Κάποιοι από εμάς που ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε σε φροντιστήρια αγγλικών τη δεκαετία του '80, είχαμε την τύχη να διδαχθούμε ένα σημαντικό μέρος της γλώσσας και της λειτουργίας της στις μεσαίες τάξεις μέσα από μια σειρά βιβλίων που δεν ήταν απλά εγχειρίδια με κείμενα και ασκήσεις. Η σειρά είχε τον γενικό τίτλο Access to English και αποτελούνταν από τρία βιβλία, που κάλυπταν την ύλη τριών συνεχόμενων τάξεων και λέγονταν, με τη σειρά, Starting Out, Getting On και Turning Point. Τα κείμενα που αποτελούσαν τον βασικό κορμό της διδακτέας ύλης αφηγούνταν τις περιπέτειες ενός καλοκάγαθου και ατζαμή νεαρού, του Arthur, ενώ το πιο "ζουμερό" κομμάτι των ιστοριών αυτών διαδραματιζόταν στο δεύτερο βιβλίο, το Getting On, στο οποίο είναι αφιερωμένο αυτό το άρθρο.
O Arthur ήταν ένα παιδί από το Applefield, φανταστικό χωριό της Αγγλίας όπου εξακολουθούσε να ζει η οικογένειά του - η μητέρα του, ο γιατρός πατέρας του και η ακόμα μαθήτρια αδελφή του Jennifer. Εκείνος, έχοντας αποτύχει παταγωδώς στις απολυτήριες εξετάσεις του σχολείου, μετακόμισε στη γειτονική κωμόπολη, για να μπορέσει να εργαστεί και να ζήσει ανεξάρτητος. Το φτωχό βιογραφικό του, ωστόσο, περιόριζε σημαντικά τις θέσεις εργασίας στις οποίες μπορούσε να ανταπεξέλθει - τυπικά, τουλάχιστον - κι έτσι κατέληξε κάτι ανάμεσα σε κλητήρας και παιδί για όλες τις δουλειές στην τοπική δημόσια δανειστική βιβλιοθήκη. Καθόλου τυχαία η επιλογή του συγκεκριμένου χώρου, φυσικά - σκοπός ήταν να εξοικειώνονται όσο πιο φυσιολογικά και ευχάριστα τα παιδιά με ό,τι είχε να κάνει με το διάβασμα και τη μάθηση.
Αφεντικό του Arthur ήταν ο πάνξινος και σνομπ κύριος Steele, και συνάδελφός του η γραμματέας Mary Stephens, μια τυπικά όμορφη, καλόκαρδη κοπέλα με την οποία ο ήρωάς μας ήταν κρυφά ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση, αλλά κυρίως επειδή απλώς δεν της είχε κάνει ποτέ ο ίδιος την σχετική εξομολόγηση. Η Mary είχε και μια κολλητή φίλη, τη Sheila, μια ελαφρώς ατσούμπαλη αλλά εξίσου καλοσυνάτη κοπέλα, ενώ ο επίσημος δεσμός της ήταν ο λιγδερά φανταχτερός Bruce Fanshaw, έμπορος αυτοκινήτων, ο οποίος δεν παρέλειπε ποτέ να μοστράρει σε όλους - και ιδίως στον ταλαίπωρο Arthur - τα πανάκριβα αξεσουάρ του όπως το περίφημο χρυσό Rolex του αλλά και το εντυπωσιακό του αμάξι.
Τον μικρόκοσμο του Arthur συμπλήρωναν η σπιτονοικοκυρά του κυρία Harrison, χήρα, κοκέτα και άθλια μαγείρισσα, και ο συγκάτοικός του κύριος Smithers, τραπεζικός υπάλληλος ο οποίος, αν εξαιρούσε κανείς την προφανώς πολύ καλύτερη επαγγελματική του κατάσταση, δεν παράλλασσε και πολύ από τον Arthur όσον αφορούσε τις (σχεδόν ανύπαρκτες) κοινωνικές σχέσεις και τον σχετικά μοναχικό τρόπο ζωής. Ο Arthur ήταν πολύ βολικός, και παρά τη γενικότερη κοινωνική αδεξιότητα και συστολή που τον χαρακτήριζε, τα πήγαινε καλά και με τους δύο. Η ζωή του δεν ήταν τελικά και τόσο άσχημη, παρ' όλο που δεν του συνέβαινε τίποτα συναρπαστικό, ωστόσο είχε δύο βασικά προβλήματα που τον ταλάνιζαν διαρκώς: τη μόνιμη έλλειψη χρημάτων και το γεγονός ότι δεν είχε καταφέρει να τελειώσει το σχολείο. Κάποια στιγμή λοιπόν αποφασίζει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και γράφεται στο απογευματινό σχολείο, αποφασισμένος να βάλει τα δυνατά του και να πάρει επιτέλους το πολυπόθητο απολυτήριο.
Στο μεταξύ, αρχίζουν να συμβαίνουν συνταρακτικές εξελίξεις, και η μέχρι πρότινος οριακά βαρετή ζωή του Arthur μπαίνει σιγά σιγά σε μια ρότα αλλαγής που εκείνος ούτε καν υποψιάζεται. Αρχικά ο κύριος Smithers γίνεται μάρτυρας ληστείας στην τράπεζά του. Στη συνέχεια, η Mary φαίνεται να μην περνάει πλέον και τόσο καλά με τον περίφημο Bruce. Και λίγο αργότερα, γίνεται μια αναπάντεχη αποκάλυψη που φέρνει τα πάνω κάτω στις ζωές όλων.
Τα σχετικά σύντομα αλλά ιδιαίτερα διασκεδαστικά κείμενα, γραμμένα με το υπόγειο βρετανικό χιούμορ, συνόδευαν απλές, ευχάριστες ασκήσεις σε πολλές από τις οποίες έπαιζαν σημαντικό ρόλο οι εικόνες. Τα ζωηρά χρώματα, τα χιουμοριστικά, χαριτωμένα σχέδια που είχαν στοιχεία από comics και γελοιογραφικά σκίτσα, ήταν άλλωστε από τα χαρακτηριστικά του βιβλίου στο σύνολό του. Ήταν δύσκολο να μην σου εντυπωθούν όσα διάβαζες μέσα σε ένα τόσο ευφάνταστο, ζωηρόχρωμο και από πολλές απόψεις ενδιαφέρον μαθησιακό περιβάλλον. Επιπλέον, η ιστορία αυτή καθεαυτή έδινε συνεχώς την ευκαιρία στα παιδιά να επεξεργάζονται με το μυαλό τους τις διάφορες συμπεριφορές των προσώπων, χωρίς αυτό βέβαια να αποτελεί κομμάτι της διδασκαλίας, αλλά γινόταν αναπόφευκτα και αυθόρμητα μέσα από μια διακριτική σπουδή χαρακτήρων.
Τελικά η ζωή του Arthur είχε ευτυχή κατάληξη. Οι συγκυρίες, τα γεγονότα, αλλά και η δική του συναισθηματική ενηλικίωση τον έκαναν να καταλάβει ότι αξίζει τον κόπο να τολμάει κανείς να διεκδικεί πράγματα για τον εαυτό του. Ίσως στην πραγματικότητα ο Arthur να μην ήταν ποτέ δειλός, απλά είχε αποδεχτεί τη μοίρα του, κατά πάσα πιθανότητα την ταμπέλα με την οποία ο κοινωνικός περίγυρος θα είχε φροντίσει ασφαλώς να τον προμηθεύσει από τα παιδικά του χρόνια, και δεν είχε μπει ποτέ στη διαδικασία να σκεφτεί έστω ότι θα μπορούσε να βρεθεί σε καλύτερη κατάσταση. Όταν όμως έγινε το κλικ, που λένε, πήρε μπρος και από κει και πέρα τίποτα δεν θα κατάφερνε να τον σταματήσει. Όχι μόνο φρόντισε να μορφωθεί, όχι μόνο φόρεσε τα τζιν του και εκμοντερνίστηκε, αλλά κέρδισε και το κορίτσι και έζησε το δικό του happy end.
Φωτογραφίες: Nerin Bloom, από το προσωπικό μου αρχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου