Αγαπημένα του καλοκαιριού 2020

Όπως είναι αναμενόμενο, μέσα σε ένα καλοκαίρι εντελώς εντός των τειχών λόγω των γνωστών δυσμενών συνθηκών και τρελών ημερών, είχα αρκετά αγαπημένα, ευτυχώς, γιατί έτσι διατηρούσα το μυαλό μου απασχολημένο και την ψυχική και πνευματική μου ισορροπία σε ανεκτά επίπεδα. Χωρίς άλλη εισαγωγή, θα περάσω κατευθείαν στη λίστα. Και πάλι η σειρά δεν είναι αξιολογική.

Final Fantasy XV (video game)

Ήξερα τη σειρά Final Fantasy σχεδόν από τότε που ξεκίνησα να παίζω βιντεοπαιχνίδια, αλλά δεν είχε τύχει να παίξω κανένα παιχνίδι της σειράς, κυρίως επειδή το είδος του gameplay τους δεν είναι και τόσο πολύ του γούστου μου. Ωστόσο η τελευταία κυκλοφορία της σειράς μου τράβηξε την προσοχή όταν έπεσε στην αντίληψή μου η ύπαρξη demo. Τα demos ήταν μια πολύ συνηθισμένη συνθήκη τον παλιό καλό καιρό, η οποία έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια - κακώς, κατά τη γνώμη μου, γιατί χάρις στα demos μπορούσες να δεις αν σου άρεσε ένα παιχνίδι, αν ταίριαζε στο γούστο σου, αλλά και αν ήταν κατάλληλο για τον υπολογιστή σου. Το Final Fantasy XV ήταν αρκετά γενναιόδωρο και πρόσφερε ένα χορταστικό demo με το οποίο σε έβαζε για τα καλά στο κλίμα του παιχνιδιού. Τελικά το παιχνίδι αυτό καθεαυτό ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου, από όλες τις απόψεις. Είναι μια πανδαισία χρωμάτων, ήχων και αισθητικής ομορφιάς, με υπέροχη μουσική και επίκεντρο μια βαθιά συγκινητική ιστορία αδελφικής φιλίας ανάμεσα στον Noctis, τον κεντρικό ήρωα, και τους τρεις αγαπημένους του φίλους. Παράλληλα είναι ένα επικό ταξίδι συναισθηματικής και κυριολεκτικής ενηλικίωσης, που στρέφεται γύρω από την πάλη του καλού ενάντια στο κακό, το οποίο στο συγκεκριμένο παιχνίδι εκπροσωπείται από έναν ιδιαίτερα γοητευτικό κακούργο, του οποίου ωστόσο το τραγικό παρελθόν έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σε ένα από τα έξτρα επεισόδια που διαθέτει το παιχνίδι.

Resident Evil 3 Remake (video game)

Δεν το είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση το remake του Resident Evil 3, γιατί και σύντομο ήταν και υπερβολικά ακριβό για τη διάρκειά του και δεν είχε συμπεριλάβει μερικές από τις εμβληματικές περιοχές του original. Ωστόσο στην πορεία ανακάλυψα τον καλτ χαρακτήρα του, και παρά τις όποιες ελλείψεις ή ατέλειες, του έχω πλέον ιδιαίτερη αδυναμία. Η βασική ιστορία δεν έχει αλλάξει, έχει αλλάξει ωστόσο ο Κάρλος, ο οποίος απέκτησε μεγαλύτερο και σημαντικότερο ρόλο και, μαζί μ' αυτόν, ένα ολοένα αυξανόμενο φαν κλαμπ, και - το βασικότερο - έχει αλλάξει και το Nemesis, του οποίου οι μεταλλάξεις φτάνουν τώρα σε άλλο επίπεδο. Αν έχω κάτι να προσάψω, αυτό είναι τα υπερβολικά πολλά και συνεχόμενα boss fights, δεδομένου ότι το παιχνίδι είναι σχετικά μικρό. Από ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικό, όπως ήταν και το remake του Resident Evil 2, και το gameplay του, αν και κάπως ζόρικο αρχικά, είναι μάλλον διασκεδαστικό όταν το συνηθίσεις.

Tell Me Why (video game)

Το Tell Me Why είναι το πιο πρόσφατο video game της Dontnod, της δημιουργικής ομάδας που έχει φτιάξει και τα δύο Life Is Strange. Σύντομο, τρυφερό, συναισθηματικά φορτισμένο, το παιχνίδι αυτό πραγματεύεται τις ευαίσθητες οικογενειακές σχέσεις και το πόσο αυτές μπορούν να καταστραφούν ή όχι από μυστικά του παρελθόντος. Πανέμορφο αισθητικά, με έμφαση στους χαρακτήρες, δεν φτάνει ωστόσο το αξεπέραστο Life Is Strange 2. Απεχθάνομαι τις συγκρίσεις γενικά, αλλά σ' αυτή την περίπτωση είναι αναπόφευκτες, γιατί υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία που δημιουργούν συνειρμούς θες δεν θες. Ωστόσο είναι μια όμορφη εμπειρία, κάτι διαφορετικό, με επιμέρους στοιχεία που δύσκολα ξεχνάς, και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Shutter Island (ταινία)

Ανατριχιαστικό θρίλερ γεμάτο ανατροπές, που διαδραματίζεται σε ένα μυστηριώδες, απομονωμένο νησί όπου καταφτάνουν δύο ντετέκτιβς για να ερευνήσουν την υπόθεση εξαφάνισης μιας ασθενούς από το τοπικό ψυχιατρικό άσυλο. Το άσυλο, που είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ένα "φρούριο" τύπου Hotel California (you can check out any time, but you can never leave) είναι το μοναδικό κατοικημένο μέρος του νησιού, όπου φαίνεται να συμβαίνουν σημεία και τέρατα στην κυριολεξία. Εννοείται φυσικά πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Το Shutter Island του βιρτουόζου Σκορτσέζε είναι από εκείνες τις ταινίες που ενδείκνυται να δεις και δεύτερη, αλλά και τρίτη φορά, καθώς από την αρχή σου πετάει δήθεν στο άσχετο διάφορα στοιχεία που σε καθοδηγούν προς τη λύση του μυστηρίου. Και δεν εννοώ φυσικά το μυστήριο της εξαφάνισης της ασθενούς. Αν και, τελειώνοντας η ταινία, μπορεί να έχουν γεννηθεί ακόμα περισσότερα μυστήρια.

The Revenant (ταινία)

Εντελώς συμπτωματικά και στις δύο ταινίες αυτής της λίστας πρωταγωνιστεί ο Ντι Κάπριο, ο οποίος σα φάτσα δε μου αρέσει καθόλου παρ' όλο που θεωρείται γόης, αλλά είναι απίστευτος ηθοποιός όταν θέλει και όταν οι ρόλοι τον βοηθάνε. Στο Revenant, είναι εντελώς αγνώριστος στον ρόλο ενός βετεράνου κυνηγού που αγωνίζεται να επιβιώσει στα εχθρικά, παγωμένα δάση του Αμερικανικού βορρά, βαριά τραυματισμένος από μια επίθεση αρκούδας και ενώ η ομάδα του τον έχει εγκαταλείψει, πιστεύοντας ότι θα πεθάνει. Έχοντας γίνει, στο παρελθόν, μάρτυρας της δολοφονίας της Ινδιάνας γυναίκας του, βιώνει άλλη μια τραγωδία όταν ο γιος του δολοφονείται μπροστά στα μάτια του κι ενώ εκείνος, λόγω της βεβαρημένης κατάστασής του, είναι ανίκανος να αντιδράσει. Αφού περνάει του Χριστού τα πάθη μέσα στα χιόνια, κάποια στιγμή φτάνει στον "πολιτισμό" και αναζητά τον δολοφόνο του γιου του, έναν μισότρελο συνάδελφό του και μέλος της ομάδας του (εξίσου αγνώριστος ο υπέροχος Τομ Χάρντι), τον οποίο καταδιώκει ανελέητα μέχρι να πάρει το αίμα του πίσω. Εκπληκτική ταινία, από τις πιο δυνατές του είδους, με μια πολύ ιδιαίτερη οπτική στο θέμα της επιβίωσης στην άγρια φύση, που εξερευνά παράλληλα και την άγρια πλευρά των ανθρώπων. 

The Living And The Dead (σειρά)

Μίνι σειρά θρίλερ του BBC, 6 επεισοδίων, από τα οποία τα 5 είναι εξαιρετικά και το έκτο οριακά πηδάει τον καρχαρία. Κατά βάση σειρά εποχής, διαδραματίζεται στην βρετανική επαρχία των τελών του 19ου αιώνα, και συγκεκριμένα σε ένα απομακρυσμένο χωριό, όπου ένα νέο ζευγάρι, ο Νέιθαν και η Σάρλοτ, έχουν μια σειρά από μεταφυσικές εμπειρίες που κλιμακώνονται όσο περνάει ο καιρός. Αρχικά ο Νέιθαν βλέπει νεκρούς και φαντάσματα, στην πορεία διαπιστώνει ότι αυτό συμβαίνει και σε άλλους κατοίκους του χωριού, ενώ από ένα σημείο και πέρα γίνεται μάρτυρας ανάλογων συμβάντων και η Σάρλοτ, η οποία μέχρι τότε ήταν απολύτως ρεαλίστρια και λειτουργούσε με τη λογική. Παράλληλα ο Νέιθαν βασανίζεται από ύπουλα οράματα του Γκάμπριελ, του παιδιού από τον πρώτο του γάμο που πνίγηκε στη λίμνη κοντά στο πατρικό του σπίτι, ενώ οι προσπάθειες της Σάρλοτ για εκσυγχρονισμό των αγροτικών συστημάτων στο χωράφι τους βρίσκουν συνεχώς ανεξήγητα εμπόδια. Πέρα από την βασική ραχοκοκαλιά της ιστορίας που διατρέχει όλη τη σειρά, το κάθε επεισόδιο φιλοξενεί και μια διαφορετική τρομακτική ιστορία με ήρωα έναν ή περισσότερους από τους κατοίκους του χωριού. Οι ιστορίες αυτές είναι πολύ ωραίες και ατμοσφαιρικές, ο πρωταγωνιστής Κόλιν Μόργκαν είναι χάρμα οθφαλμών, το θέμα του νεκρού παιδιού του παρεμβάλλεται πολύ ταιριαστά σε κάθε επεισόδιο - και κάπου εδώ έρχεται το αναπόφευκτο "αλλά". Μικροδείγματα του ψιλομπάχαλου που αποδεικνύεται το τελευταίο επεισόδιο έχει σε κάθε ιστορία, αλλά λες, δεν πειράζει, μπορεί να "δέσουν" καλά όλα στο τέλος. Αμ δε! Το πρόβλημα δεν είναι ότι ξαφνικά προσγειωνόμαστε ανώμαλα στη σύγχρονη εποχή, ούτε ότι το κακό πνεύμα πίσω από όλα αυτά είναι κάποιος που υποτίθεται πως θεωρείται υπεράνω πάσης υποψίας. Το πρόβλημα είναι ότι μία από τις μεγαλύτερες - και καλά - ανατροπές αφορά ένα άτομο που κάνει φευγαλέα περάσματα σε όλη τη σειρά και δεν μας ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο (για να το πω κόσμια). Επίσης το πρόβλημα είναι ότι τελευταία οι σεναριογράφοι, στο όνομα της πρωτοτυπίας, δεν διστάζουν τα ρίξουν στα Τάρταρα τις πιο ωραίες ιδέες καπελώνοντάς τις με σαχλές καταλήξεις. Και όχι, ΔΕΝ αναφέρομαι στην τελευταία σκηνή, η οποία κατά τη γνώμη μου ήταν μια χαρά, παρά το γενικό consensus που τη θάβει, αλλά σε εκείνες που αφορούν ένα συγκεκριμένο πρόσωπο την ταυτότητα του οποίου μαθαίνουμε μόλις στο τελευταίο επεισόδιο, με ένα τέχνασμα που γκρεμοτσακίζει στο χάος όλη τη μαγεία και την ατμόσφαιρα των προηγούμενων επεισοδίων.