινίες, τα ζόμπι και τα video games, περιέχει άπειρες σχετικές αναφορές σχεδόν σε κάθε σκηνή. O Μπάρι και η Μπρουκ κλείνουν το μάτι στον Κρις και την Κλερ Ρέντφιλντ από το
Resident Evil, όχι μόνο επειδή τα δύο αδέρφια της ταινίας έχουν ονόματα που αρχίζουν από το ίδιο γράμμα, όπως συμβαίνει με τον Κρις και την Κλερ, αλλά και επειδή η πανοπλία που φοράει ο Μπάρι από ένα σημείο και πέρα είναι ίδια με την πανοπλία του Κρις στο
Resident Evil 5. Το τεθωρακισμένο τζιπ της κακιάς ώρας που κινείται με ενέργεια από ζόμπι παρωδεί ανελέητα τον
Mad Max. Αναφέρω δειγματολειπτικά δύο παραδείγματα, γιατί η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Highlight: το... boss fight, από το πουθενά, λίγο πριν το φινάλε, ανάμεσα στον Μπάρι και τον Κάπτεν, που προσφέρει αφειδώς αναπάντεχο οφθαλμόλουτρο στο φιλοθεάμον κοινό.
Screenshots: Nerin Bloom
