Δεν ξέρω ποιο διεστραμμένο μυαλό - και πότε ακριβώς - σοφίστηκε τον ανεπίσημο αλλά σταθερά καθιερωμένο θεσμό του διαχειριστή πολυκατοικίας, αλλά πάω στοίχημα ότι ήταν ένα άτομο με ανεξάντλητα αποθέματα σαδισμού μέσα του. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ασύλληπτης ευφυίας ιδέα του να αναλαμβάνουν, εκ περιτροπής και εξ' ολοκλήρου, την οικονομική και πρακτική συντήρηση ενός, κατά κανόνα, μεγάλου κτιρίου, άτομα που στις περισσότερες περιπτώσεις όχι μόνο δεν έχουν σχέση με οικονομικά θέματα, αλλά και τα αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Για να λέμε την αλήθεια, βέβαια, η διαδικασία αυτή καθεαυτή έχει αρκετό ενδιαφέρον, και μέσα από τις δραστηριότητες που επιβάλλει, μαθαίνεις πολλά πράγματα. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα συνέστηνα χωρίς δεύτερη σκέψη σε όλους τους τρομοκρατημένους κατοίκους πολυκατοικιών που τρέμουν την ώρα και τη στιγμή που θα έρθει η σειρά τους, να επιδιώξουν ν' αναλάβουν τη διαχείριση, γιατί ως έναν μεγάλο βαθμό θα βγουν κερδισμένοι. Το θέμα είναι πως ο κόσμος δεν είναι ιδανικός, και η ιστορία έχει δείξει ότι συγκάτοικοι που όλο τον υπόλοιπο καιρό είναι άγγελοι επί της γης, με το που θα αναλάβεις τη διαχείριση βάζοντάς τους, κατά κάποιον τρόπο, απέναντί σου, υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να μεταμορφωθούν σε κυνηγόσκυλα της Κόλασης.
Αυτή η μεταμόρφωση έχει μια σειρά από εκφάνσεις διαφόρων βαθμίδων και εντάσεων, από τις πιο απλές, που μπορεί να είναι το να σου χτυπάνε κάθε τρεις και λίγο το κουδούνι για να σου πουν ότι τα αδέσποτα γατιά της γειτονιάς κάνουν τα κακάκια τους στον κήπο (υπονοοώντας ότι είναι χρέος σου είτε να πας να τα καθαρίσεις αυτοπροσώπως, είτε να κάνεις αυστηρή σύσταση στα αξιολάτρευτα τετράποδα να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους στον ιερό χώρο της πολυκατοικίας), τις ήπιας έντασης, όπως το να σου παραπονιούνται γιατί ο ένας ή ο άλλος συγκάτοικος κάνει θόρυβο τις νύχτες και δεν τους αφήνει να κοιμηθούν (απαιτώντας ουσιαστικά να αναλάβεις και χρέη χωροφύλακα και να μπουκάρεις με την ασπίδα και το γκλομπ στο διαμέρισμα του ενόχου, τιμωρώντας τον παραδειγματικά), μέχρι και τις πιο hardcore, που είναι να σου κάνουν τη ζωή δύσκολη επίτηδες, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει λόγος, με πιο χαρακτηριστική την ιδιαίτερα μωρουδιακή αντίδραση του να κατεβάζουν όποια ανακοίνωση τολμήσεις να κολλήσεις στον πίνακα της εισόδου.
Η συγκεκριμένη συμπεριφορά στάθηκε και η αφορμή για να τοποθετηθεί στην είσοδο της πολυκατοικίας μου πίνακας με τζαμάκι και κλειδί, κάτι που έκοψε μαχαίρι την άκομψη αυτή συνήθεια, ωστόσο δεν την απέτρεψε και εντελώς, καθώς πολλές φορές χρειάζεται να τοποθετεί ο διαχειριστής συμπληρωματικές ανακοινώσεις και σε αφύλακτα μέρη, όπως στο εσωτερικό του ασανσέρ ή την πόρτα της εισόδου, με τη γνωστή, προδιαγεγραμμένη κατάληξη της μυστηριώδους (;) εξαφάνισης των χαρτιών. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, οι υποψίες πέφτουν συνήθως σε συγκεκριμένα άτομα, κι αυτή η διαδικασία είναι εξαιρετικά εκνευριστική για τον διαχειριστή, δίνει ωστόσο την ευκαιρία στους υπόλοιπους - και ανέμελους από υποχρεώσεις - συγκατοίκους να επιδοθούν σε άτυπες έρευνες, ανταλλάσσοντας απόψεις σχετικά με το ποιος είναι ο αχαρακτήριστος που κατεβάζει τις ανακοινώσεις. Περιέργως, οι ένοχοι συγκάτοικοι παραμένουν φαντάσματα, σαν τους συνήθεις υπόπτους των Εξαρχείων που σαράντα χρόνια τώρα είναι, προφανώς, οι ίδιοι, και η ταυτότητά τους παραμένει μυστήριο, αν και στην πραγματικότητα όλοι ξέρουν ποιοι είναι.
Το highlight μιας διαχειριστικής θητείας είναι, αναμφισβήτητα, τα κοινόχρηστα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: την συγκέντρωση αποδείξεων, τους λογαριασμούς, το μοίρασμα των ειδοποιήσεων και, φυσικά, την είσπραξη, που γίνεται σε καθορισμένες μέρες και ώρες και είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος βραχνάς αλλά και το πιο διασκεδαστικό νούμερο του τσίρκου. Κάποτε οι διαχειριστές πήγαιναν από διαμέρισμα σε διαμέρισμα για να εισπράξουν τα κοινόχρηστα, μέχρι που κάποιος σκέφτηκε ότι ήταν προτιμότερο να ορίζονται σταθερές μέρες και ώρες ώστε οι συγκάτοικοι να πηγαίνουν εκείνοι στο διαμέρισμα του διαχειριστή για την εξόφληση. Αυτό ήταν αναμφίβολα ένα σημαντικό βήμα προόδου, ωστόσο δημιούργησε άλλα προβλήματα πρακτικής φύσης, καθώς οι μέρες και οι ώρες που ορίζονται από τον διαχειριστή δεν βολεύουν πάντα όλους. Είμαι σίγουρη ότι όλοι όσοι έχουν περάσει από αυτή τη θέση, έχουν ακούσει τις πιο απίθανες δικαιολογίες σχετικά με το γιατί δεν μπορούν οι Μαρίες Αντουανέτες να διαθέσουν δύο λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους για να περάσουν από το διαμέρισμα του διαχειριστή και να πληρώσουν ένα ρημαδοκοινόχρηστο, όποια μέρα και ώρα εκείνες μπορούν. Προφανώς έχουν την εντύπωση ότι ο διαχειριστής είναι υποχρεωμένος να λιώσει ό,τι γόβα έχει και δεν έχει προκειμένου να μαζέψει λεφτά για τα τρέχοντα έξοδα που, τον χειμώνα ειδικά, είναι ιδιαίτερα αυξημένα.
Άλλοτε πάλι ο διαχειριστής αναγκάζεται να εφαρμόζει τις τακτικές του παρελθόντος και να πηγαίνει αυτοπροσώπως να εισπράττει τα κοινόχρηστα από πόρτα σε πόρτα, καθώς οι συγκάτοικοι είτε βαριούνται, είτε έχουν μνήμη χρυσόψαρου, είτε έχουν μια μύτη μέχρι το ταβάνι του Λευκού Οίκου, είτε αρνούνται πεισματικά να πληρώσουν τα δικά τους κοινόχρηστα επειδή υπάρχουν άλλοι συγκάτοικοι που χρωστάνε. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, ο διαχειριστής καλό είναι να εξοπλιστεί κατάλληλα, και όχι μόνο με ψυχραιμία και υπομονή.
Είναι ωστόσο απορίας άξιο πώς λειτουργεί το μυαλό (;) των ανθρώπων όταν βρεθούν αντιμέτωποι με τις υποχρεώσεις τους τις οποίες εσύ, ως διαχειριστής, απλά τους υπενθυμίζεις. Το γεγονός ότι μοιράζονται ένα κτίριο με δεκάδες άλλα άτομα και επομένως έχουν έστω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης για τη συντήρηση και την ομαλή λειτουργία του, μάλλον ακούγεται στ' αυτιά τους σαν θεωρία κβαντομηχανικής. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, είναι πεπεισμένοι ότι δεν τους αφορά. Κι επιπλέον το θεωρούν μεγάλη προσβολή να κάνεις έστω και μία εντελώς υπαινικτική νύξη για το θέμα αυτό. Είναι σαν να πατάς το κόκκινο κουμπί του συναγερμού ή να ακουμπάς την αόρατη ακτίνα λέιζερ που ενεργοποιεί το επιθετικό τους σύστημα, το οποίο άπαξ και μπει σε εφαρμογή, δύσκολα αντιμετωπίζεται.
Αυτό που κάνει τη διαδικασία είσπραξης των κοινοχρήστων χρονοβόρα και ψυχοφθόρα είναι η επαναληψιμότητα, καθώς μπορεί να συμβεί ακόμα και δώδεκα φορές τον χρόνο (μία φορά τον μήνα, αφού η διαχειριστική θητεία κρατάει συνήθως έναν χρόνο). Επιπλέον είναι μια διαδικασία που, ανάλογα με την καλή (ή όχι) διάθεση του εκάστοτε διαχειριστή αλλά και των συγκατοίκων, μπορεί να φέρει κοντά ή να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ρήξη ανάμεσα στους ενοίκους μιας πολυκατοικίας. Όπως και να έχει, πέρα από τα υποκριτικά, τις περισσότερες φορές, χαμόγελα και καλημερίσματα, το πώς διαμορφώνονται πραγματικά οι σχέσεις των συγκατοίκων με το πέρασμα του χρόνου αποτυπώνεται σε όλο του το ωμό μεγαλείο στις συνελεύσεις, γι' αυτό και ο διαχειριστής καλό είναι να τις περιορίζει στις απολύτως απαραίτητες γιατί το τι μπορεί να διαμειφθεί σ' αυτές είναι μάλλον δυσοίωνο στο 99% των περιπτώσεων.
Είναι ιστορικώς παρατηρημένο ότι τους τελευταίους δύο ή τρεις μήνες κάθε διαχειριστικής θητείας θα συμβούν τα πιο απίθανα περιστατικά και θα προκύψουν οι πιο άκυρες ζημιές, κατά προτίμηση σε εποχές που όλοι οι τεχνίτες και τα συνεργεία είναι σε άδεια. Αυτό από μόνο του δεν είναι και τόσο πρόβλημα, ωστόσο διογκώνεται δυσανάλογα από τις αναπόφευκτες, καθημερινές παρεμβάσεις συγκατοίκων που είτε έρχονται να παραπονεθούν ακατάλληλες, πάντα, ώρες, είτε αναλαμβάνουν πρωτοβουλία από μόνοι τους για κάποια απόπειρα επισκευής, φέρνοντάς σε προ τετελεσμένων γεγονότων. Μερικές φορές αυτές οι παρεμβάσεις προκαλούν κι άλλες ζημιές, αλλά εννοείται ότι οι υπεύθυνοι συγκάτοικοι θ' αφήσουν τον διαχειριστή να βγάλει μόνος του το φίδι απ' την τρύπα.
Φυσικά όλοι αυτοί που θα βρεθούν να σου κάνουν τον έξυπνο όσο έχεις τη διαχείριση, είτε δεν θα κάνουν ούτε το ένα δέκατο από όσα σου ζητάνε όταν έρθει η δική τους σειρά, είτε θα αποφύγουν εντέχνως να αναλάβουν, προβάλλοντας άλλο ένα αξιοθαύμαστο πάνθεον από απίθανες δικαιολογίες, με πιο δημοφιλή την έλλειψη χρόνου, λες κι εσένα, αλλά και του επόμενου που θα πάρει τη θέση σου, σας τρέχει ο ελεύθερος χρόνος από τα μπατζάκια. Το καλό είναι ότι η θητεία του διαχειριστή διαρκεί συγκεκριμένο χρόνο, κι όσο κι αν φαίνεται βουνό στην αρχή, από ένα σημείο κυλάει σαν το νερό και αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο τέλος της.
Όταν επιτέλους αναλαμβάνει ο επόμενος, έχει φύγει από πάνω σου ένα μεγάλο βάρος το οποίο θα αργήσεις πολύ να επωμιστείς ξανά. Και μην ξεχνάς ότι έχεις αποκτήσει ένα σπάνιο παράσημο ανδρείας, που σε καθιστά βετεράνο σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής.
Οι φωτογραφίες που εικονογραφούν το άρθρο είναι από τις σειρές Good Omens και The Walking Dead, από τις ταινίες Cruising και Stand By Me, και από το video game Resident Evil 3 Remake. Τα video memes από τη σειρά The Walking Dead είναι έμπνευση και δημιουργίες της υπογράφουσας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου