Μια ανατριχιαστική ιστορία λαογραφικού τρόμου

Σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, η Μαριώ και ο Φώτης λογοδίνονται και παντρεύονται, ενώ όλοι οι οιωνοί προμηνύουν μόνο άσχημα πράγματα για το μέλλον. Η κοινή τους ζωή είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι από μικρότερες και μεγαλύτερες τραγωδίες, με πιο σταθερή την τόσο διαφορετική τους φύση: η Μαριώ είναι αλλοπαρμένη, αλαφροΐσκιωτη, με δολοφονικά και σαδιστικά ένστικτα, ο Φώτης είναι θεοσεβούμενος ιερέας - μια ένωση αλλόκοτη, αλλά ταυτόχρονα μ’ έναν παράξενο τρόπο αναμενόμενη. Η νουβέλα του Νικήτα Παπακώστα με τον δυσοίωνο τίτλο “Καληνύχτα καλούδια μου” (ο τίτλος άλλωστε ήταν που με τράβηξε αρχικά, σε συνδυασμό με την εικόνα στο εξώφυλλο), είναι ένα διαμαντάκι που στις μόλις 69 σελίδες του αποτελεί ουσιαστικά τον ορισμό του λαογραφικού τρόμου στην πιο πρωτογενή μορφή του και κυριολεκτικά σε στοιχειώνει. Με λογοτεχνικό ύφος προσεγμένο στην εκφορά, αλλά με μια ακατέργαστη, ωμή ποιητικότητα στην αφήγησή της, κατά κύριο λόγο σκοτεινή, αλλά με έναν ιδιότυπο, μυστηριακό λυρισμό, η νουβέλα εισχωρεί στις πιο σκοτεινές πτυχές της καρδιάς της ελληνικής επαρχίας, με την αλλόκοσμη ιστορία της να διαδραματίζεται σ’ ένα χωριό του Πύργου, με τις δοξασίες, τις δεισιδαιμονίες και την πρωτογένεια να κυριαρχούν στην καθημερινότητα των ανθρώπων, μέσα σ’ ένα φυσικό τοπίο που είναι ταυτόχρονα μαγευτικό και τρομακτικό. Η φύση είναι μια ζωντανή οντότητα που αντιδρά, προσφέρει αλλά και εκδικείται αδυσώπητα. Απλόχερα χαρίζει αλλά και θανατώνει ανελέητα. Η αφήγηση επικαλείται σύμβολα, εικόνες, τα λαϊκά παραμύθια και τις παραλογές, όλα στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού και των παραδόσεων, που εμπεριέχουν μια ανόθευτη απεικόνιση του αρχέγονου λαογραφικού τρόμου και τα συνδυάζει όλα αυτά με την προσαρμογή του γοτθικού στοιχείου στο περιβάλλον και την ατμόσφαιρα του Νότου και της Μεσογείου – ένας συνδυασμός ασυνήθιστος μιας και πρόκειται για δύο εκ διαμέτρου αντίθετες εκφάνσεις που ωστόσο αν εναρμονιστούν, μπορούν να δώσουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, όπως γίνεται εδώ. Αυτό ακριβώς το γοτθικό στοιχείο είναι άλλωστε που βγάζει στην επιφάνεια της πανέμορφης ελληνικής εξοχής εκείνο το δεύτερο επίπεδο, το πιο ζοφερό και συχνά ιδιαίτερα ανατριχιαστικό, των λαϊκών παραμυθιών και των παραλογών, κάτι που χαρακτηρίζει και τη νουβέλα αυτή από την αρχή μέχρι το τέλος.