Με αφορμή την πρόσφατη καλλιτεχνική πρόκληση στην οποία πήρα μέρος μαζί με τη Μάριον, σκέφτηκα να κάνω μια μικρή άσκηση ύφους, μιας και το έργο μου είναι εμπνευσμένο από και συνομιλεί με το ποίημα του Nicholas Vachel Lindsay "Τhe Queen of Bubbles" (Η Βασίλισσα των Φυσαλίδων). Το ονόμασα "The King of Bubbles" (Ο Βασιλιάς των Φυσαλίδων) και βασίζεται κυρίως στις έννοιες των αντιθέτων στα στοιχεία που αναφέρονται στο ποίημα του Lindsay. Είναι μια πάρα πολύ απλή άσκηση ύφους, κυρίως για να τονιστούν ακριβώς αυτές οι αντιθέσεις.
THE KING OF BUBBLES
-A conversation with Nicholas Vachel Lindsay’s poem “The Queen of Bubbles”
"You will never leave the moon
In your bubble-crown descending
Your chariot will drown in dust
Your crown will have no ending"
“Aye, moon is but a bubble
Sky is a field of foam
To my shores on the coast of Thule
Each day I call them home
Thence faiths draw back to demons
And hatreds draws back to men
They all grow back from nothing
But I break them down again
On the steep hills of abyss
I drag them down reborn
New suns I bring at daybreak
For those that die before morn
My heart is the fire of Thule
And morning is the sign
The moon is but a bubble
A fragile child of mine”
THE QUEEN OF BUBBLES (Nicholas Vachel Lindsay)
"You will never reach the sun
In your bubble-crown ascending
Your chariot will melt to mist
Your crown will have an ending."
"Nay, sun is but a bubble
Earth is a whiff of foam
To my caves on the coast of Thule
Each night I call them home.
Thence faiths blow forth to angels
And loves blow forth to men
They break and turn to nothing
But I make them whole again.
On the crested waves of chaos
I ride them back reborn
New stars I bring at evening
For those that burst at morn;
My soul is the wind of Thule
And evening is the sign
The sun is but a bubble
A fragile child of mine."
