Είχε ξετρελαθεί με την παράσταση του περιοδεύοντος θιάσου και είχε απαιτήσει να την ανεβάζουν κάθε βράδι ανελλιπώς στην αυλή του παλατιού για εκείνη αποκλειστικά. Κάθε φορά που την παρακολουθούσε, η χαρά της ήταν υπερβολική - σχεδόν παιδιάστικη. Διατεινόταν ότι ήταν η καλύτερη απόδοση του "Μαγεμένου Αυλού" που είχε δει και ότι οι "μύες" τους ήταν "έξοχοι, θεσπέσιοι, καταπληκτικοί".
Όλοι φυσικά καταλάβαιναν γιατί έλεγε τα ποντίκια "μύες": φυσικά δεν αναφερόταν στους "μύες" της παράστασης, στα ποντίκια που ήταν φτιαγμένα από ένα γελοίο, ευτελές υλικό και μόνο με ποντίκια δεν έμοιαζαν - αλλά στους "μύες" των ηθοποιών που έπαιζαν τους χωρικούς και πρόσφεραν άρτον και θεάματα με τα κάλλη τους. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτούς η παράσταση θα ήταν επιεικώς άθλια, ωστόσο κανείς δεν τολμούσε να το πει αυτό φανερά γιατί αυτόματα θα αποχαιρετούσε το κεφάλι του: η Μαρία Αντουανέτα θεωρούσε ότι το γούστο της ήταν αδιαμφισβήτητο, παρ' όλο που ομολογουμένως η στάθμη του κριτηρίου της ήταν αρκετά χαμηλή.
Αδιαφορούσε για τον πιστό της υπηρέτη, του οποίου τα χέρια είχαν γεμίσει κάλους ανεβοκατεβάζοντας κάθε βράδι την αυτοσχέδια αυλαία που ήταν φτιαγμένη από ένα άκαμπτο, ξυλώδες υλικό. Αυτή η νεοφυής εμμονή της βασίλισσας είχε κοστίσει πολλά στο παλάτι και, κυρίως, την ψυχική ηρεμία των κατοίκων του. Τόσος ήταν μάλιστα ο ενθουσιασμός της που έλεγαν ότι είχε φτάσει στο σημείο να λέει τα λόγια μαζί με τους ηθοποιούς. Εννοείται ότι στις σκηνές με τους χωρικούς έκανε σαν τρελή και παλαβή.
Ήξεραν ότι είχε τις παραξενιές της έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτή η πτυχή του εαυτού της που έκανε αναπάντεχα την εμφάνισή της από ένα τυχαίο γεγονός, τους είχε αφήσει όλους εμβρόντητους. Ήταν λες και είχε μέσα της ένα έγκλεισμα που μόλις βρήκε μια χαραμάδα ξεπετάχτηκε και επέβαλε την παρουσία του, κυριαρχώντας στα πάντα.
Παιχνίδι άσκησης ύφους με χρήση των λέξεων: ΞΕΤΡΕΛΑΙΝΩ, ΚΑΛΟΣ, ΠΑΙΔΙΑΣΤΙΚΟΣ, ΕΓΚΛΕΙΣΜΑ, ΣΤΑΘΜΗ, ΔΙΑΤΕΙΝΟΜΑΙ, ΝΕΟΦΥΗΣ, ΞΥΛΩΔΗΣ, ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, ΜΥΣ (τυχαία επιλογή δέκα λέξεων από το λεξικό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου