Το πώς και το γιατί μεταπήδησε ο θείος Λαυρέντης από την Ιατροδικαστική στην Μεταψυχιατρική ήταν ένα μυστήριο, καθώς ήταν Μέγας και τρανός επιστήμων στον χώρο, με προδιαγραφές για ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση. Μπορεί βέβαια να έπαιξε τον ρόλο της και η θεία Γιουκίκο, η Γιαπωνέζα σύζυγός του, της οποίας η καριέρα στην ψυχολογία είχε διακοπεί απότομα ύστερα από εκείνη την τρομακτική περιπέτεια στο ψυχιατρικό ίδρυμα στην οποία είχε άθελά της εμπλακεί και την έκανε να δει τον Χάρο με τα μάτια της.
Από τότε είχε σχεδόν παρατήσει τα εγκόσμια, ντυνόταν με κελεμπίες και ξυλοπέδιλα και μελετούσε συνεχώς παραδοσιακές συνταγές και γιατροσόφια που της είχε αφήσει κληρονομιά η γιαγιά της, μια Γκέισα του παλιού καιρού, επιστήμων κι αυτή της εποχής της. Μυστικά για την αντιμετώπιση του πονόδοντου και της ποδάγρας, κόλπα για να έχουν αίσια έκβαση οι πτηνοτροφικές εργασίες, οδηγίες για κηπουρική, όλα τα είχε ο μπαχτσές - κυριολεκτικά- στα κιτάπια της γιαγιάς.
Ωστόσο η θεία Γιουκίκο το είχε λίγο τερματίσει το όλο θέμα με την επιστροφή στο παρελθόν: χρησιμοποιούσε παλιές λυχνίες και λυχνάρια αντί για ηλεκτρισμό, είχε ξετρυπώσει από το πατάρι μια προπολεμική μπαλάντζα και άλλα παρόμοια αντικείμενα και αρνιόταν πεισματικά να έχει οποιαδήποτε επαφή με τον σύγχρονο πολιτισμό. Ο θείος Λαυρέντης που την υπεραγαπούσε, σώπαινε και την άκουγε προσεκτικά κάθε φορά που εκείνη του μιλούσε για τους θησαυρούς της γνώσης που είχε ανακαλύψει στα τεφτέρια της γιαγιάς της, αλλά στο μυαλό του κλωθογύριζε σχέδια για να την επαναφέρει στα συγκαλά της. Υποψιαζόμασταν λοιπόν ότι στράφηκε τελικά στην Μεταψυχιατρική μήπως και κατάφερνε, μέσα από την επιστήμη, να την βοηθήσει μόνος του, γιατί κανέναν άλλον δεν εμπιστευόταν.
