Το όραμα της Λισλ Βον Ρούμαν και η τεχνητή νοημοσύνη

Όποιος έχει δει την εμβληματική πλέον ταινία του Ρόμπερτ Ζεμέκις "Ο Θάνατος Σου Πάει Πολύ" (Death Becomes Her) σίγουρα θα θυμάται εκείνη την απίθανη σεκάνς όπου μέσα στο φασματικά χαώδες αρχοντικό της Λισλ Βον Ρούμαν (της εκκεντρικής περσόνας που πουλάει στις δύο ηρωίδες το μαγικό ελιξίριο της αθανασίας) γίνεται ένα φαντασμαγορικό πάρτι στο οποίο παρευρίσκονται όλοι εκείνοι οι (μακαρίτες) θρύλοι του καλλιτεχνικού στερεώματος για τους οποίους γίνεται συχνά λόγος ότι δεν έχουν στ' αλήθεια πεθάνει, αλλά στην πραγματικότητα απλώς βρίσκονται κάπου αλλού, με άλλη ταυτότητα, με άλλη ιδιότητα, κάποιοι ίσως και με αμνησία, και άλλες θεωρίες λιγότερο ή περισσότερο εξωφρενικές. Το πάρτι της Λισλ αποκαλύπτει λοιπόν ότι όλοι αυτοί οι διάσημοι μακαρίτες στην πραγματικότητα, όταν ήρθε η στιγμή που θέλησαν να αποσυρθούν από τα φώτα της δημοσιότητας, κάπως σκηνοθέτησαν τον θάνατό τους, ήπιαν το μαγικό ελιξίριο της Λισλ και εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο, βρίσκοντας καταφύγιο στο αχανές ανάκτορο της ιδιόρρυθμης αυτής κυρίας η οποία ισχυρίζεται ότι είναι εβδομηνταενός ετών, αλλά διατηρεί τη νιότη και την ομορφιά της άθικτες καθώς φρόντισε να πιει κι εκείνη το πολύτιμο ελιξήριό της στην πιο κατάλληλη ηλικία.

Στο πάρτι της Λισλ λοιπόν μπορεί κανείς να εντοπίσει πάρα πολλούς νεκρούς θρύλους, οι οποίοι έχουν κερδίσει την αθανασία χάρις στο ελιξίριό της, προφανώς ζουν τη ζωή τους πολύ πιο προσεκτικά από τις δύο ηρωίδες της ταινίας οι οποίες έφτασαν στο σημείο να ξεχαρβαλωθούν κυριολεκτικά, και απολαμβάνουν την ηρεμία της ανωνυμίας συναναστρεφόμενοι αποκλειστικά άλλες νεκρές διασημότητες, καθώς έχουν όλοι τους αυτό το κοινό μυστικό που θα τους συνδέει στην αιωνιότητα (στην κυριολεξία).

Ο Άντι Γουόρχολ, η Μέριλιν Μονρόε, ο Έλβις και ο Τζιμ Μόρισον είναι ανάμεσα στους διάσημους μακαρίτες που ο σαστισμένος Έρνεστ αντικρίζει στο πάρτι, στο οποίο βρέθηκε χωρίς να το θέλει, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα του τι γίνεται εκεί πέρα, και το μόνο που θέλει απελπισμένα είναι να βρει έναν τρόπο να το σκάσει από εκείνο το αλλόκοτο μέρος διατηρώντας απλώς την πνευματική και σωματική του ακεραιότητα.

Είδα πρόσφατα ένα βίντεο, όπου ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης είχε δημιουργήσει μια εικονική πασαρέλα όπου παρήλευναν διάσημοι καλλιτέχνες από τον χώρο της μουσικής που δεν είναι πια στη ζωή. Πέραν του ότι όλο αυτό μεταφράζεται κυριολεκτικά στο ότι η τεχνητή νοημοσύνη ακόμα και νεκρούς ανασταίνει, βλέποντας το βίντεο αμέσως μου ήρθε στο μυαλό η Λισλ Βον Ρούμαν, το επικό πάρτι της και το μυστικό της αθανασίας που έκρυβε το ελιξίριό της. Αν η Λισλ ήταν πραγματικό πρόσωπο και ζούσε στις μέρες μας, δεν θα ήταν καν ανάγκη να φτιάχνει το περίφημο αυτό ελιξίριο. Θα έβαζε μπρος ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης, το οποίο σε δευτερόλεπτα θα της είχε έτοιμα ολοζώντανα, κινούμενα και, γιατί όχι και ομιλούντα, ολογράμματα των νεκρών διασημοτήτων της, και θα μπορούσε να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες για δήθεν ελιξίρια σε κάθε ανυποψίαστο αφελή με μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον. 

Στα παρακάτω στιγμιότυπα από το βίντεο, βλέπουμε τον Φρέντι Μέρκιουρι, τον Πρινς και τον Μπομπ Μάρλεϊ, ακμαίους και ωραίους, να κάνουν πασαρέλα. (*)

 

(*) Ολόκληρο το βίντεο υπάρχει εδώ