Good Omens (σειρά, Amazon / BBC)
Μένοντας απολύτως πιστή στο ομώνυμο βιβλίο των Neil Gaiman (από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς) και Terry Pratchett, η σειρά Καλοί Οιωνοί κατάφερε να αποδώσει με μοναδική ακρίβεια στην οθόνη το ευφυές χιούμορ των δημιουργών του, με το αποτέλεσμα όχι απλώς να τους δικαιώνει, αλλά και να πηγαίνει την συναρπαστική ιστορία τους ακόμα ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας σάρκα και οστά στους εμβληματικούς τους χαρακτήρες με μια ιδανική διανομή. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που έχει διαβάσει το βιβλίο και δεν λάτρεψε τον Neil Tennant και τον Michael Sheen στους ρόλους του δαίμονα Κρόουλι και του άγγελου Αζιράφαλ, αντίστοιχα. Οι κοινές τους εμφανίσεις είναι σκηνές ανθολογίας, καθώς οι δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί, έχοντας υπ' όψιν τους το fandom που ακολουθεί εδώ και χρόνια τους χαρακτήρες που υποδύονται, ενισχύουν την έτσι κι αλλιώς τέλεια χημεία τους με το ανάλογο "αλατοπίπερο" που την κάνει ακαταμάχητη.
The Walking Dead (σειρά, AMC)
Πέρσι είχα κάνει έναν μαραθώνιο με όλες τις σεζόν του Walking Dead, μέχρι και το επεισόδιο 9 της όγδοης σεζόν όπου συνέβη η απόλυτη βλασφημία, οπότε και σταμάτησα για ένα διάστημα να το βλέπω (αργότερα το συνέχισα γιατί, εντάξει, αγάπες είναι αυτές). Αντιλαμβάνομαι ως ένα βαθμό γιατί η παραγωγή της σειράς προχώρησε σε μια τόσο σοκαριστική εκτροπή από την αυθεντική ιστορία των κόμικς, αλλά και πάλι είναι δύσκολο να συνηθίσει κανείς τη σειρά χωρίς τον Carl, αφού ο μικρός Grimes και ο μπαμπάς του αποτελούσαν κυριολεκτικά τη ραχοκοκαλιά της. Η ιστορία του Rick και του Carl και η εξέλιξή της μέσα στα επεισόδια ήταν από τις ωραιότερες που έχουμε δει ποτέ σε σειρά, και αυτή που ουσιαστικά κινούσε τα νήματα, ακόμα κι αν αυτό δεν ήταν πάντα εμφανές. Εν πάσει περιπτώσει, ευτυχώς το κόμικ συνέχισε και ολοκληρώθηκε με τον Carl ζωντανό και η σειρά απλώς άλλαξε arc. Εξάλλου στα μέσα περίπου της 9ης σεζόν χάσαμε και τον Rick, κάτι που ήταν εν μέρει αναμενόμενο από ένα σημείο και πέρα. Εν αναμονή της 10ης σεζόν, φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν, ξεκίνησα εκ νέου έναν μαραθώνιο του αγαπημένου μας εφιάλτη, ξαναβλέποντας τα καλύτερα επεισόδια από τις προηγούμενες σεζόν. Γενικά είναι μία από τις πιο καλοστημένες και καλογυρισμένες σειρές του είδους (και όχι μόνο), με ένα πραγματικά ιδανικό καστ ηθοποιών που δένουν υποδειγματικά τόσο με τους χαρακτήρες που υποδύονται όσο και μεταξύ τους, αμέτρητες σκηνές που μένουν αξέχαστες, εντυπωσιακές ανατροπές και απίστευτα cliffhangers.
Pushing Daisies (σειρά, ABC)
Λόγω της συμπάθειάς μου για τον Lee Pace, αλλά και επειδή παρακινήθηκα από τις πολύχρωμες εικόνες της σειράς, έκατσα και είδα και τις δύο σεζόν του Pushing Daisies. Είναι μια σειρά με πολύ έντονο το στοιχείο του παραμυθιού, αλλά και το αστυνομικό μυστήριο, πολύ χαριτωμένη και κυριολεκτικά χάρμα οφθαλμών. Αυτό που, ομολογώ, με κούρασε λίγο έως πολύ ήταν η αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο που παρεμβαλλόταν κατά διαστήματα, ειδικά κατά τη δεύτερη σεζόν όπου έχω την εντύπωση ότι ο αφηγητής μιλούσε περισσότερο και πιο συχνά. Γενικά δεν πολυσυμπαθώ τις μακροσκελείς αφηγήσεις σε ταινίες και σειρές - τις θεωρώ λίγο cheat, που λέτε κι εσείς εδώ, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι επιστρατεύονται σαν την εύκολη λύση όταν πρέπει να δοθούν εξηγήσεις. Πιστεύω ότι το έκαναν αυτό στο Pushing Daisies γιατί ο χρόνος ενός 40λεπτου επεισοδίου δεν άφηνε πολλά περιθώρια για την ένταξη περισσότερων σκηνών, αλλά σε πολλές ιστορίες λειτουργούσε αποσυντονιστικά και ξεχαρβάλωνε ελαφρώς τον συνολικό ρυθμό. Ακόμα κι έτσι ωστόσο το θέαμα ήταν πάντα υπέροχο, μια πανδαισία χρωμάτων και εικονικών γεύσεων (καθώς ο νεαρός πρωταγωνιστής έφτιαχνε νόστιμες γλυκές πίτες).
