Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΩΝ ΦΥΣΑΛΙΔΩΝ
Nicholas Vachel Lindsay (1879-1931)
“Τον ήλιο ποτέ σου δεν θα φτάσεις
Με το στέμμα σου από φυσαλίδες όπως πετάς
Το άρμα σου θα λιώσει, θα γίνει ομίχλη
Τη βασιλεία σου καθώς θ’ αποχαιρετάς.”
“Μα είναι κι ο ήλιος μια φυσαλίδα,
Η γη μια ανάσα από αφρό
Στις σπηλιές μου στις ακτές της Θούλης
Ξανά κοντά μου τους καλώ.
Μετά η πίστη ορμά στους αγγέλους
Οι αγάπες στον κόσμο πέφτουν με ορμή
Γίνονται θρύψαλα κι εξανεμίζονται
Μα εγώ τις ξαναφτιάχνω απ’ την αρχή.
Πάνω στις κυματοκορφές του χάους
Τις στέλνω πάλι με νέα ζωή
Καινούργια αστέρια το δειλινό φέρνω
Για όλα εκείνα που σκάνε κάθε αυγή.
Η ψυχή μου είναι ο άνεμος της Θούλης
Το σινιάλο μου είναι το δειλινό
Κι ο ήλιος δεν είναι παρά μια φυσαλίδα,
Παιδί μου είναι εύθραυστο κι αυτό.”
μετάφραση: Βερίνα Χωρεάνθη (Nerin Bloom)
Ο Nicholas Vachel Lindsay (1879-1931) ήταν ένας ιδιοφυής, χαρισματικός και πρωτοπόρος ποιητής, πεζογράφος και ιδιότυπος τραγουδοποιός, ο οποίος είχε συλλάβει μια ιδιαίτερα μοντέρνα και ριζοσπαστική για την εποχή του μέθοδο παρουσίασης των ποιημάτων του, απαγγέλλοντάς τα σε δημόσιους χώρους με ύφος και ερμηνεία που παρέπεμπαν σε θεατρικό δρώμενο. Επιπλέον συνήθιζε να εικονογραφεί τα έργα του με οραματικά σχέδια που ζωγράφιζε ο ίδιος. Η "Βασίλισσα των Φυσαλίδων" είναι ένα από αυτά τα εικονογραφημένα του ποιήματα.
