Δεν είναι τυχαίο ότι μερικές ταινίες περνάνε στη σφαίρα του cult και θεωρούνται ανεπανάληπτες όχι μόνο στο είδος τους αλλά και στον κόσμο του κινηματογράφου συνολικά και της ευρύτερης μυθοπλασίας γενικότερα. Το "The Lost Boys" του Τζόελ Σουμάχερ είναι μία από αυτές, γυρισμένη προς τα τέλη της επικής δεκαετίας του '80, αποτελούμενη από μια καταιγιστική σειρά σκηνών όπου τίποτα δεν περισσεύει και όπου, παρά την απόλυτη "αναρχία" που τη χαρακτηρίζει, τόσο θεματολογικά όσο και καλλιτεχνικά, όλοι και όλα εξυπηρετούν έναν κομβικό σεναριακό σκοπό.
Από την αξέχαστη έναρξη με τα "χαμένα παιδιά" να βολτάρουν στο καρουζέλ, την εισαγωγή στο "κυρίως θέμα" με την απόλυτα συντονισμένη εκτέλεση του "People are strange" από τους Echo & The Bunnymen στο background και τις έντονες χρωματικές αντιθέσεις παρά το "σκοτεινό" της θέμα μέχρι το χαμένο στα έγκατα της γης παλιό ξενοδοχείο και την τελική αναμέτρηση με τον αναπάντεχο εκπρόσωπο του απόλυτου κακού, το "The Lost Boys" δεν είναι απλώς μια ταινία με θέμα τα βαμπίρ στις πόλεις, ούτε απλώς ένα μεταφυσικό θρίλερ, ούτε απλώς ένα εξωφρενικά διασκεδαστικό κυνήγι βρικολάκων, αλλά ούτε και απλώς μια αλληγορία για τις λιγότερο στερεοτυπικές ανθρώπινες σχέσεις και την δυσκολία ένταξης και αποδοχής στις κοινωνίες.
Είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα, και είναι όλα αυτά τα στοιχεία και κυρίως η διεκπεραίωσή τους συνεπικουρούμενη και από το εκπληκτικό καστ αλλά και τις σεναριακές και σκηνοθετικές λεπτομέρειες που μπορεί να φαίνονται απλές αλλά επιδέχονται άπειρων ερμηνειών σε πάρα πολλά επίπεδα, που έχουν συντελέσει στο να είναι η συγκεκριμένη ταινία μία από τις πιο εμβληματικές του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου