Η Ουίντα, Αγγλίδα συγγραφέας, Γαλλικής καταγωγής από την πλευρά του εμπόρου κρασιών πατέρα της, γεννήθηκε το 1839 στο Σάφολκ και πέθανε από πνευμονία το 1908 στην Ιταλία, όπου και είχε ζήσει πολλά από τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Αν και έγραψε πάνω από 40 μυθιστορήματα, καθώς και βιβλία για παιδιά, σημείωσε μέτρια επιτυχία, ωστόσο χάρις στην κοινωνική της θέση και την οικονομική της επιφάνεια έζησε μια ευχάριστη ζωή, γνωρίζοντας πολλούς συναδέλφους της εκείνης της περιόδου τους οποίους και καλούσε στα εντυπωσιακά βραδινά που οργάνωνε σε πολυτελή ξενοδοχεία. Ανάμεσά τους ήταν και ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Ρόμπερτ Μπράουνινγκ και ο Ουίλκι Κόλινς. Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαρία Λουίζ Ραμέ, αν και η ίδια συστηνόταν ως Μαρί Λουίζ ντε λα Ραμέ, προφανώς για να υπονοεί και να τονίζει την Γαλλική καταγωγή της, και στα έργα της χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Ουίντα, ένα όνομα που η ίδια είχε “εφεύρει” σε μικρή ηλικία καθώς δυσκολευόταν να πει το δικό της όνομα, Λουίζ. Ο Ιρλαλνδός ποιητής Ουίλιαμ Άλινγκαμ αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι ήταν μικροκαμωμένη, με ένα πανέξυπνο, καχύποπτο βλέμμα και μια φωνή σαν λεπίδα κοφτερού μαχαιριού. Ιδιόρρυθμη και εκκεντρική, συνήθιζε να απομονώνεται σε δωμάτια ξενοδοχείων για να γράψει, με τις κουρτίνες κλειστές για να μην αποσυντονίζεται από το φως της μέρας, με αναμμένα κεριά και μωβ λουλούδια γύρω της. Το 1871 μετακόμισε στην Ιταλία και στη συνέχεια στη Φλωρεντία μαζί με τη μητέρα της, όπου και αφιοσιώθηκε ολοκληρωτικά στη συγγραφή. Κι εκεί ωστόσο συνέχισε παράλληλα την κοσμική ζωή της, κάνοντας γνωριμίες και οργανώνοντας βραδινά.
Ήταν μανιώδης συλλέκτρια έργων τέχνης, αγαπούσε πολύ τα σκυλιά της, υποστήριζε ενεργά τα δικαιώματα των ζώων και είχε εκφραστεί δημόσια ενάντια στα πειράματα που τα περιελάμβαναν. Αν και η ζωή της ήταν προνομιούχα, δεν δίσταζε να ασκεί κοινωνική κριτική στα έργα της, τα οποία ωστόσο χαρακτήριζε κυρίως το βαθύ ρομαντικό πνεύμα. Τα πρώτα της έργα θεωρούνταν ιδιαίτερα πρωτοποριακά καθώς ξέφευγαν από τις ηθκιοπλαστικές τάσεις της Βικτωριανής λογοτεχνίας και η γλώσσα τους φάνταζε τότε πομπώδης και τολμηρή, στοιχεία που αργότερα περιορίστηκαν αρκετά, αν και όχι εις βάρος της αυθεντικότητας του ύφους της. Το 1890, κατά τη διάρκεια μιας πνευματιστικής συνεδρίας, η Έλεν Πίτερς Νοσγουόρθι, γνωστό και ισχυρό μέντιουμ μιας εποχής η οποία έτσι κι αλλιώς είχε ιδιαίτερη επιρρέπεια στις μεταφυσικές δραστηριότητες, φορούσε ένα μενταγιόν με το πορτρέτο της Ουίντα και μια υπογραφή που φαινόταν σαν να έλεγε “Ουίτζα”. Ως μέρος της συνεδρίας, χειριζόταν έναν πίνακα που “μιλούσε”, φέρνοντάς την σε επικοινωνία με πνεύματα. Ζήτησε κάποια στιγμή από τον πίνακα να της πει πώς ήθελε να του απευθύνεται και ο πίνακας απάντησε “ΟΥΙΤΖΑ”. Ακόμα και σ’ αυτόν τον τομέα ήταν πρωτοπόρος η Ουίντα, δίνοντας έμμεσα το όνομά της στον περίφημο ομιλούντα πίνακα.
Το βιβλίο της σειράς του Ελευθερουδάκη, απ’ όπου και οι δύο σχετικές φωτογραφίες, περιλαμβάνουν τα διηγήματα Νερίνα, Η Συκιά, Το Πιάτο του Γάμου, Σκόνη του Δρόμου και Λέττα, σε μετάφραση Κώστα Τρικογλίδγη, ένα βιογραφικό σημείωμα και ένα ασπρόμαυρο χαρακτικό πορτρέτο της Ουίντα φιλοτεχνημένο από τον Ι. Λυδάκι.