Halt & Catch Fire (σειρά, AMC)
Όταν άρχισε να με κουράζει η αφήγηση στο Pushing Daisies, έκανα ένα διάλειμμα για να δω το Halt & Catch Fire, με πρωταγωνιστή και πάλι τον Lee Pace αλλά σε τελείως άλλο κλίμα, καθώς ήταν ουσιαστικά ένα συγκινητικό tribute στην έκρηξη της τεχνολογίας των υπολογιστών στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ήταν μια σειρά που δεν προσέχτηκε ιδιαίτερα όταν πρωτοπαίχτηκε, λόγω θεματολογίας προφανώς, και συνεχίζει να μην λαμβάνει την εκτίμηση που της αξίζει (δύο χρόνια μετά το τέλος της, το σχετικό wiki είναι ακόμα ελλειπές), που είναι πολύ κρίμα γιατί πολλές από τις διάσημες και δημοφιλείς θα ζήλευαν τη συνέπεια και την αρτιότητά της. Το μεγάλο ατού του Halt & Catch Fire ήταν ότι κράτησε το ύφος του σταθερό από την αρχή μέχρι το τέλος και έβλεπε τους χαρακτήρες του με συμπάθεια αλλά και κριτική διάθεση.
Life Is Strange 2, Episode 3 (video game, Dontnod / Square Enix)
Το υπέροχο Life Is Strange 2 είναι μια πονεμένη ιστορία, καθώς ξεκίνησε να κυκλοφορεί με τη μορφή επεισοδίων τον περασμένο Σεπτέμβριο και από τότε οι συνέχειες της ιστορίας παραδίδονται στο κοινό με ρυθμούς χελώνας: το δεύτερο επεισόδιο είδε το φως της δημοσιότητας τον Ιανουάριο του '19, το τρίτο τον Μάιο του '19, το τέταρτο τον Αύγουστο που μας πέρασε και το πέμπτο και τελευταίο αναμένεται τον ερχόμενο Δεκέμβριο. Αν και είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε (μια σχετικά μικρή, ευτυχώς) μερίδα των fans πριν ακόμα δει κανένας τίποτα, γιατί είχε γίνει γνωστό ότι θα πρωταγωνιστούσαν καινούριοι χαρακτήρες και δεν θα είχε καμία σχέση με το πρώτο Life Is Strange, τελικά οι developers διέλυσαν κάθε είδους αμφιβολία με την κυκλοφορία του πρώτου επεισοδίου, και κάπως έτσι το Life Is Strange 2 απέκτησε σιγά σιγά το δικό του cult following. Το τρίτο επεισόδιο, που βγήκε τον Μάιο, ήταν μέχρι τώρα το πιο ωραίο και το πιο δυνατό, χωρίς βέβαια αυτό να μειώνει σε τίποτα και τα υπόλοιπα. Όπως και στο πρώτο Life Is Strange, έτσι κι εδώ έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε διαφορετικές επιλογές, που οδηγούν σε διαφορετική έκβαση των γεγονότων. Επιπλέον στο Life Is Strange 2, κι αυτό φάνηκε ιδιαίτερα στο τρίτο επεισόδιο, έχουμε τη δυνατότητα, ανάλογα με τις επιλογές μας, να διαμορφώσουμε τρόπον τινά τον χαρακτήρα του Sean, του πρωταγωνιστή με τον οποίο παίζουμε, και να οδηγήσουμε κάποια στοιχεία της πλοκής προς την κατεύθυνση που εμείς επιθυμούμε.
Resident Evil 2 Remake, Weekly Challenges (video game, Capcom)
Μετά τα online events του Resident Evil 6, τα weekly challenges του Resident Evil 2 Remake πάνε το replayability ένα βήμα παραπέρα. Παίζω το Remake από τότε σχεδόν που κυκλοφόρησε (αρχές του '19), και δεν το έχω βαρεθεί ούτε κατά διάνοια, καθώς είναι ένα cult αριστούργημα χωρίς το παραμικρό ψεγάδι. Παρ' όλα αυτά, είναι αρκετά σύντομο σε διάρκεια, ειδικά όταν το έχεις παίξει μερικές φορές και το ξέρεις καλά, ακόμα και στην υψηλότερη δυσκολία. Εδώ λοιπόν έρχονται τα weekly challenges του Resident Evil NET, που σου δίνουν κίνητρα για να παίζεις ξανά και ξανά αυτό το εξαιρετικό παιχνίδι με διαφορετικούς κανόνες κάθε φορά: να πετύχεις συγκεκριμένο χρόνο, να σκοτώσεις έναν δεδομένο αριθμό εχθρών, να έχεις υψηλή ακρίβεια, να χρησιμοποιήσεις μόνο ορισμένα όπλα, κλπ.
