Cannibal Ad Portas

Στην προηγούμενη ζωή μου, ήμουν δικηγόρος. Ή, τουλάχιστον, έτσι θυμόμουν, καθώς μέσα στις υπώρειες του μυαλού μου ήταν στοιβαγμένες ένα σωρό πληροφορίες άσχετες μεταξύ τους και όσο και να προσπαθούσα, δεν μπορούσα να βγάλω και πολλά συμπεράσματα.

Θυμάμαι όταν άρχισε η περικύκλωση της παράγκας, όπου είχαμε καταφύγει μετά από ώρες κυνηγητού και κρυφτού, κάποιος από την ομάδα μας - νομίζω μάλιστα όταν ήταν και τρίτος ξάδερφός μου - είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει ένα παράθυρο που βρισκόταν πολύ ψηλά, κοντά στο ταβάνι, και να το αφήσει ανοιχτό, με την αιτιολογία ότι μ' αυτόν τον τρόπο τα αιμοβόρα πλάσματα που προσπαθούσαν να μπουν μέσα, θα το έβλεπαν και θα μαζεύονταν από κάτω, μένοντας εκεί απασχολημένα κοιτάζοντάς το, χωρίς να μπορούν να το φτάσουν, κι έτσι εμείς θα καταφέρναμε να φύγουμε από την πόρτα.

Στην αρχή, το σχέδιο πήγε όπως ακριβώς το είχε στο μυαλό του. Τα πλάσματα άρχισαν να πλησιάζουν προς το ανοιχτό παράθυρο - τα ακούγαμε να φεύγουν από την πόρτα και να κατευθύνονται προς την πλευρά της παράγκας όπου ήταν το παράθυρο. Σύντομα όμως, οι σταλαγμοί που έπεφταν από το εσωτερικό της σαθρής σκεπής σχημάτιζαν μικρές λίμνες στο πάτωμα, κάνοντας τις κινήσεις μας μέσα στην παράγκα ιδιαίτερα επικίνδυνες καθώς, αναπόφευκτα, κάναμε θόρυβο πατώντας μέσα στα νερά. Ποιος να το περίμενε ποτέ ότι από μια τέτοια αιτία, θα ερχόταν το τέλος μας. Αυτοί ακριβώς οι ήχοι τράβηξαν τα πλάσματα και πάλι προς την πόρτα, για κάποιον λόγο αυτή τη φορά με πολύ μεγαλύτερη μανία. Άρχισαν να τη χτυπάνε όλα μαζί με τόση δύναμη που η μικρή παράγκα τρανταζόταν ολόκληρη από πάνω ως κάτω.

Μαζευτήκαμε όλοι μαζί σε μια σκοτεινή γωνία, αν και ξέραμε ότι αυτή η υποτυπώδης κρυψώνα δεν θα μας εξυπηρετούσε για πολύ ακόμα. Λίγα λεπτά αργότερα, είδαμε την πόρτα να υποχωρεί, να σπάει σε κομμάτια, και καμιά δεκαπενταριά από τα πλάσματα να ορμάνε μέσα. Όσοι από μας είμασταν πιο ευλύγιστοι, καταφέραμε να ξεγλιστρήσουμε από το πλάι, αλλά σύντομα διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε πού να πάμε. Τα πλάσματα είχαν γεμίσει τον έτσι κι αλλιώς περιορισμένο χώρο του δωματίου, και μερικά από αυτά, λες και ήταν τρισυπόστατα, τα βλέπαμε ταυτόχρονα σε τρία σημεία. Αν και νομίζω ότι απλώς έμοιαζαν τόσο πολύ μεταξύ τους που μέσα στην σύγχυσή μας μάς φαίνονταν ίδια.

Όταν επιτέλους κάποια στιγμή κατάφερα να φτάσω προς την πόρτα, αναζητώντας την περιπόθητη σωτηρία μου, ένα πλάσμα από εκείνα που δεν είχαν μπει μέσα πετάχτηκε μπροστά μου. Ξάμωσα ένα δοκάρι που ήταν πεσμένο κάτω και χτύπησα το πλάσμα όσο πιο δυνατά μπορούσα, αλλά ενώ φάνηκε, στιγμιαία, πως είχε κατατροπωθεί, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου το είδα να ορμάει προς το μέρος μου βγάζοντας μια τρομακτική βραχνή κραυγή, και το τελευταίο που θυμάμαι ήταν τα κοφτερά δόντια του που μπήχτηκαν στον λαιμό μου.

Θυμάμαι ότι κάποια ώρα αργότερα, έφυγα από την παράγκα μαζί με τα άλλα πλάσματα. Ωστόσο δεν ξέρω αν τότε είχα ακόμα συναίσθηση ότι είχα γίνει ένα από αυτά.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΞΑΜΩΝΩ, ΣΤΑΛΑΓΜΟΣ, ΤΡΙΤΟΣ, ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ, ΑΦΗΝΩ, ΥΠΩΡΕΙΑ, ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΣ, ΕΥΛΥΓΙΣΤΟΣ, ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ, ΠΕΡΙΠΟΘΗΤΟΣ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)

*Ο τίτλος είναι εσκεμμένη παραφθορά του λατινικού ρητού