Το στοιχειό

Ήταν μια επέτειος της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου εκείνο το χοντρό κλωνάρι από το δέντρο που κάποιος είχε κόψει άσκεφτα το προηγούμενο βράδι. Δεν ήταν σαν τα άλλα κλαδιά του δέντρου - αυτό ήταν άκαμπτο και βαρύ, σα να είχε στο εσωτερικό του μέταλλο. Όποιος το είχε κόψει - γιατί τότε ακόμα δεν ξέραμε ποιος ήταν - μάλλον δεν ήξερε για την κατάρα που συνόδευε το δέντρο και που έλεγε ότι αν κάποιος του έκοβε έστω και ένα κλαδί, θα γέμιζε το σώμα του με φύλλα και ρόζους. Ήταν μια κατάρα αναμφισβήτητη - οι πιο παλιοί κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν σχετικές μαρτυρίες - ωστόσο οπτικό υλικό δεν υπήρχε πουθενά που να αποδεικνύει ότι όντως η κατάρα έπιανε και δεν ήταν απλά αποκύημα κάποιος φαντασίας.

Στην αρχή μόνο εγώ είδα το κομμένο κλαδί. Το πήρα στα χέρια μου, το κοίταξσ - δεν είχα καταλάβει ότι ήταν από το καταραμένο δέντρο. Μετά όμως άκουσα ένα τρίξιμο και κοίταξα έξω από το παράθυρο - και τότε το είδα: το δέντρο έστεκε γέρνοντας από την πλευρά που είχε κοπεί το κλαδί του και έδινε την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή θα έπεφτε στο χώμα.

Όταν το είπα στη θεία μου, που με φιλοξενούσε εκείνο το καλοκαίρι και μου προσέφερε αφειδώς ό,τι τραβούσε η όρεξή μου, της ήρθε ταμπλάς.

-Τι είναι αυτό που ξεστόμισες τώρα! μου είπε πιάνοντας το κεφάλι της.

Και η Ανθούλα, η ξαδέρφη μου που καιροφυλακτούσε όλον αυτόν τον καιρό που έμενα στο σπίτι τους για να μου τη φέρει - δε με συμπαθούσε καθόλου γιατί με θεωρούσε παρείσακτο και εισβολέα - όρμησε τότε στην κουζίνα φωνάζοντας:

-ΑΥΤΟΣ έκοψε το κλαδί, κι έδειχνε εμένα.

Προφανώς η Ανθούλα δεν είχε υπ' όψιν της την κατάρα, γιατί τότε θα ήξερε ότι αν εγώ είχε κόψει το κλαδί, θα είχε ήδη γεμίσει το σώμα μου φύλλα και ρόζους.

-Μη λες χαζομάρες, της είπε η θεία αν και ακόμα δεν είχε ξεπεράσει την ταραχή της.

Η Ανθούλα εξακολουθούσε να με κοιτάζει με θυμό, δείχνοντάς μου ότι της ήμουν ανεπιθύμητος. Ήταν κι εκείνη η χαρτογραφική ομάδα που τριγύριζε στην περιοχή εδώ και μέρες, και της είχε σπάσει τα νεύρα γιατί τα μέλη της έκαναν του κόσμου τη φασαρία και η Ανθούλα ήταν πολύ ευαίσθητη στους θορύβους.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή διαπίστωσα με τρόμο ότι το κλωνάρι, που όλη αυτή την ώρα το κρατούσα στο χέρι μου, ήταν σαν να είχε κολλήσει στην παλάμη μου και δε μπορούσα να το αφήσω. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όπου ακουμπούσε το κλαδί, το δέρμα μου είχε αρχίσει να γδέρνεται και να ματώνει ελαφρά.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα και δυνατά, και ευχόμουν να φύγουν η θεία μου και η Ανθούλα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα από την κουζίνα για να δω τι θα μπορούσα να κάνω μ' αυτόν τον αναπάντεχο βραχνά που ήρθε να με βασανίσει.


Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΚΛΩΝΑΡΙ, ΑΦΕΙΔΗΣ, ΞΕΣΤΟΜΙΖΩ, ΤΑΜΠΛΑΣ, ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ, ΧΟΝΤΡΟΣ, ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΚΤΩ, ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟΣ, ΠΡΩΤΟΠΙΑΝΩ, ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)