The Shining (ταινία, Stanley Kubrick)
Η Λάμψη είναι από εκείνες τις ταινίες που τις ξέρεις από τότε που γεννήθηκες αλλά συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι δεν τις έχεις δει ποτέ. Αυτό λοιπόν συνέβη και σε μένα, και φέτος το καλοκαίρι κάθισα και την είδα. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη ταινία, εντελώς σινεφίλ, γεμάτη αλληγορίες, συμβολισμούς, αναφορές και, φυσικά, την μούρλα του Kubrick. Όλα τα στοιχεία της, από τα σκηνικά μέχρι τους διαλόγους, τα επιμέρους αντικείμενα, τα πρόσωπα, είναι εμβληματικά, και εννοείται ότι δεν πρόκειται για μία κλασική ταινία τρόμου. Κάπου μεταξύ ονείρου (ή μάλλον, εφιάλτη) και πραγματικότητας, ο Jack Torrance μπορεί να κυνηγάει με ένα τσεκούρι τη γυναίκα του στο δαιδαλώδες ξενοδοχείο και τον γιο του στον λαβύρινθο του κήπου, ωστόσο αυτά που θέλει να μας πει ο δαιμόνιος σκηνοθέτης είναι πολύ περισσότερα και σηκώνουν ατέλειωτες αναλύσεις.
Cracks (ταινία, Jordan Scott)
Ανακάλυψα αυτό το διαμαντάκι τυχαία ένα βράδυ που το είχε κάποιο κανάλι της τηλεόρασης και από τις ελάχιστες σκηνές που είδα, μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Όταν κάποια στιγμή αργότερα είχα την ευκαιρία να δω την ταινία ολόκληρη, τη λάτρεψα και μπήκε με συνοπτικές διαδικασίες στη λίστα με τις αγαπημένες μου έως τώρα. Το Cracks, που διαδραματίζεται σε ένα οικοτροφείο θηλέων σε ένα απομονωμένο νησί της Βρετανίας τη δεκαετία του '30, είναι μια ταινία που αγγίζει την τελειότητα και παρά τις εμφανείς επιρροές της από το Lord of the Flies, διατηρεί την αυτονομία και την ιδιαιτερότητά της με έναν τρόπο που την καθιστά μοναδική.
Moonrise Kingdom (ταινία, Wes Anderson)
Ο Έρωτας του Φεγγαριού είναι μια γλυκύτατη και πρωτότυπη εξιστόρηση ενός εφηβικού έρωτα στα μέσα της δεκαετίας του '60, ανάμεσα σε δύο παιδιά που, το καθένα με τον τρόπο του, ζουν στο περιθώριο της μικρής επαρχιακής κοινωνίας του νησιού τους. Ο Σαμ είναι ορφανός και ανεπιθύμητος από την ανάδοχη οικογένειά του, ενώ δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και στην ομάδα των προσκόπων όπου είναι μέλος. Η Σούζι είναι ένα μοναχικό κορίτσι με επιθετικές τάσεις που δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τους γονείς της. Κανονίζουν να το σκάσουν κρυφά, αναγκάζοντας όλο τον κόσμο στο νησί να κινητοποιηθεί για την ανεύρεσή τους, ενώ οι δυο τους ανακαλύπτουν τον κόσμο από την αρχή. Από τις πιο όμορφες ταινίες με ανάλογη θεματολογία, με σκηνικά που θυμίζουν παλιές καρτ ποστάλ (οι εξωτερικές λήψεις) και σκηνές από ένα view master (οι εσωτερικές). Αυτό πάντως που μου έμεινε αξέχαστο είναι τα σκουλαρίκια από αληθινές χρυσόμυγες και αγκίστρια ψαρέματος που έκανε δώρο ο Σαμ στη Σούζι.
Billy Budd (ταινία, Peter Ustinov)
Η ναυτική περιπέτεια του Peter Ustinov, βασισμένη στην κλασική νουβέλα του Herman Melville, είναι στην ουσία ένα κλειστοφοβικό, ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται πάνω σε ένα πολεμικό πλοίο, όπου οι ισορροπίες διαταράσσονται ανεπανόρθωτα και με μοιραία κατάληξη εξαιτίας της άφιξης ενός χαρισματικού νεαρού ναύτη. Ο Terence Stamp με την αγγελική, αλλόκοσμη ομορφιά είναι ο ιδανικός Billy Budd, ενώ ο Robert Ryan είναι απολαυστικός στον ρόλο του έκφυλου, στερημένου John Claggart που κυριολεκτικά τρώει τον Billy με τα μάτια κάθε φορά που τον βλέπει.
» Με μια ματιά:
Good Omens
The Walking Dead
Pushing Daisies
Halt & Catch Fire
Life Is Strange 2
Resident Evil 2
The Shining
Cracks
Moonrise Kingdom
Billy Budd
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου