Αποικία

Περπατούσε για μέρες, ίσως και εβδομάδες. Ο χρόνος χάνεται όταν δεν έχεις αφετηρία και προορισμό. Μετά από τόση περιπλάνηση στην έρημο, είχε ξεχάσει πώς βρέθηκε εκεί, και όσο πια για το πού κατευθυνόταν, αυτό κι αν είχε χαθεί μέσα σε έναν στρόβιλο από πρόσωπα και σκόρπια λόγια που αιωρούνταν μέσα στο μυαλό του καθώς η μέρα διαδεχόταν τη νύχτα και πάλι από την αρχή μέσα σε ένα τοπίο που παρέμενε απαράλλαχτο με μια επιμονή που σου προκαλούσε από εκνευρισμό μέχρι απελπισία.

Εκείνος ωστόσο ήταν ακόμα στο στάδιο του εκνευρισμού – πάντα περηφανευόταν για την υπομονή και την ψυχραιμία του. Δεν ήξερε βέβαια για πόσο ακόμα θα μπορούσε να διατηρήσει και τις δύο – αυτή η απέραντη έκταση της άμμου που απλωνόταν μπροστά του, και άλλη τόση που άφηνε πίσω του καθώς προχωρούσε, προϊδέαζαν για κάτι τουλάχιστον δυσοίωνο.

Μια αναπάντεχη ριπή αέρα σήκωσε ένα σύννεφο άμμου, σφυρίζοντας ανατριχιαστικά για μερικά λεπτά. Όταν η έρημος επανήλθε στην οικεία ακινησία της, βρέθηκε να έχει απέναντί του ένα μισοδιαλυμένο αυτοκίνητο χωρίς οροφή και πόρτες, με τα καθίσματα ξεχαρβαλωμένα και χωρίς τιμόνι, πνιγμένο στη σκόνη και τους ιστούς αράχνης μαζί με υπολείμματα από τα αρθρόποδα που τους είχαν κάποτε υφάνει.

Ήταν όραμα; Φαντασία; Ένα κακόγουστο αστείο, στημένο από τους αόρατους κατοίκους της ερήμου;  Απομεινάρι ενός μετα-αποκαλυπτικού σκηνικού; Το τελευταίο ίχνος από κάποιον άλλον οδοιπόρο που είχε βρεθεί στη δική του θέση χρόνια πριν; Πλησίασε το αυτοκίνητο και πρόσεξε ότι ο εξωτερικός καθρέφτης του οδηγού ήταν μεν θαμπός και ελαφρώς σκονισμένος, αλλά άθικτος. Απομάκρυνε ένα μέρος της σκόνης με το χέρι του και, κοιτάζοντας στο τζάμι, είδε το πρόσωπό του καλυμμένο όλο σχεδόν με μικρούς, λευκούς σκόρους. Στη στιγμή, ο καθρέφτης ράγισε, αφήνοντας να ξεχυθεί από το εσωτερικό του μια ολόκληρη αποικία από σκόρους, το ίδιο μικρούς αλλά μαύρους, οι οποίοι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαν καλύψει το πρόσωπό του. Όταν συνειδητοποίησε ότι οι σκόροι τον είχαν φυλακίσει μαζί τους μέσα στον καθρέφτη, ήταν πια πολύ αργά για να κάνει ο,τιδήποτε.

Παιχνίδι άσκησης ύφους με θέμα: Καθρέφτες και Αντικατοπτρισμοί

Οι Σκιές

Είμαστε παράξενη ράτσα. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο δημιουργός μας ούτε και έχουμε ενδιαφερθεί ποτέ να μάθουμε την προγονική μας ιστορία. Βρεθήκαμε στη μέση μιας πεδιάδας χωρίς αρχή και τέλος, κάποια στιγμή που ο χρόνος είχε σταματήσει και δεν ήταν ούτε μέρα ούτε νύχτα. Μοιάζουμε με εσάς τους ανθρώπους, αλλά δε νομίζω ότι είμαστε σαν κι εσάς. Μιλάμε όπως εσείς, αλλά εμείς έχουμε την ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε τι έχετε στο μυαλό σας προτού καν η σκέψη σας βρει τον τρόπο για να αρθρωθεί σε κουβέντα.

Ακυρώνουμε κάθε είδους μαιευτική διαδικασία γιατί ερχόμαστε στον κόσμο μέσα από τη γη. Και όχι μόνο αυτό. Όταν πεθαίνουμε, ξαναγεννιόμαστε. Επιστρέφουμε στη ζωή ξανά και ξανά, και ζούμε τις ίδιες ακριβώς ζωές κάθε φορά. Μ' αυτόν τον τρόπο συγκομίζουμε αναμνήσεις από το κάθε μας ξαναζωντάνεμα, και τις κλειδώνουμε σε μια καλά κρυμμένη καταπακτή, σε ένα απομονωμένο σημείο της πεδιάδας, γιατί έχουν μαζευτεί τόσες πολλές που έχουν αρχίσει να υπερβαίνουν τα νέα, καθημερινά μας βιώματα.

Τα σπίτια μας είναι λιτά, χωρίς διακόσμηση. Τι να την κάνουμε; Δεν την χρειαζόμαστε. Δεν έχουμε καν λάμπες. Όταν πέφτει το σκοτάδι, κλεινόμαστε μέσα και μαζευόμαστε στα παράθυρα. Κρυμμένοι πίσω από τις κουρτίνες, παρακολουθούμε τις σκιές του παρελθόντος να τριγυρίζουν στα χωμάτινα μονοπάτια και να αιωρούνται πάνω από τα ρυάκια.

Κάποιοι από μας πιστεύουμε ότι είναι οι παλιοί μας εαυτοί που ξαναγυρίζουν κάθε βράδυ, αναζητώντας τις αναμνήσεις τους. Μερικές φορές στέκονται για ώρες στις σκεπές, στα κράσπεδα, πάνω από τα πηγάδια, έξω από το κοιμητήριο, αλλά καμία δεν πλησιάζει την καταπακτή. Ίσως να μην την έχουν εντοπίσει ακόμα. Ίσως πάλι να ξέρουν ότι οι αναμνήσεις τους είναι εκεί, και να επιστρέφουν για να βεβαιωθούν ότι είναι ασφαλείς και δεν κινδυνεύουν να τις κλέψει κανείς.

Ποιος ξέρει αν θα το μάθουμε ποτέ. Η παπαδοκρατία που μαστίζει την κοινότητά μας εδώ και χρόνια έχει φροντίσει να κρατάει συνεχώς τον κόσμο μέσα σε καθεστώς τρομοκρατίας, φροντίζοντας να επισημαίνει σε καθημερινή βάση ότι οι σκιές αυτές είναι δημιουργήματα του διαβόλου και δεν πρέπει ούτε να γυρίζουμε τα μάτια μας προς το μέρος τους. Εμείς όμως τις κοιτάζουμε - και μας κοιτάζουν κι αυτές. Η αλήθεια είναι ότι δεν φαίνονται φιλικές ή ευχαριστημένες, ωστόσο ποτέ δεν έχουν κάνει καμία εχθρική κίνηση προς τα σπίτια μας. Κι έχω την εντύπωση ότι κάθε βράδυ έρχονται όλο και περισσότερες. Αν όντως σχετίζονται με τις κρυμμένες αναμνήσεις, όπως υποψιάζομαι, δεν χωράει αμφιβολία ότι κάποια στιγμή οι σκιές του παρελθόντος θα είναι πολύ περισσότερες και από εμάς.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΜΑΙ, ΡΑΤΣΑ, ΣΥΓΚΟΜΙΖΩ, ΣΠΙΤΙΑ, ΠΑΠΑΔΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΟΓΟΝΙΚΟΣ, ΜΑΙΕΥΤΙΚΗ, ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΜΑ, ΚΡΑΣΠΕΔΑ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)